De bedden van ons hotel doen volledig hun taak, misschien te goed zelfs, want zonder wekker worden we voor ons doen op vakantie laat wakker en verlaten we het hotel rond 11 uur om naar Starbucks te lopen voor een wat normaler ontbijtje. Al die bonen van de afgelopen periode hopen op en komen gepast en ongepast in alleen geuren naar buiten. Daarom is dat normale ontbijtje broodnodig. Ik vind de zinspelingen in de afgelopen twee zinnen gewoon briljant.
Het is maandag in Sun City, de bijnaam van El Paso. En het is zeker vandaag meer dan verdiend. Geen wolkje aan de lucht, alhoewel wij een wolkje welkom zouden heten. Het benoemen van de maandag is van nut, omdat geen van de bezienswaardigheden op zijn. Iets waar we als vakantieplanners nog steeds te weinig rekening mee houden. En daarom gaan we de toeristen uithangen en pakken de Streetcar van El Paso. Een gratis rit door een groot gedeelte van het centrum van deze stad en het geeft een mooi inzicht hoe deze stad er nu in het echt uitziet. En belangrijker, het heeft airco.
Je ziet overal de Mexicaanse invloeden van de stad, zowel in positieve- als negatieve vorm. Het is authentiek, maar in een belabberde staat. We doen met de Streetcar het grootste gedeelte van de achtvormige baan, maar stappen uiteindelijk uit bij El Paso street, vlakbij ons doel van deze rit, de heilige hart kerk in Old El Paso; het oude downton van de stad. Maar zelfs daar kunnen we onze zonden niet opbiechten.
Het is pas half een en we besluiten naar de dichtsbijzijnde Mall te rijden om daar verkoeld te winkelen. Alhoewel de Mall erg tegen valt kopen we toch wat bij onze favoriete fruitwinkel en nee het is niet de Apple Vision Pro. Alhoewel Robert daar een weddenschap heeft verloren, althans voor nu. We komen nog een aantal grote steden tegen gedurende deze rit. Dus, hij vermoedt nog steeds de weddenschap te winnen.
Eenmaal terug bij het hotel in het bijna Mexicaanse stadje El Paso besluiten we de ervaring mooi en in stijl af te sluiten. Bijna volledig Mexicaans dus. We lunchen bij Unbranded Tavern en delen een Carne Asada Fries (loaded fries op z’n Engels), nemen we beide een siësta, drinken we cerveza bij the Tap bar onder het genot van Mariachi muziek, eten fantastische taco’s bij Taconito en eindigen we met een Amerikaanse Budweiser en een Mexicaanse Rose garden cocktail in de bar van het hotel, terwijl ik het biertje nuttig om het verhaal van vandaag al af te ronden.
Terwijl jullie nog het verhaal over Marfa lezen, bereiden wij ons voor op de dag van morgen. Alle verhalen zijn tot nu toe al geschreven, alleen nog niet gepubliceerd. Dat geeft mij rust en speling, het is immers vakantie. En morgen, morgen vertrekken we uit het hart van (Tex)Mex en keren we terug in de wereld van de Duitse immigranten hier in Texas.
P.S. Helemaal vergeten te vertellen en ook in het verhaal van Marfa. Want we hebben nu in totaal al drie grenscontrole’s gehad. De eerste was natuurlijk op het vliegveld. Maar het blijkt dat als je van de Mexicaanse grens weg rijdt, zoals Terlingua en El Paso, krijg je gewoon weer een controle. Op deze manier willen ze illegale Mexicanen pakken. Voordat je bij de controle komt wordt de auto met een arsenaal aan geavanceerde technologie gescand. Maar ze zien aan onze kaaskoppen al snel, dat er weinig te vinden is en worden we vriendelijk bejegend en mogen we binnen een minuut alweer verder rijden.
