Velen van jullie begrijpen vast wel hoe we naar deze vakantie toe leven. Alleen al het organiseren is een feest en als we dan alle puzzelstukjes in elkaar zien vallen en ik voor het eerst, te vroeg, het allereerste verhaal aan het tikken ben met een bak koffie in de lobby van het eerste hotel zit kan ik u vertellen dat dat het opperste moment van geluk is. Maar dit jaar ben ik niet de enige die zo’n moment op dit exacte tijdstip beleeft, want als ik me het goed voorstel is de binnenstad van ons zo mooie Deventer volledig ontploft omdat de Go Ahead Eagles zojuist met 1-1 gelijk hebben gespeeld tegen de superboeren waardoor er volgend jaar minimaal 3 clubs uit Overijssel in de eredivisie spelen. Eagles fans vanuit een prachtig Seattle willen jullie feliciteren met deze mooie prestatie. Een stad zoals Deventer hoort een eredivisie club te bergen! (laat wel ons huis heel alsjeblieft 😃)…
Maar laten we bij de les blijven… Want ik ben hier natuurlijk om onze avonturen te verwoorden en wel die van onze reisdag naar Seattle. En dan ben ik maar blij dat ik wat woorden aan de Eagles heb kunnen wijden want dat is dan toch weer redelijk vulmateriaal, want over onze reis valt gelukkig heel weinig te vertellen. Het ging vooral ontzettend vlot waar vooral de automatisering op Schiphol en Heathrow hebben bijgedragen en ook al m’n vliegangst speelt al helemaal geen rol meer waar ik meer dan een zin aan kan wijden. Zelfs in de Verenigde Staten doen ze een goede poging om de veiligheid te automatiseren waardoor alles behoorlijk vlot ging, maar op het laatste moment toch nog een rij hebben bedacht zodat we exact 17 uur nadat we zijn opgestaan later los worden gelaten om onze Californian Dream te gaan beleven.
Meestal pakken we een taxi van het vliegveld naar ons hotel, maar uit studie bleek dat de verbinding tussen het vliegveld en downtown Seattle goed te doen is per trein en daarom hebben we dat maar eens weer gedaan; old school! Wat we even vergeten waren was hoe heuvelachtig Seattle ook al weer was en dat we onze koffer goed moesten vasthouden om van de trein naar het hotel te komen, want anders waren de koffers de eerste geweest die de stille oceaan hadden mogen beleven en niet wijzelf en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Eenmaal aangekomen bij het hotel bleek onze kamer nog niet gereed te zijn, iets wat we wel hadden verwacht want het is hier nog maar vroeg in de middag. Dat gaf ons mooi de gelegenheid om onze Simkaarten om te wisselen zodat we deze vakantie volledig mobiel zijn en om even wat snacken bij onze favoriete Chinese bistro, maar vooral ook om te proosten op een vlot en veilig verlopen reis.
Na wat snack- en proostmomenten besluiten we terug te gaan naar ons hotel om in te checken, de koffers open te gooien en wat te gaan rusten. Na vorig jaar, waar we ons compleet hebben verslapen de eerste avond, beloven we elkaar plechtig dit jaar niet te doen. Je raadt het al… Compleet verslapen! En dat kan ook niet anders want Robert had wel wekkers gezet maar die waren voor de volgende ochtend en ik heb blijkbaar in een slaapdronken bui maar liefst twee wekkers weten weg te tikken. Na een vlotte douche en snel drankje in de bar van het hotel rennen we naar dezelfde Chinese bistro om daar vlak voor half elf ’s avonds nog wat te eten. Werkelijk waar… We zijn ontzettend geoefende reizigers onderhand, maar dit stukje kunnen we maar niet onder de knie krijgen.
Op aanraden van de barman lopen we na dit late diner naar Belltown om daar wat mee te maken van de zaterdagavond en al snel vinden we daar een leuke Whiskybar dat gelukkig ook een biertje serveert om daar het laatste uurtje van deze dag en het eerste uurtje van de tweede dag mee te maken. Maar in dat eerste uurtje begint bij mij de biologische klok steeds meer de overhand te krijgen en besluiten we ons terug te laten vervoeren naar het hotel om ons daar heerlijk te overgeven aan een welverdiende nachtrust.
