En ook deze laatste dag zijn we Goosfraba. Zo erg zelfs dat Robert vakkundig in Seattle alle Starbucks wisten te ontwijken, terwijl we daar toch echt naar op zoek waren. Wist onze Spice Boy te vertellen aan de Uber chauffeur dat kust van Oregano zo mooi was en verzorgt niet KLM, maar KPN onze terugvlucht verzorgt. Met andere woorden heerlijk relaxed en veel gelachen beginnen we de laatste twee etappes van onze grote oversteek terug naar de realiteit. En zelfs het grootste shithole van deze rit, de troosteloze terminal van SeaTac weet ons humeur niet te bederven. Wat toch wel iets van ons goede humeur weet aan te tasten is de te warme vlucht en twee jankende kinderen gedurende de 9 uur durende, verder rustige, vlucht naar Amsterdam. Maar dankzij de efficiëntie van het heerlijke Schiphol zijn we zojuist begon aan de tweede etappe van onze laatste oversteek; de treinrit naar Deventer.
En traditiegetrouw ben ik dan ook in die trein het laatste verhaal aan het tikken om onze vakantie samen te vatten. En ik ga die samenvatting kort houden, want ik ga er van uit dat jullie hebben kunnen lezen dat het geweldig was, met veel hoogtepunten. Een paar uit onze hoofd; De Dodge Durango, Pittsburgh, Chicago, Denver, de Rockies, Moab en de Oregon Coast. Maar natuurlijk ook het behalen van de lower 48 en de eerste keer dat we de 4th of July hebben mogen meemaken. Over een feestelijk feitje hebben we eigenlijk niet gesproken, want ergens deze vakantie heeft Robert 1/51e deel en ik 1/49e deel van mijn leven doorgebracht in onze geliefde verenigde staten. Met andere woorden we hebben dus meer dan 1 jaar van ons leven in dit land doorgebracht.
Maar misschien het mooiste van deze vakantie was wel de totale ervaring. Zoals we al voorspelden als je van kust naar kust rijdt onder ga je alles wat Amerika is. En zo doe je prachtige natuurgebieden aan, kom je grote leegtes tegen en zie je de verschillen goed tussen de diverse steden en zelfs Kearney in Nebraska paste in dit totaal plaatje. En zelfs een shithole als Kearney is soms beter, dan als je ’s avonds het land van de living dead in Portland of Seattle betreedt. Maar zo is het leven, zo is de natuur…. Waar Yin en Yang op zoek zijn naar evenwicht, thanks Calvin, waar het zuur en zoet elkaar treffen en waar een klote wereld is en op sommige momenten erg mooi is. Wij hebben het deze vakantie allemaal mogen meemaken.
En volgend jaar? Ik zeg gewoon weer Amerika en als het anders wordt dan zullen jullie dat merken. We will be back once! We willen jullie bedanken voor het volgen en lezen. We waarderen dat enorm. En daarmee sluiten we deze blog officieel af na 24 geweldige dagen. We zijn twee bevoorrechte personen.
Voor Calvin en Justin, de beste neven ooit!
Robert en Ramon
❤️