De Film: Tioga Pass
Op allerlei fronten is deze pas een bijzondere weg. Het is namelijk de hoogst gelegen weg hier in de Verenigde Staten door/over een van de meest onherbergzame gebergte van dit land; de Sierra Nevada. En waar wij aan de westkant nu gemoedelijk omhoog klimmen tot wel 10.000 voet, oftewel 3 kilometer, aan de oostkant daalt de weg een spectaculaire kilometer binnen een paar kilometer aan wegdek. Daarom is deze weg ook opgenomen als nationaal monument omdat het bouwtechnisch een klein wonder is.
Weer die wekker, weer geen flu, maar wel weer vroeg op om gedurende de reis naar Bishop door Yosemite National Park nog eenmaal te genieten van dit fantastische park. De eerste uur is exact hetzelfde als de reis gisteren, dus daar maak ik geen woorden aan vuil. Maar waar we gisteren rechts afgingen al dalend naar de vallei, slaan we nu linksaf om al klimmend de Tioga Pass te bereiden.
En op allerlei fronten is deze weg een bijzondere weg. Het is namelijk de hoogst gelegen weg hier in de Verenigde Staten door/over een van de meest onherbergzame gebergte van dit land; de Sierra Nevada. En waar wij aan de westkant nu gemoedelijk omhoog klimmen tot wel 10.000 voet, oftewel 3 kilometer, aan de oostkant daalt de weg een spectaculaire kilometer binnen een paar kilometer aan wegdek. Daarom is deze weg ook opgenomen als nationaal monument omdat het bouwtechnisch een klein wonder is.
Maar voordat we die dramatische afdaling gaan maken willen wij nog even flink de benen strekken en gaan hiken naar de Cathedral Lakes. Een hike van ongeveer 12 kilometer, waarna we de hiking voor deze vakantie aan de wilgen gaan hangen. Nu had ik al verteld in mijn allereerste verhaal van dit avontuur dat we geluk hebben dat de Tioga Pass sneeuwvrij is (dat had ook zo maar niet kunnen zijn), maar dat betekent niet dat hier op 3 kilometer hoogte de hiking paden ook sneeuwvrij zijn. En zo gebeurde het dat we na ruim een uur klimmen een stel tegenkwamen die ons vertelde dat even verderop het pad niet zichtbaar meer was vanwege een sneeuwlaagje van ongeveer anderhalve meter. Dus nadat we nog even verder zijn gelopen hebben we besloten om terug te keren naar de auto. Een besluit dat door vier paar kuiten in ieder geval met gejuich werd ontvangen.
Nu hadden we nog een paar andere hikes bedacht, maar die lagen nog veel hoger dan de hike naar Cathedral Lakes dus besloten we om de Tioga Pass verder af te rijden om aan te komen bij de oostzijde. Allereerst vooral om daar wat foto’s te maken en nog wat info te hebben opgedaan over de totstandkoming van deze bijzondere weg. Om vervolgens de “duik” te nemen en heel snel af te dalen naar onze volgende bestemming Mono Lake. En hoe spectaculair die rit was kan je zien in alweer een filmpje.
En zo verlaten we Yosemite National Park om meteen alweer te gaan genieten van een ander bijzonder natuurverschijnsel; Mono Lake. Een meer dat zouter is dan zeewater en door de verdamping van het water ontstaan heel langzaam een soort van stalagmieten gemaakt van zouten. En verdampen doet dat water daar, want terwijl we een uur eerder aan het banjeren waren in de sneeuw lopen we nu al puffend naar de tufa’s, zoals deze stalagmieten worden genoemd. Maar na een half uurtje doet dit warme weer ons naar meer verlangen en verlangen we naar een zwembad wat toevalligerwijs onderdeel is van ons hotel in Bishop.
Eenmaal aangekomen daar staat er een bijzondere 100 graden Fahrenheit op de meter en dat is een temperatuur waar we niet meer veel willen doen. Dus na een duik in de pool zijn we gaan eten bij de plaatselijk bowlingbaan, die verrassend goed weet hoe een steak en hamburger moet maken.
Maar na het eten begint de avond pas! Want vanavond valt er natuurlijk en beslissing in de best of 9 8ball competitie. Een competitie die voornamelijk gekenmerkt wordt door het potten van witte ballen en in Roberts geval tot 2 keer toe het potten van de zwarte 8 ball, waardoor ondergetekende, niet heel glorieus maar wel degelijk, de winnaar is van dit driedaagse event. En daar moet natuurlijk een biertje op worden gedronken en dat doen we met wat mannen die de PCT hiken. Waar wij denken heel stoer te zijn en zo af en toe hike doen van een paar kilometer, deze mannen zijn pas echt stoer. Want de Pacific Crest Trail (PCT) is zeg maar een Pieterpad op z’n Amerikaans. Want waar het Pieterpad 492 kilometer lang is en het hoogste punt heeft op de St. Pietersberg met 107 meter boven de zeespiegel, de PCT is 4286 kilometer en het hoogste punt is Mt. Whitney met 4421 meter. En vol bewondering ronden we deze avond af in Bishop, California om morgen een ander programma te gaan volgen dan dat we in eerste instantie hadden bedacht.
