Het is weer dat favoriete moment! Want, alhoewel het uitzicht vanuit deze koffiegelegenheid weer heel anders is dan de andere keren, is het vroeg, de eerste volle dag in ons favoriete vakantieland, er staat een kop koffie naast mijn laptop en ik ben het eerste echte verhaal aan het tikken op mijn geliefde Macbook. We schrijven 16 juni, zes uur ’s ochtends en ik kijk uit op authentieke 18e eeuws gebouwen die vermengt staan met de machtige 20e eeuwse wolkenkrabbers van de stad Baltimore in de staat Maryland… Die laatste 5 woorden zijn op zich al een high vife momentje straks als Robert zich uit zijn nest weet te werken over een uur of twee, maar dat is een verhaal voor morgen over vandaag en staat dat luie gedrag wat in een beter daglicht als ik nu ga beginnen aan het verhaal van gisteren.
En dat verhaal begint om half zeven ’s ochtends in het Steigenberger, waar we voor een geweldige prijs en een gratis upgrade ons goed hebben weten op te laden voor de grote oversteek vandaag, want voordat we aan onze eigen oversteek kunnen beginnen hebben we natuurlijk een oceaan te slechten en ik schrijf het misschien niet vaak, maar zeg het wel vaak; er is echt geen betere startplaats dan Schiphol. Ik kan dit niet genoeg benadrukken, want dit bedrijf maakt het steeds gemakkelijker en steeds veiliger om te reizen. Want nadat we de koffer op een geautomatiseerde baan hebben achtergelaten, de paspoortcontrole plaatsvindt op basis van biometrie en niet de nukken van een te dikke douane beambte en als uiteindelijk een te vriendelijke beveilingsbeambte zegt, terwijl wij ons al willen ontdoen van riemen, schoenen en flesjes water, niet nodig joh, leg alles op de band, laat je laptop in de tas, je fles water erbij en loop door de poort terwijl wij de inhoud van je tas laten controleren. Voor iemand met een verleden van vliegangsten is een dergelijke relaxte omgeving, terwijl je weet dat alles toch goed wordt gecontroleerd, een geschenk uit Heaven, om even op de mooie deuntjes van Avicii voort te borduren van het filmpje van gisteren.
En zo gebeurt het dat onze Airbus klokslag 10 uur zich vrij weet te maken van de zwaartekracht en aankoerst op 10 kilometer hoogte richting JFK aan de overkant van de Atlantische Oceaan om na 7 uur gecontroleerd de zwaartekracht haar werk laat doen, zodat we veilig landen landen terwijl we in de verte de majestueuze skyline van New York City zien. Tja, en wat er in die zeven uur precies is gebeurd? Ik moet eerlijk zijn, daar kan ik door de happy pil van onze huisarts, niet al te veel over vertellen, behalve dat ik ongeveer een half uur wakker ben geweest om twee maaltijden te eten om vervolgens weer in slaap te vallen. Als ik Robert mag geloven heeft de piloot de motoren iets meer power gegeven om boven het geluid van mijn gesnurk uit te komen, maar dat is dan ook het enige noemenswaardige deze vlucht.
En zo zijn we weer in ons geliefde vakantieland, het land van de onbegrensde mogelijkheden…. Maar dan moet je wel eerst die grens over en zo begint wederom een uur van het schofferen van toeristen met vragen waarom we toch in hemelsnaam geld in dit land willen uitgeven. En ik me echt moet verbijten niet te antwoorden: “dat vraag ik me ook af!” en begin te dromen dat als ik president van de EU zou zijn, ik een aparte lijn, EEN lijn, voor burgers uit de USA zou maken bij elke grensovergang en er 1 per uur zou door laten terwijl er nog 15 andere lijnen zijn die geheel niet gebruikt worden. Maar goed, zelfs hier is de automatisering enigszins toegeslagen en uiteindelijk worden we al na een uur uitgekotst om onze volgende vlucht ruim op tijd te halen. Een uur durende vlucht in een wel heel klein vliegtuigje, slechts 30 mensen met alleen maar vrouwelijk personeel aan boord (slik). Maar zelfs dat blijkt geen probleem te zijn, althans dat heeft Robert me verteld, want de happy pil was blijkbaar nog niet helemaal uitgewerkt.
Maar dan is het toch echt zover… We zijn aangekomen op het internationale vliegveld van Baltimore en haar tweelingstad Washington D.C. en als je eenmaal door de douane bent is een vlucht net een rit met de bus of metro want je loopt gewoon het vliegveld af nadat je koffer wederom opdeelde plek als jij is aangekomen. Van het ene vervoersmiddel pakken we de volgende, light rail. Die weliswaar ons in een half uur in downtown Baltimore brengt, maar qua moeizame en piepende geluiden allesbehalve light is.
En dan is het 16.00 uur lokale tijd, we zijn ingecheckt in ons mooie hotel in het hartje van Baltimore, gaan we een poging doen om te wennen aan de omgeving, want Baltimore blijkt toch wel ruwe stad te zijn, vinden we al snel de lokale T-Mobile shop om onze iPhones een maand lang te voorzien van een andere sim, die we traditiegetrouw installeren in onze Chinese bistro installeren onder het genot van Aziatische hapjes en dat allereerste verdiende vakantiebiertje. Informeren we de familie van de gewijzigde nummers en nemen nog eenzelfde rondje bij diezelfde bistro, om vervolgens terug te keren naar de hotelkamer om heel even de ogen dicht te doen…
Nou ja, heel even…. Dat gold voor Robert, want alhoewel de happy pil was uitgewerkt, bleek ik gewoon heel moe en heeft Robert lang alleen beneden in de hotelbar gezeten om pas rond een uur elf ’s avonds door mij vergezeld te worden voor een biertje en een vlotte snack, om daarna beide voor het begin van de volgende dag op bed te gaan liggen en heerlijk beginnen te dromen over onze grote oversteek.
En terwijl ik die laatste zin op schrijf en het stukje herlees over onze eerste oversteek, bedenk ik me dat het wellicht beter was geweest dat Robert iets over vandaag had moeten schrijven, aangezien hij het intensiever heeft meegemaakt dan ik zelf. Maar tot de conclusie kom, dat het na exact 1000 woorden daar al lang te laat voor is.
Inderdaad ….. schrijven kun je! Mooi verhaal weer! xxx