Terwijl ik op de rooftop bar zit van onze geweldige hotel hier in West Hollywood, Los Angeles zie ik, verrassend smog vrij, aan de ene kant Griffith Observatorium waar we vandaag hebben bezocht en aan de andere kant de massief hoge gebouwen van Downtown Los Angeles en met me naast me m’n liefste vriendje en een biertje erbij kan ik me geen mooier moment voorstellen dan het zich op dit moment voordoet.
En zo begin ik aan het verhaal dat ons brengt van Palm Springs naar Los Angeles, een rit die we al zo vaak hebben gereden dat ik daar geen woorden aan vuil ga maken behalve dan dat die intens is vanwege de drukte en de complexiteit van het wegennetwerk hier. En als ik je ook nog eens vertel dat we na aankomst alleen nog maar hebben genoten van het lekkere klimaat, het gevoel van jetset hier in Los Angeles en met name west Hollywood en de geneugten van de smaken van India, dan vraag je je misschien af waar dit verhaal over gaat.
Misschien dat de geoefende lezer het al kan zien aan de titel van deze blog, maar dit verhaal gaat over number thrirty seven, oftewel de zevenendertigste president van dit land; Richard Nixon. Want via een kleine detour ligt zijn presidentieel museum en bibliotheek inclusief geboortehuis en zijn begraafplaats in het dorpje Yorba Linda (ook voor mij de eerste keer dat ik daarvan heb gehoord).
En zo komen we daar rond het middaguur aan om na een gereduceerd tarief het museum te berichten. Gereduceerd omdat een aantal gedeeltes van het museum worden verbouwd en daarom niet toegankelijk zijn. Jammer, want naast Clinton en Obama heb ik deze president om verschillende redenen intrigerend gevonden, terwijl ik geen eens hem echt heb mee kunnen meemaken. Nee het ligt hem meer aan de dualiteit in het feit of ik hem nu een boef moet vinden of iemand die de relatie tussen het westen en het oosten en met name Rusland en China heeft verbeterd. En laten we al helemaal niet vergeten dat hij toch de Vietnam oorlog op redelijke wijze heeft kunnen eindigen. Tot zo ver het goede nieuws, want aan de donkere andere kant heeft hij het in binnenland met z’n watergate schandaal, de cover-up daarvan redelijk verkloot. Om nog maar niet te spreken over alle geluidsopnames in het Witte Huis.
Mijn fascinatie voor dit soort musea wordt altijd, even, beperkt door de wijze waarop de president wordt neergezet. Is het alleen maar goed, zoals bij Clinton waar de impeachment procedure alleen een voetnoot was dan kan ik er slecht tegen. Maar hier werd bij Richard Nixon werd in de introductie film toch voldoende aandacht gegeven aan het feit dat hij naast vredestichter ook best een boef was.
Maar na de film blijft er weinig over om te zien vanwege de verbouwing behalve dan zijn begraafplek dat vlak naast z’n geboortehuis ligt en de toenmalige Marine One!. De helikopter die de huidige president brengt waar hij naar toe moet. Maar deze is wel heel bijzonder want dit is de helikopter die Nixon na zijn aftreden heeft vervoerd van het Witte Huis naar Andrews Airforce Base, waarna hij is vertrokken naar California. Een leuk detail is dan wel dat op het moment dat Nixon het helikopter betreedt en Ford president is en niet hij dat het geen Marine One meer heet, maar z’n normale benaming terugkrijgt zoals in Nederland de vliegtuigen/helikopters hun naam beginnen met PH.
En zo krijgen we gedurende de bezichtiging zelf het moment om “afscheid” te nemen van het Witte Huis. Een foto moment dat ik graag wil laten maken door Robert. Iets wat je in de foto’s kan terug zien en zelf bepalen hoe goed mijn Nixon imitatie is.
En nadat we het geboortehuis nog even hebben bezocht waaruit blijkt dat paps en mams Nixon het niet breed hadden verlaten we dit museum om ons programma voort te zetten als beschreven in de tweede alinea van dit verhaal. Voor Robert niet zo’n bijzonder momentje met 37, voor mij absoluut wel.
