Vandaag onze eerste reisdag en we hebben er zin in! Na de gebruikelijke ochtendrituelen, die niet zo ritueel, weer om half negen begon, zijn we de auto op gaan halen uit de parkeergarage en hebben we hem met onze mega-koffers gevuld en vertrokken we rond een uur of half elf richting Provincetown. Maar niet voor dat we nog een laatste stop in Boston wilde maken.
Al in een eerder verhaal in 2009 heb ik verteld over mijn fascinatie voor John F. Kennedy, de 35e president van dit land. In Dallas hebben we uitgebreid de plek des onheils bekeken en waren we onder de indruk van het museum op de zesde verdieping van de book depository aan Dealy Plaza waar Lee Harvey Oswald de president dood schoot. Althans volgens de officiële versie.
JFK kwam natuurlijk uit Massachusetts en zoals gebruikelijk is er ook voor deze president een museum en bibliotheek gebouwd. En dat wilde we heel graag zien, dus na slechts 7 kilometer te hebben gereden konden we de auto alweer parkeren bij de prachtige baai waar Boston aan ligt. En in een woord het museum is geweldig! Niet vaak zijn we zo onder de indruk geweest van een museum, natuurlijk geïnspireerd door een verdrietig verhaal.
Eerst kregen we een film te zien over de jonge jaren van JFK als oorlogsheld, als afgevaardigde en senator tot aan zijn nominatie als Democratische kandidaat en vandaar pakt het museum het verder op. Het toont de debatten met Nixon en hoe JFK veel media bewuster was dan zijn tegenstander, de dag van de verkiezingen zelf en hoe nipt zijn overwinning was en hoe briljant zijn inauguratie toespraak was; “ask not what you country can do for you, ask what you can do for your country” en daarmee heeft hij het voor latere presidenten behoorlijk verpest om indruk te maken met een toespraak.
In tegenstelling tot het museum van Bill Clinton, waar we overdonderd werden met alle feitjes, ging het in dit museum maar over een paar van de belangrijkste, weliswaar niet de minste, zaken. Zo werd gedurende zijn presidentschap de Berlijnse muur gebouwd en heeft hij daar zijn “Ich bin ein Berliner” toespraak gehouden. Verder werd natuurlijk de Cuba crisis behandeld behandeld, maar ook de interne rassenscheiding problematiek werd besproken en een fascinerende clip werd getoond van hoe JFK naar de “I have a dream” speech van Martin Luther King keek. Natuurlijk weten we niet wat hij dacht op dat moment, maar je zag dat hij wist dat het een belangrijk moment was. Dat clipje heeft behoorlijk veel indruk op ons gemaakt.
Afgesloten werd met de moordaanslag, die op een zeer sobere wijze werd getoond op 5 oude televisie toestellen, waar de verslaggeving van die tijd op werd weergegeven en Walter Cronkite een traan wegpinkte bij het nieuws dat de president was overleden.
Na deze geweldige indrukwekkende ervaring hebben we de auto weer gepakt om onze korte rit van 195 kilometer door het beboste Massachusetts af te maken op weg naar Provincetown in het puntje van de Cape Cod schiereiland. Onze auto is geweldig! Sinds 2010, toen we volledig over de top gingen met een te grote upgrade, onze beste auto. Zwart van buiten, licht van binnen gaat dit monster ons zeer comfortabel naar Key West brengen. Op zich is de rit naar P’town mooi, maar omdat we voor een detour hebben gekozen door allerlei vissersdorpjes niet erg vlot en uiteindelijk zijn we pas om 5 uur ’s middags bij onze vrienden, Jeffrey and Gary, in eerder genoemd plaatsje. We hebben ze anderhalve jaar geleden in Florida ontmoet en ze hadden ons gevraagd om in hun B&B te slapen.
Het was meteen weer erg gezellig en ze hebben prima humor. Na deze hernieuwde kennismaking, zijn we een hapje gaan eten en hebben het kleine vissersdorp verkend. Het is op deze donderdag erg rustig en we lagen dan ook niet al te laat op bed.
En zo plaats ik dit verhaal een dag later dan jullie gewend zijn. Dat kan twee dingen betekenen: 1. Er is geen internet of 2. We hebben het uitermate naar onze zin en hebben geen tijd om jullie te entertainen. In dit geval is het optie 2, want gisteren hebben we een van onze hoogtepunten van deze reis beleefd wat jullie vooral visueel gaan beleven in het verhaal van morgen. Als jullie nog begrijpen wanneer ik dit verhaal heb geschreven en welke datum gisteren, wat eigenlijk morgen is, laat het me weten.
