06.45 AM……beep, beep, beep, beep, etc. *^)%^*&^. Dat is vroeg, maar vandaag hebben we een spectaculaire dag voor de boeg. We gaan walvissen kijken in de baai van Vancouver. Na een snelle douche en maar liefst 3 lagen kleding aan te hebben aangetrokken (het wordt 26 graden vandaag in Vancouver!?), zijn we naar buiten gelopen om opgehaald te worden door de busservice van de walviskijkorganisatie.
Een half uur met de bus brengt ons in Richmond iets ten zuiden van Vancouver. Nadat we alle rechten op leven hebben opgegeven (je moet zo’n formulier invullen dat je nergens recht op hebt mocht het mis gaan) en daar ook nog eens voor te betalen, kregen we instructies voor de boot.
We hebben ons opgegeven voor een Zodiac, die je het beste kent van de Greenpeace boten. Na de instructies, die vooral over kleding ging, kregen we rode pakken die als vierde laag zou gaan fungeren. Ook kregen we nog handschoenen en een muts. Nu weten we dat we hier wat dichter bij de Noordpool zitten dan in Frisco, maar dit lijkt ons toch wat overdreven. Maar goed, we zijn brave en volgzame toeristen, dus we trekken het allemaal aan 🙂
Nadat we aan boord van Kapitein Mike z’n boot zijn geklommen, gingen we met volle vaart richting de walvisspotplek. Een flinke rit en inderdaad werd het best koud, dus de kleding was niet geheel overdreven.
Ongeveer driekwart van de oorspronkelijke rit (denk ik dan), stoppen we ineens, omdat de aan boord zijnde naturalist (een leuke tante, die leuk weet te vertellen) een klein orgasme kreeg. Wat gebeurt er namelijk, ze ziet namelijk een walvis. Op dat moment weet ze nog niet welke, maar ze vermoedt een bultrug. Een van de grotere soorten die bestaat en eigenlijk niet of nauwelijks worden gezien in deze regio.
Dus alle 12 personen aan boord staan op voor een volgende aanblik en het duurt ook niet lang voordat we weer de rug zien van dit zoogdier, gespot door Robert. Althans, dat dachten we. Het bleek namelijk een moeder met haar kalf te zijn, die zich tegoed deden aan de visrijke omgeving. Een van de zoogdieren zwemt in een spiraalachtige vorm naar beneden terwijl ze heel veel lucht in het water pompt om de vissen “te vangen”, daarna gaat de andere van onderen recht omhoog naar het oppervlak met de bek open en eet de gevangen vissen op.
Geweldig om te zien natuurlijk, maar we vinden dat we wel heel ver weg blijven van de plek. Gelukkig hebben we een nieuwe camera met telelens en deze foto is dan ook ontzettend in gezoomd. Zie de inzet. Ik baal er van dat de natuur vaak zo slecht meewerkt 😉
Na een uurtje dit magnifieke fenomeen te hebben gespot, besloten we verder te gaan terug naar de haven. Huh, waarom nu al? We willen Orca’s zien, dat is namelijk ook het oorspronkelijke doel van deze trip. Maar nee, we hebben walvissen gezien en nu varen we terug.
En dat is misschien de reden waarom ik dit stukje wat sarcastisch schrijf, we waren, wij verwende snotapen, toch enorm teleurgesteld. We hadden de bultrugwalvissen als een toegift gezien, voordat we naar de Orca’s zouden gaan kijken (wat overigens geen walvissen zijn, maar dolfijnen).
Eenmaal terug aan wal hebben we wat gegeten en gedronken voordat we terug met de bus naar Vancouver gingen.
In Vancouver zijn we al weer snel aan de wandel gegaan en we besloten om naar Chinatown te lopen. Na een half uurtje kwamen we op de plek aan, maar het was heel rustig en we besloten even terug te lopen om een andere wijk te bezoeken. We slaan 1 verkeerde hoek om en je wordt meteen weer met beide benen op deze aarde gezet en merkt hoe goed we het hebben en hoe verknipt de wereld kan zijn. We lopen blijkbaar een hele slechte wijk in en de drugsverslaafden komen je sneltegemoet. Snel weg hier dus.
4 blokken verder is weer een hele andere, veel betere, wijk en daar besluiten we wat te drinken. Via gratis Wifi weet ik via de iPhone een goed aangeschreven Chinees te vinden en na een korte taxirit belanden we daar dan ook.
Het eten was lekker op het moment, maar niet bijzonder en al snel na het eten voel ik me wat minder lekker, dus we pakken snel een taxi terug naar het hotel.
Na wat te rusten, ben ik weer rustig in het gestel, maar Robert lijkt wat oververhit. Misschien wel veroorzaakt door de fechin (ik weet niet hoe je dat schrijft) of de woeste bootrit van vanochtend. We hebben het daarom vanavond ook iets rustiger aangedaan in Vancouver, maar zeker niet minder gezellig; we hebben lang staan te praten met 1 van de lokale barmannen.
Rond een uur of twee zijn we naar bed gegaan.
Oh ja, niet onbelangrijk om te vermelden: Vandaag zijn we precies 12 1/2 jaar bij elkaar. En we zijn van plan omdat er nog een keer bij te doen. Dat is ook makkelijker vieren, want 31 juni bestaat niet, dus we hebben het gevierd precies op 12 uur ‘s nachts tussen 30 juni en 1 juli, maar natuurlijk wel Nederlandse tijd.
