Warholia

Het is opvallend hoe snel we eigenlijk al in een heerlijk ritme zitten van het naar bed gaan en het opstaan, waar Robert eerst gaat zwemmen en de gewichten weet te verplaatsen, terwijl ik me bezig hou met het beschrijven van het verhaal van de dag van gisteren om daarna gezamenlijk te ontbijten en de plannen van vandaag vastleggen. En vandaag is het niet anders en zo lopen we rond een uur of half elf het hotel uit om naar onze eerste bestemming te lopen gelegen aan de overkant van een van de drie rivieren, maar op de vraag welke dat is moet ik echt het antwoord schuldig blijven.

De bestemming is wel duidelijk, want een stad van dit formaat kent natuurlijk vele beroemdheden en de beroemdste is toch wel de excentrieke kunstenaar Andy Warhol, geboren Warholia. En zoals het betaamt bij een beroemd hedendaags kunstenaar hoort een museum, dat net zo excentriek is als de man zelf was. Ik moet eerlijk toegeven dat ik eigenlijk weinig van de beste man wist, maar zonder dat ik er me van bewust was, was ik maar al te goed bekend met zijn werk en ik weet zeker dat de plaatjes bij dit verhaal bij de meeste van jullie een oh ja erlebnis zal oproepen. En ik verbaas me eigenlijk dat ik me niet eerder heb verdiept in deze man, want hij is een serialist, een persoon die van herhalende patronen houdt en creëert. Iets wat mij als beta man met een vleug van autistische trekken bijzonder weet aan te spreken.

En damn wat een goed museum is dit toch. De manier van tentoonstellen is volledig in de waan van de man zelf, excentriek, herhalend en zelf ontdekkend door omgevingen te creëren en zelf foto’s of films te maken zoals de man zelf heeft gedaan. En per verdieping ontdekken we een decade van zijn leven en werk ontdekken, dat zijn absolute hoogtepunt heeft in de jaren zestig waar hij films, blikken soep, beroemde artiesten op de diverse gevoelige platen of canvas weet vast te leggen.

Een apotheose die plotsklaps komt stil te liggen door het enige lid van de SCUM organisatie en schrijfster van het S.C.U.M. manifesto; Valerie Solanas. Deze feministische eenmans, oh sorry eenvrouw, organisatie vond dat de wereld behoorlijk verknald is door het mannelijke geslacht en het S.C.U.M. (de afkorting staat voor “Society for Cutting Up Men”) manifesto wilde het mannelijke geslacht de wereld uitwerken door ze af te slachten met een mes. Nu ga ik best mee, dat de man de wereld af en toe verre van goed heeft gedaan, daar heeft Valerie absoluut een punt, maar om dit nu met geweld gepaard te laten gaan tegen Andy Warhol, een je-weet-wel man, een man net als wij, en hem met een mes te bewerken en waarbij hij ternauwernood aan de dood ontsnapt is voor mij een raadsel en het blijkt een keerpunt in het leven van de artiest.

Na zijn herstel richt hij zich alleen nog maar op het geld verdienen en creëert hij zijn kunstwerken voor de commercie of beroemde sterren, om uiteindelijk na een routine operatie in 1987 te sterven op 58-jarige leeftijd aan een hartstilstand, omdat het ziekenhuis personeel te weinig aandacht aan hem besteedt.

Na deze indrukwekkende twee uur van infotainment steken we de rivier over om vervolgens een van de twee andere rivieren over te steken en daar de Monongahela incline te nemen, zo’n authentiek treintje de berg op en wat waanzinnige fotomomenten oplevert, maar bij mij de vraag weet op te roepen dat er waarschijnlijk 1876 gebreken zijn ontstaan in deze authentieke trein uit 1876 en waarom de mooie uitzichten altijd weer een beroep moet doen op mijn angsten voor hoogtes. Maar we overleven de tocht, ondanks de 1876 gebreken, en het is inderdaad een geweldig uitzicht dat we samen met het museum verwerken gedurende een heerlijke lunch bij Redbeard’s bar & grill daar hoog op de berg. Zelfs de terugtocht naar het dal waar ooit Fort Pitt heeft gelegen weten we te overleven, ondanks dezelfde 1876 gebreken en maken we de plannen voor de avond.

Go Pirates!
Nu wil het dat de Detroit Tigers, daar waar we ooit de eerste baseball game hebben gezien, moeten spelen tegen de Pittsburgh Pirates. En omdat we fan zijn van repeterende zaken, besluiten we de goedkoopste kaartjes voor de game te kopen. Om deze rond een uur of half zeven te laten zien aan de suppoost, om vervolgens een blik bier te kopen en het stadion gaan verkennen op zoek naar het mooiste plekje om een foto te nemen van de skyline van Steel City, iets waar het stadion bekent om staat. Iets wat absoluut lukt en nadat we onze plek hebben gevonden, zijn gaan staan voor “The Star-Spangled Banner”, bijna in slaap zijn gevallen, want oooooh wat zijn die wedstrijden saaaaaai, bespreken we de dromen van afgelopen nacht en zijn we onze grote Amerikaanse oversteek volledig aan het herontwerpen, waarbij het enige wat vaststaat is ons vertrek op 10 juli 2019 vanaf het internationale vliegveld van Seattle in de staat Washington. Maar daarover later meer, want we zijn nu nog steeds aan het herontwerpen.

Dankzij het herontwerpen wordt het al snel half negen en laten we de wedstrijd voor wat het is, want slakken halen nog eerder het eerste honk en slaan wij eerder een homerun dan deze piraten en tijgers en boy wat is zo’n wedstrijd saai. En zo komen nadert deze enerverende dag zijn einde, maar niet voordat we heerlijk eten bij Nicky’s Thai Kichen, nog een paar drankjes doen bij Bakersfield om vervolgens alweer voor middernacht onze ogen dicht doen en verder dromen over een nog mooiere grote Amerikaanse Oversteek.

Go Tigers!
Alhoewel we flink gejuicht hebben voor de lokale piraten, bleken de tijgers uit Motown City beter te zijn…. Een uitslag die pas diep in de nacht bekend werd, op het moment dat wij al in diepe slaap waren. Had ik al verteld hoe saai zo’n wedstrijd is. Zooooooo saaaaaai, je zou er in slaap van kunnen vallen.