Alles is groot, groter, groots in de eenzame ster staat in een firmament van 50 sterren. Uiteraard begrijpen de trouwe lezers dat die 50 sterren slaan op de Verenigde Staten en die eenzame ster is een verwijzing naar de bijnaam van Texas; The Lone Star State.
Sloot ik op 11 juli 2019 af met “We will be back once”, was dat niet vermoedend dat de wereld ruim drie jaar in haar greep werd gehouden door een onzichtbaar monster. Maar bijna 5 jaar na dato kunnen we met recht zeggen: We are Back!
Dat favoriete moment van gisteren, dat ik het eerste echte verhaal schreef over de tocht naar Amerika, hebben jullie kunnen lezen, terwijl al koffie zippend naar de ijsbaan keek. Maar eigenlijk komt het echte favoriete moment, van ons beide, na het eerder beschreven moment en het gaat over het eerder beschreven apparaat.
Al een tweede verhaal met het woord blauw in de titel en net als gisteren gaat het over een activiteit die we hebben gedaan en niet over de lichamelijke toestand. Dit verhaal begint in het lichaam van Christus, waar we een heerlijke avond achter de rug hebben en waar we deze ochtend één van de weinige activiteiten van deze dag gaan plegen.
Remember the Alamo! Het is een gevleugelde uitspraak hier in de Verenigde Staten. Het drukt moed, kracht en doorzettingsvermogen uit en is een must-do hier natuurlijk in San Antonio. Wij herinneren ons de Alamo al sinds 2007, maar dan heb ik het over het autoverhuurbedrijf.
Wat ik gisteren vergeten ben te melden, is dat we naast de Italiaanse en Mexicaanse keuken, ook de Duitse keuken hebben uitgeprobeerd en wel bij Schilo’s. En daar hebben we gisteren en ook vandaag ontbeten. Voor mij zijn de Duitse invloeden hier in Texas verrassend. Ik wist het van Pennsylvania; D(e)utch Amish people en in North Dakota met de hoofdstad Bismarck. Blijkbaar zijn er veel Duitse immigranten via de haven van Galveston Texas ingetrokken.
Fredericksburg is meer dan aardig en heeft meer dan 1 beroemde inwoners gehad. Daar kom ik later op terug, want eerst moet ontbeten worden natuurlijk en dat we im Rathskeller en het is een goede en stevige ondergrond voor de rest van de dag. Want we hebben een tweetal punten op het programma staan, beide wat je helemaal niet zou verwachten van ons en van de omgeving.
Een ieder begrijpt wel dat we hebben ontbeten, dat het bij een Duitse tent was en dat we het hotel op een bepaald tijdstip verlaten. Wat je wellicht niet weet is dat we ons gaan verplaatsen naar het, misschien wel, meest spannende onderdeel en stop van deze reis.
Het was te gezellig gisteren, dus niet al te vroeg vanochtend maar tegen half elf in de ochtend gaan we naar de ontbijttent in Terlingua: Espresso Y Poco Mas. Vertaald espresso en weinig anders, maar ze hadden we ontbijt burrito’s op het menu staan en dat hebben we dan ook genomen, alhoewel ik dit met enige tegenzin deed.
We komen beide tot de conclusie dat Terlingua een fantastische ervaring is, maar na twee overnachtingen is het ook goed zo. Dat komt door alle kleine minpunten, die bij elkaar opgeteld het voor nu klaar is.
Het was niet laat gisteren, maar ook niet vroeg deze ochtend. We kunnen het rustig aan doen vandaag, want de…
De bedden van ons hotel doen volledig hun taak, misschien te goed zelfs, want zonder wekker worden we voor ons doen op vakantie laat wakker en verlaten we het hotel rond 11 uur om naar Starbucks te lopen voor een wat normaler ontbijtje.
De biertjes en cocktails waren lekker gisterenavond, maar de tijd deze ochtend is toch onverbiddelijk. Dus gaat de wekker om half acht, douchen we, nemen we een licht ontbijt bij de koffieboer uit Seattle en rijden we rond negen uur uit El Paso. We beginnen zo vroeg omdat we de langste rit van deze reis gaan ervaren, waar we ook nog eens een uur gaan verliezen en we een Nationaal Park willen bezoeken.
We hebben geen haast vandaag, dus slapen we een keer goed uit. Dat kan ook, want Lubbock heeft weinig te bieden voor een stad van 310.000 inwoners. En zo rijden we rond een uur of 12 naar ons lunchadres: Cast Iron Grill. Een grote tent, waar de heer wordt geprezen en het zit vol met bijna alleen maar blanke, te dikke mensen en hun kinderen.
Na een snelle Starbucks zetten we Apple kaarten op ons hotel in Fort Worth, terwijl we zeggen; Dit gaat een saaie rit worden. Boy, wat zaten wij fout! Dit is een rit over de highway, een graadje minder dan de snelweg, maar niet of nauwelijks minder hard. Waar we eerst het uitzicht hebben over akkers, jaknikkers en ja, wederom niets., wordt het later echt heel anders.
We zijn in Fort Worth! 15 jaar geleden wilde ik deze stad al bezoeken, omdat dit Cow city is! Hier lopen de stoere mannen met de cowboy hoeden en de cowgirls zijn natuurlijk ook en net zo prominent aanwezig.
Als ik nummers in het Engels ga uitschrijven, dan zou de bezoeker kunnen weten dat wij een bepaald type museum…
Als je onze website bezoekt, dan kunnen wij informatie van je opslaan, meestal in de vorm van cookies van andere partijen. Op deze pagina kan je aangeven wat jouw voorkeuren zijn. Maar als je er voor kiest om de opties niet te selecteren, dan kies je ervoor om deze reiswebsite te ervaren zonder kaarten en filmpjes en wordt het geheel visueel onaantrekkelijk gemaakt door het font: Times New Roman (juk). Maar de keuze is aan jou natuurlijk. Lees voor dat je een keuze maakt wel eerst de kleine lettertjes door. Deze kan je lezen door privacy te klikken onderaan op elke pagina van deze website.
