We hebben ze niet vaak, maar dit is één van die momenten dat we hadden gewild langer te blijven. Nier alleen vanwege de lieve mensen waar we bij slapen, maar ook vanwege het geweldige plaatsje Provincetown, Massachusetts. Een plek waar we graag terug willen komen in al onze en vooral andere gezondheid. Maar daar waar we langer willen blijven, vinden we het ook heerlijk om onze volgende bestemming te kennen en hoe laat we daar aankomen en zo zijn we alweer vroeg onderweg om P-town achter ons te laten en voornamelijk over bekende weg te rijden richting de hoofdstad van de staat Massachusetts; Boston.
Mede dankzij onze databundels zien we al snel dar we Boston, zelfs op deze zondag, moeten mijden en zo slaan we nadat we het schiereiland hebben verlaten al snel een andere weg in om zo de grote stad 15en de tolwegen. te mijden om via een detour van uiteindelijk maar 15 minuten New Hampshire en vervolgens de eindbestemming staat van deze reis in te rijden; de staat Maine. De staat waar we eerst een bezoek brengen aan de oudste vuurtoren van dit land, maar door het noodweer weggejaagd worden.
Voor de meeste van ons is Maine een weinig betekende staat, maar voor ons weer een vink, die we verzilveren met een proostmoment nadat we onze geweldige bak neerzetten bij de valet van ons hotel en vervolgens er op uit trekken om in dit zelf-uitgeroepen kreeft en culinair “hoofdstad” van de wereld/amerika te genieten van een prima oester, krab en kreeft en tevens late lunch.
Al eerder schreef ik over de trotsheid van de lokale Amerikanen en hier is dat dus niet anders, maar als je hoort dit de kreefthoofdstad van de wereld is en ook nog eens in de culinaire hoofdstad van deze verenigde 50 staten zijn, roept dat natuurlijk om verificatie via het interweb ding. En dat internetdingie schreeuwt maar 1 ding, een quote van een niet nader genoemd president wat ik op dit moment weiger te herhalen voor een derde maal. U begrijpt wat ik bedoel en ik hoop dat Shediac in Canada me niet kwalijk neemt dat ik dit nu de kreefthoofdstad van de wereld noem en ik ga er helemaal niet op in dat inderdaad meer dan twee bronnen Portland als culinaire hoofdstad van de VS noemen, ware het niet dat het hier gaat om het veel grotere broertje in de staat Oregon dan het alleraardigste stadje hier aan de oostkust in de staat Maine.
Want dat is het gewoon. Het is zo’n stadje dat klein genoeg is om charme en eigengereidheid te hebben zonder dat je verdwaald in de massa. En zo raken we een klein beetje verliefd op de stad die nergens de hoofdstad van is, zelfs niet van onze vijfenveertigste staat Maine, maar ons wel een leuke middag en avond brengt. Een avond die zo vroeg eindigt dat ik dat op geen enkele wijze durf te noemen, want anders wordt onze reputatie van feestbeesten ernstig verstoord.
En zo zijn we vlak voordat deze bijzondere dag in de geschiedenis van de Verenigde Staten, 11 september, ten einde is weer helemaal bij en ga ik jullie, of Robert, later vertellen hoe deze dag op weg naar naar Bar Harbor in Maine was.
