Gisteren hebben we zonder weerstand onze plannen mede laten bepalen door de sushi en miso serverende barman, dus we gaan vandaag Rocky Mountain National Park na zes jaar weer herontdekken. En dat herontdekken doen we voornamelijk vanuit de auto om de kies van degene die dit verhaal optekent te laten wennen aan nog grotere hoogtes. Met andere woorden we laten het auto zware en de opname apparatuur het zware werk vandaag doen.
Om via de Rockies te komen op onze eindbestemming is op zich al een uitdaging, dus treedt het “onder druk plan” vandaag weer in en dat betekent vroeg uit de veren, brandstof voor ons en de onze witte monster inslaan, Apple CarPlay instellen op de Trailridge road in het Nationale Park instellen, bijpassende radiozender vinden, auto starten, rijden naar Estes Park waar we totale toeristengekte niet helemaal weten te vermijden en zo ben je in één volzin anderhalve uur verder en sta je voor de ingang van Rockies Mountain National Park om daar onze NP jaarkaart aan te schaffen en het boekje met alle wetenswaardige over dit specifieke park.
En dan parkeer je even verder op, bladeren samen het boekje door en komt Robert op het lumineuze idee om een wildlife bingo te gaan doen. En terwijl hij het heeft gezegd probeer ik alle houten onderdelen te vinden in de auto om af te kloppen. Want laten we eerlijk zijn, zo’n uitspraak zorgt alleen maar voor een lege bingo kaart. Maar ik ben de beroerdste niet en pak mijn iPhone en maak de lijst van voorkomend wildlife. En die luidt als volgt:
- Big Horn Sheep (dikhoornschaap)
- Bear (beer)
- Elk (eland)
- Moose (ook eland, maar dan de body-building versie)
- Marmot (marmot)
- Cayote (prairiewolf)
En zo begint onze bingo tocht, waarbij we nog één ding moeten opmerken, Het is een waanzinnig sneeuwseizoen geweest hier en terwijl het anderhalve dag geleden in Denver heeft geregend heeft het hier in het park gesneeuwd. Maar onze route, the trail ridge road, is vrij van sneeuw. Deze 77 kilometer lange autoweg ligt op een hoogte 3.7 kilometer en is de hoogste van deze staat en kruist daarbij ook nog eens de scheidslijn die dit continent in tweeën deelt. Maar laat ik het hierbij laten, want zoals altijd, zijn de beelden beter. Dus geniet van hoe wij hebben genoten hebben van de Rockin’ Rockies en uiteindelijk langs een muur van twee meter sneeuw reden, vlakbij het hoogste punt.
De Film: The Rockies Rock!
En na het hoogste punt van the Trail Ridge Road, zeg ik nog zo toch tegen Robert: “Zie je wel! Geen Wildlife gespot! Ja twee vechtende spechten. Who cares!” En Robert draait de auto om de eerste bocht om en daar beginnen de opstoppingen, de file’s. File’s om het wild in levende lijve te mogen aanschouwen en voordat we het einde van het park hebben we de bingokaart, op nummer 2 na vol. Dus geen beer, maar wel een Bighorn, welke we niet hebben kunnen vastleggen op de gevoelige plaat. Maar wat wel…. Dat is hier te zien in; tromgeroffel: Wildlife Bingo: The Movie.
De Film: Wildlife Bingo – The Movie
En na deze figuurlijke en letterlijke hoogtepunten, waar zelfs een kies tegen bestand bleek, rest ons nog 150 kilometer na het skidorpje Breckenridge. Waar we na genieten van een heerlijke dag, in een intens groot appartement, met een te duur, maar heerlijk diner, waar we geen kroeg meer kunnen vinden en evenmin bier in een liquor store, maar who cares, we waren doodop en zo eindigt met deze volzin een geweldige dag. alweer voor middernacht.
Hey mannen…
Ik kan helaas de films niet zien,maar geloof je op je woord hoor…
Kus Es