Nee dit verhaal gaat niet over mijn schoonmoeder! Dit verhaal gaat over de vandaag zonovergoten stad Boise, de hoofdstad van Idaho, maar ook een verhaal dat begint op de kruising van het westen, Salt Lake city die net als ons eindpunt zonovergoten begint.
En Salt Lake is echt een kruising naar mooie dingen en gisteren hadden we zoveel opties om mooie dingen te zien, dat we er eigenlijk niet uit kwamen, maar met de goede voorspellingen voor Boise besluiten we snel naar de desbetreffende stad te rijden om na vijf kilometer een Starbucks ontbijtje op te pikken en daarna onze weg te vervolgen naar onze volgende staat Idaho. En de trouwe volgers weten hoe we hebben geschreven over Idaho en vooral over de natuur waar we toen mee eindigden en waar we deze rit mee beginnen; het plat gesmolten niets.
Want wat nu onder Yellowstone National Park ligt, de grootste onderaardse vulkanische bom, lag ooit onder Idaho en door de hitte is alles gesmolten tot een grote vlakte met…. niets. En dat niets, is zo fijn! Waar CarPlay aanstaat maar geen functie heeft, omdat de eerste aanwijzing pas over 400 kilometer is. Geen andere bestuurders, niets wat het oog belemmert, in een auto die zoeft door die leegte en terwijl we 8 25 Watt boxen in die auto hebben, zetten we de radio niet aan, alleen maar om één te zijn met de leegte en met het monotone geluid van de auto die zich tegen de wind in werkt en die tegenwind weet te overwinnen.
Begrijp je wat ik bedoel? Herken je het gevoel van alleen zijn? Het gevoel van niets? Het desolate?
Ja?
En bedenk vervolgens dat er in deze serene rust, deze rustgevende omgeving, dankzij de iPhone via 8 x 25 Watt boxen een minuut lang durende Ambert Alert (NL Alert in het kwadraat) binnenkomt. Onze beide kloppende mechanismen hoog in de keel schoot en dachten/schreeuwden WTF (sort of potjandosie) en na een bedaartijd van behoorlijk veel minuten we enigszins weer terugkeren naar dat gevoel van weleer, blijkt ons een auto in te halen dat heel veel kenmerken (kleur, soort, begin nummerbord) met dat van het eerder genoemde alert. Dus superhelden die we zijn….. I’M BATMAN….. trap ik op het gaspedaal in van ons Batmobiel om ons te verzekeren van de juiste data en toetst Robin (eh Robert) de getallen 911 op zijn iPhone.
Reclame, bla…die…bla…anti-climax…
Want gelukkig was het niet de desbetreffende idioot en rijden wij opgelucht naar de stad van de bomen, dat zonovergoten vallei ligt waar de rivier Boise doorheen stroomt. En wat kan een zon verschil maken! Daar waar we vorig jaar alleen maar regen hadden in de staat waar het maar 5 minuten regent (mag ik mijn besteedde vakantie geld terug!), nu is er geen wolk, laat staan regen te bekennen. En waar we vorig jaar al schuilend per fiets een klein stuk van de stad verkennen, bestrijken we nu een enorm gebied met de e-step. En met die step doen we een trein depot aan, want deze stad is net zo belangrijk als het eerder bezochte Kearney in Nebraska, maar doen we het indrukwekkende Anne Frank Memorial aan. Natuurlijk is het maar een klein monument in vergelijking tot haar eerdere woning verstopt achter de boekenkast en al helemaal niet de onbeschrijfelijke wreedheden die worden weergegeven door de concentratiekampen, maar toch dit kleine park weet een traan te trekken, waarbij “onze” Anne wordt vergeleken, terecht met Martin L. King, Moeder Thereasa en alle andere strijders van gelijkheid. En dan raak ik bijna momentaan sarcastisch en cynisch, want het is de staat Idaho, met hoofdstad Boise, als laatste staat van de 50 homoseksualiteit niet als ziekte ziet, niet strafbaar vindt en als gelijkaardig ziet als anderen. En alleen maar omdat de federale staat juridisch heeft vastgelegd door het hooggerechtshof in juni 2013, terwijl wij in San Francisco waren.
Maar terugkomend op het monument/park… Het is eervol en prachtig. En nadat we het met de step in de hand al lopend hebben bekeken stappen we weer op die e-bike drukken we de snelheidsknop stevig in en rijden we langs de rivier Boise omgeven door het groene van de bomen en ontdekken we verder het zonovergoten City of Trees. En kunnen we na 10 kilometer steppen voor het eerst deze vakantie in de zon genieten van een paar biertjes. Dit is het land der brouwerijen dus biertjes zijn niet van de lichte vorm, juist niet dus we keren lopend terug naar ons hotel dat naast het Capitool van deze staat ligt. En wauw wat een geweldig hotel, dat gepaard gaat met heel veel luxe. En daar maken we de rest van de avond gebruik van en alhoewel de gedurende regenachtige dag van 2018 gemaakte fout van het koud opdienen maar een keer wordt herhaald in plaats van twee keer, is dit het perfecte voorbeeld dat zon en regen het verschil maakt in de beleving van de stad Boise in de staat Idaho.
