DC is groot. Dat wisten we wel, maar gisteren bleek al dat het nog groter is dan dat we dachten. Om je een idee te geven; van het Capitol naar het Washington Monument is het 1,6 km en van het monument naar het Lincoln nog een 1,6 km. Daarom hadden we gisteren het plan gemaakt om gisteren zoveel mogelijk te bekijken aan de kant van het Capitol en vandaag is de andere zijde aan de beurt.
En zo lopen we rond een uur of half elf met een koffie in de hand richting het Witte Huis. Op zich een aardig loopje van ongeveer een half uur, maar de temperatuur is prima en onze voeten wisten nog niet wat ze vandaag te wachten stond.
Waarom weten we niet, maar gisteren konden we, vanwege veiligheidsredenen, niet dichtbij de ambtswoning komen, maar vandaag is dat gelukkig geen probleem en zo staan we een half uur later, met nog 300 andere toeristen, het stijlvolle, maar kleine huis te bekijken. Klein, omdat alle andere gebouwen hier zo kolossaal zijn, dat het gewoon opvalt. Ach, het zal wel met een reden zijn, zoals alles hier met een reden is opgezet en gebouwd. De symmetrie, symboliek en plaatsing van gebouwen en monumenten in dit stukje Washington is opvallend. Daar kan je volgens mij wel een boek over schrijven of een film over maken.
Nadat de nodige foto’s zijn gemaakt zijn we naar het Ronald Reagan gebouw gelopen. Een immens gebouw, waar, na weer een security check, vergeefs onze kaarten van vanavond te bemachtigen en daarom maar iets hebben gegeten. Overigens, elk gebouw waar je naar binnen gaat moet je een stukje vernedering ondergaan en ik geloof heilig dat dat zelfs het geval zou zijn als je een publiek toilet in gaat. Voordeel is dan wel dat je dan toch al half ontkleedt bent, zodat je meteen door kan.
Onze volgende stop is the National Archives. Iets wat we in Nederland hebben geregeld. We zijn iets te vroeg, maar dat is gelukkig geen probleem. Wie kent de woorden “We, the people” niet, de beginwoorden waar de Amerikaanse Constitutie mee begint. En het originele document, maar ook de onafhankelijkheidsverklaring en vrijhedenwet worden hier tentoongesteld. Iets wat wij, Amerika-liefhebbers, natuurlijk moeten zien. Na de vernederingscheck, hoezo “land of the free” lopen we meteen naar de tentoonstellings ruimte om daar verrast te worden door een lange rij.
Nou “We, the tourists” waren “not amused”, maar de documenten zijn zo belangrijk dat wij onze kostbare toeristentijd hier wel willen opofferen. En ach, na twintig minuten mochten we dan ook de daadwerkelijk de documenten bekijken en beseften we beide wel de historische waarde van deze documenten en is het gewoon cool om handtekeningen te ontdekken van al die personen die we deze reis zo vaak in het marmer, brons of op linnen zijn tegengekomen.
De archieven waren aan de “verkeerde” kant van the Mall, de temperatuur was al aardig opgelopen en de voeten begonnen een lichte weerstand te tonen, dus wat doe je als goede toerist? Precies, je pakt de taxi naar het volgende bezienswaardigheid; Het Lincoln Memorial. Een ritje van $10, zo groot is het hier dus.
Op zich is monument voor Abe Lincoln prachtig en indrukwekkend, maar er zijn zo veel toeristen hier, dat de pret een beetje wordt gedrukt. Na even genoten te hebben van het uitzicht op dit hoge monument zijn we de diverse oorlogsmonumenten afgelopen, waaronder het Vietnam monument, maar vooral het Korea monument maakt indruk; de iets oversizede soldaten met een grimas laten de verschrikkingen van deze “vergeten” oorlog goed zien.
Vervolgens lopen we naar het uitgestrekte monument van Franklin Roosevelt, de langst zittende tweede wereldoorlog president en daarna naar het monument voor Thomas Jefferson. Terwijl Abe uitkijkt op het capitol, kijkt Jefferson uit op het Witte Huis, zodat the Founding Father de huidige President in de gaten kan houden en hem duidelijk maakt wat de grondregels ook al weer waren, namelijk: By the People, For the People
En dan sta je bij het Jefferson Monument, is de temperatuur nog verder opgelopen en zijn de voeten in wilde staking gegaan. Want wat ik in twee paragrafen weet te omschrijven, behelst toch een dik uur lopen en het monument is behoorlijk uit de richting… van alles. Geen taxi’s, geen nabij gelegen Metro, niks. Dus de voeten met hardhandige hand weer aan ’t werk gezet om naar de dichtstbijzijnde Metro station te lopen… Weer 20 minuten lopen, maar dan worden ze even rust gegund in het prachtige
Metrosysteem van deze stad, om vervolgens nog 10 minuten te moeten werken om bij het hotel te komen, maar de beloning was natuurlijk een goudgele rakker en die was meer dan verdiend.
Na de beloning moesten we ons gaan opfrissen en omkleden, want we hebben dit maal ook een avondprogramma. Nadat we de sokken en t-shirts bij het chemisch afval hadden gedumpt, gingen we voor een biertje in de bar van het hotel, om ons te verwonderen over de vele militaire gala uniformen in het hotel. Prompt verloren vroeg ik aan een van de uniformen waarom ze hier waren. Nu blijkt dat het Amerikaanse leger een feestje te vieren heeft, het bestaat namelijk 237 jaar en ze vieren dat dit jaar in ons hotel. Hoe cool is dat. Overigens, bleek de bewuste mijnheer een 2 sterren Generaal was. Niet de minste dus, maar alhoewel “the Commander in Chief” er niet was, liet President Obama de eer over aan de Minister van Defensie. En dat weten we weer omdat Robert met een medewerker van het Pentagon sprak.
Na een heerlijke hamburger in de bar van ’t hotel hebben we een taxi gepakt naar het Ronald Reagan Building en hebben we de kaarten gehaald voor de voorstelling van Capitol Steps vanavond. Twee uur lange hebben we genoten van en gelachen om zeer professionele politieke satire. Zeker nu de presidentsverkiezingen ophanden zijn, allerlei kandidaten hun blunders begaan hadden deze gasten voer genoeg. Natuurlijk begrepen we niet alles, maar zeker 80% wel en we hadden dan ook een kostelijke avond. Mocht je hier zijn een absolute aanrader.
En als je dan ’s avonds rond een half tien het gebouw uitloopt op Pennsylvania Avenue loop je natuurlijk een paar blokken om het Witte Huis bij nacht te zien en op te merken dat we niet alleen zijn, maar wel met veel minder toeristen.
Na alweer een taxirit sluiten we de avond af in het gezellige Georgetown waar we het niet al te laat maken, want het is drukke, maar indrukwekkende, top dag geweest. Je kan veel over ons zeggen; juppen, nerds, luxe dieren, noem het maar op, maar een ding moet je ons nageven: We halen altijd wel weer het maximale uit onze vakanties, al maken we het ons af en toe niet altijd makkelijk.
Pffffff,druk dagje mannen!!maar wel heel mooi en bijzonder !
Kus ES