Wild(Water + Life)=2Fun

Voor vandaag hebben we wilde plannen; we beginnen met een rustige raft in de ochtend en in de middag gaan we wild water raften. Robert en Ramon raften, vraag je je waarschijnlijk af. Maar dat staat inderdaad op het programma voor vandaag, alhoewel we gisteren wel een paar keer voor gek zijn verklaard omdat de temperaturen toch laag zijn en het rivierwater nog net niet bevroren is. Maar wij stoere avonturiers zijn geen mietjes, dus we gaan ervoor.

Niet al te vroeg moesten we ons melden voor de rustige raft en ze wisten ons te melden dat er een mogelijkheid bestond dat ons middagprogramma niet door zou gaan, want een aantal mensen waren verstandiger dan wij en hadden afgezegd. Watjes. Nadat we plechtig hadden beloofd dat we de maatschappij op geen enkele wijze aansprakelijk kunnen stellen en dat te hebben ondertekend met ongeveer 10 handtekeningen en parafen, werden we in de bus geladen met nog 4 andere toeristen om op weg te gaan naar de Snake River.

Aangekomen bij de landing place kregen we zware reddingsvesten om en gespannen luisterden we naar de instructies van onze begeleider, die ook verteld dat we stroomafwaarts gaan. Stroomafwaarts? Dat is niet de bedoeling., we zouden toch Grand Teton National Park ingaan? Hmm, enigszins teleurgesteld klimmen we, niet erg elegant, de raft in gespannen afwachtend op wat er gaat komen, we zijn immers volledig ingepakt door het reddingsvest en hebben op papier gezet dat onze mogelijk aankomende dood niet hun schuld is.

Uiteraard begint de tocht rustig, zodat we kunnen wennen aan het komende geweld, maar de vaart kwam er niet in. Sterker nog: de rit wilde vlotten; het was echt een rustig vaartje over de rivier steeds verder weg van de plek waar we eigenlijk wilde zijn, namelijk het nationale park. Hebben we daarvoor al deze voorzorgsmaatregelen genomen? Laat ik niet te negatief zijn, want onze begeleidster wist veel te vertellen over de natuur en, vooral de aanwezig zijnde, gevleugelde wildlife zoals het symbool van dit mooie land; de American Eagle, maar ook pelikanen hebben we gezien. Qua natuur was het mooi, maar daar heb je het ook mee gezegd, dat komt vanwege de rare seizoenen hier. Het is hier nog gewoon winter, dan krijg je ergens in mei 2 weken lente, waar alles groen wordt om vervolgens in 3 maanden volledig te verdorren gedurende de hete zomer. De herfst heeft hier geen functie, want alles is toch al dood en duurt daarom ook maar twee weken, waarna de barre wintermaanden weer beginnen.

Maar naarmate de rit duurde en onze voeten kouder en kouder werden, begon bij ons toch het gevoel te bekruipen, dat we toch kouder zouden krijgen dan dat wenselijk is en veel belangrijker; als we zouden gaan raften, dan zouden we geen mogelijkheid hebben om het park te bezoeken en dat is eigenlijk de reden waarom we de reis hebben aangepast een maand geleden. Dus vlak voor het einde besluiten we om af te zien van ons geplande middagprogramma. Na 11 Mijl en 4 uur op de boot komen we aan bij ons eindpunt en worden we met dezelfde bus teruggereden naar het stadje Jackson.

En daar worden we alweer verwacht voor het raften. Voorzichtig vertellen we de eigenaar dat we afzien van de plannen en zonder morren accepteert hij dat en hoeven we niets extra’s te betalen. Kijk dat is klantenbinding en levert een extra punt op bij Tripadvisor op, had hij zeker niet hoeven te doen. Top.
Toch best wel tevreden over ons ochtendprogramma rijden we terug naar ons hotel en pakken snel de goede camera, want we hebben zin in ons nieuwe middagprogramma en we willen nu de wat grotere dieren zien, zoals bizons en elanden mede ingegeven door onze geweldige dag in Yellowstone twee jaar geleden.

Al snel rijden we het National Park Grand Teton in. Het park bestaat uit de bergrug Teton, de jongste telg uit de Rocky Mountain familie, en een groot natuurgebied erom, wat bekent staat om z’n wildlife en meren. Omdat de bergrug nog zo jong is, slechts 10 miljoen jaar, heeft het ruige en scherpe toppen, anders zijn dan 100 miljoen jaar oudere rotsgenoten, die door de erosie behoorlijk afgevlakt zijn.

