Aan elk nadeel zit ook weer een voordeel. Het nadeel is dat het weer te vroeg was, het voordeel is dat je al om half negen na wederom een heerlijk ontbijt al in de trein/tram/metro (ik weet niet precies wat het is) naar het vliegveld van Seattle; SeaTac. En daar komen we na een half uur aan om na een korte wandeling te schrikken van de enorme rij voor de bus naar de autoverhuurbedrijven. Logisch natuurlijk, want het is maandagochtend op het vliegveld van een van de grootste zakensteden van de Verenigde Staten met hoofdkwartieren van Microsoft, Starbucks, Amazone en Boeing en terwijl er per minuut ongeveer 3 vliegtuigen landen allemaal gevuld met zakenmensen die allemaal naar een van die eerder genoemde hoofdkwartieren zelf willen rijden. Gekkenhuis dus en wij vrezen het ergste voor de komende uren, maar het management van het vliegveld heeft hier goed op geanticipeerd en binnen 10 minuten staan we al in een afgeladen bus op weg naar car rental HQ. Ook daar verwachten we weer een enorme rij maar verrassend genoeg zijn we meteen aan de beurt. Op de vraag waarom? Nou tegenwoordig kan je ook al inchecken voor je car rental en met een voucher meteen lopen naar je huurauto. Als we dat geweten hadden, dan zouden wij nerd dat natuurlijk ook gedaan hebben, maar dan hadden we wel alle opties van upgrades van de, in het begin vriendelijke dame, die naarmate ze niets aan ons kon verkopen steeds vervelender werd. Iets wat ons niet uitmaakte want wij waren veel te enthousiast voor het moment dat komen ging… Het uitzoeken van onze huurauto! Geen sinecure, want we zullen heel veel uurtjes en Mijlen doorbrengen in deze auto de komende weken.
Zodra we bij de rij met SUV’s aankwamen waaruit we mochten kiezen, was een van de eerste kennel gevuld met een auto die ons wel heel trouw en verleidelijk aankeek en nadat we de andere nog wat beter hadden bekeken was het duidelijk; het zou dit jaar een zwarte Jeep Cherokee worden… En ze is prachtig!
En zo zaten we rondom 10 uur op de snelweg om naar Olympia te rijden onze derde stop deze reis, maar voor nu de hub naar onze tweede stop Port Angeles via die tweede beroemde route met nummers, niet 66, maar in dit geval 101… De route langs de kustlijn van de grote oceaan, die we dit jaar een paar keer zullen aandoen. Op zich is dit toch wel een enorm omrijden ten opzichte van de kortste rit, maar deze weg wordt door de meeste scenic genoemd en wij gebruiken die tijd om ons 1 op 1 de auto te leren kennen, maar al snel blijkt wel dat het een goede match is en genieten we vooral van de kustlijn aan de rechterkant en de machtige bergen van Olympic National Park aan de linkerkant (chapeau voor diegene die de woordgrap in relatie tot de titel van deze blog ziet).
De tijd nemen we ook om de eerste boodschappen te doen voor onze plannen morgen en rond een uur of half drie rijden we Port Angeles in. Nadat we de kamers in de tweede kamer die we kregen aangeboden hebben achtergelaten, reden we snel naar de lokale outdoor store om daar echt onze laatste inkopen te doen voor deze vakantie; bear spray. We hebben ons goed voorbereid en op het internet wordt door iedereen aangeraden om dit laatste redmiddel tegen beren aan te schaffen. Want bijna in alle nationale parken is daar de zwarte of grizzly versie aanwezig en we willen niks aan het toeval overlaten. De eigenaar wil het ons uiteraard graag verkopen, maar lacht ons toch wel een beetje uit met de opmerking dat hij meer kans een miljoen te winnen dat wij een beer tegenkomt. Maar de zakenman verkoopt natuurlijk de spray die vanwege een of ander jubileum ook nog eens een scherp zakmes in de verpakking heeft zitten, dus ons testosteron niveau stijgt met 20 punten en we voelen ons heel mannelijk. En stoere venten die we zijn op deze 23e mei gaan we vervolgens ook bier drinken in de lokale kroeg.
Daar komen we toch wel wat meer geoefende hikers tegen en ook die lachen ons een beetje uit. Het komt er op neer dat we waarschijnlijk beter twee tocs hadden kunnen kopen in plaats van de spray vanwege de agressieve geiten/bokken die het aankomende park hebben overgenomen. Laat maar komen die geiten/bokken wij hebben spray dat zal ook een goed verdedigingsmiddel zijn.
Na de biertjes sjokken we weer terug naar het hotel en moet ik bekennen dat ik toch wel wat in een cultuur shock ben. Van de luxe en weelde op Schiphol en Seattle is weinig meer te bekennen en meestal worden we wat langzamer in de ruigere kant van Amerika gegooid. Niet dat er ook maar iets aan de hand is, maar ik heb moeite met acclimatiseren. Je hebt een blog of je hebt het niet, maar in dit soort dingen ben ik dan ook eerlijk. Maar alles went en na een rustmoment en een heerlijke burger met wat biertjes in dezelfde kroeg als vanmiddag eindigen we voor 12 uur ’s nachts deze prachtige dag.