De geschiedenis van het park is opmerkelijk te noemen. Al in het begin van de twintigste eeuw wilden men de bergen tot beschermd gebied uitroepen en toen de plannen op tafel lagen, gingen de lokalen volledig over de rooie omdat ook het omliggende gebied zou worden beschermd. Dat betekent dat er niet meer ge-cowboyd mocht worden en dat het Elk biefstuk van de menukaart moest. Dus werden alleen de bergen uitgeroepen tot Nationaal Park. Ergens in de jaren twintig kwam Rockefeller Junior het gebied bezoeken en was enorm onder de indruk van de bergtoppen, maar ook de omgeving erbij. En deze rijke stinkerd begon beetje bij beetje land op te kopen, waarvan niemand wist. Op een gegeven moment, ergens midden jaar dertig, had hij het meeste opgekocht. Tja en wat doe je dan; dan ga je naar een van je vriendjes en legt een plan voor. Toevallig was dit vriendje de President van Amerika (Roosevelt) en hij kon wel wat met het plan van z’n maatje (social networking was in die tijd net zo belangrijk als nu).

Nu kon de President er geen Nationaal Park van maken, want daar is toestemming voor nodig van het congres en daar zouden de cowboy senatoren en congresleden uit Wyoming niet meewerken. Maar de president kon wel in z’n eentje de plek tot nationaal monument uitroepen en zo geschiedde in 1935.
De hele staat Wyoming in alle staten en die kondigen meteen een wet af, wat voorkomt dat er in de gehele staat nog een Nationaal Park of Monument mag bijkomen. Op zich niet heel erg want ongeveer 20% van de totale oppervlakte is toch al beschermd gebied.
Tot zover deze geschiedenisles. Wees gerust er komt geen examen.

Terug naar 2010… We zijn behoorlijk onder de indruk van het besneeuwde park en de bergtoppen en rijden heerlijk over de mooie wegen en stoppen om mooie plaatjes te schieten bij de bevroren meren. Maar waar is de wildlife nu. Het enige wat we hebben gezien is een eekhoorn, zo’n beetje de nationale plaag. Het mag wat ons betreft wel wat groter en wilder. En terwijl Robert rustig verder rijdt en ik de kaart bekijk, zit ik bijna met m’n hoofd tegen de voorruit vastgeplakt want Robert maakt een noodstop en deze wil ik hem wel vergeven.

Want in de verte ziet hij iets lopen. Ik meteen aan de slag om de groothoeklens er op te zetten (wat dan natuurlijk weer niet lukt), maar het was niet nodig, want het beest komt steeds dichterbij lopen (weer de lens verwisselen, wat ook weer niet soepel verloopt). En we hebben de jackpot, nee de superjackpot want heel rustig en loom komt daar een jonge Grizzly beer aanlopen. Geweldig!

Hij is waarschijnlijk nog zo loom omdat hij net is ontwaakt uit z’n winterslaap en hij komt richting de auto wat ons ruim de gelegenheid geeft om foto’s te maken en te filmen. Na een minuut of vijf is het spektakel voorbij en de beer is ons tot drie meter genaderd. Mooier kan niet en het is vrij uniek. Onze dag is meteen een superdag geworden.

We vervolgen onze reis helemaal enthousiast en in de hoop nog meer beren te zien. Dat is helaas niet gelukt maar we hebben nog wel veel herten, elanden en in de verte een bizon.

Uiteindelijk rijden we om een uur of 5 het park uit, helemaal blij van een geweldige middag en de avond zou alleen maar een meer dan prima aanvulling blijken te zijn. In de Silver Dollar Saloon probeer ik m’n verhaal van Salt Lake City af te maken, maar dat lukt niet omdat we aan de praat raken met een leuk en gezellig stel en daarom besluit ik maar een kort verhaaltje te schrijven, wat jullie ongetwijfeld hebben gelezen. Na de slechtste maaltijd tot nu toe zijn we teruggekeerd naar de Saloon waar we de boel onveilig hebben gemaakt samen met de Bostonians van gisteren en Zach, een leuke gast. Een late, maar gezellige afsluiting van een beregoeie dag.