Ik (Robert) schrijf deze blog aan de bar van een erg leuk hotel in Gallup. Ik mocht me er niet met een paar regels van afmaken van Ramon dus ik ga er maar eens goed voor zitten.
Vandaag (eigenlijk gisteren dus) zouden we de steden achter ons laten en een kleine week een aantal kleinere plaatsten aandoen en de routes zouden erg mooi worden. We stonden niet al te vroeg op in ons hotel en Phoenix. Het plan van vandaag was om via een de-tour naar Sedona te rijden. Via de Instate 40 zouden we er in twee uur kunnen zijn. We kozen voor scenic omweg die ons zou leiden door plaatsjes als Wickenburg, Prescot, Jerome en via Montezuma National Monument uiteindelijk naar Sedona. Waarom Sedona? Nou, omdat het daar waanzinnig mooi moet zijn. We zijn drie jaar geleden tijdens onze route 66 vakantie al in de buurt geweest (Flagstaff). Toen werd ons verteld dat we Sedona aan moesten doen. Maar we hadden er toen geen tijd voor.
Ik vind het lekker om ‘s ochtends voor het rijden te ontbijten. Ramon eet het liefst helemaal niets, dus elke ochtend vind er wel een stukje onderhandeling plaats over hoe we het ontbijtmoment moeten invullen. Vandaag vond ik het wel een goed idee om Mexicaans te ontbijten in het hotel. Het diner van de vorige avond is goed bevallen, dus het ontbijt durfde ik wel aan. Al twijfel ik wel of mijn maag bruine bonen en taco’s aan kan in de vroege ochtend. Ik eet al 20 jaar lang elke ochtend een snee brood met hagelslag. Gelukkig was het goed te eten, al heb ik er niet veel van gehad. Ramon had Torta Egga of zoiets, wat eigenlijk lekkerder was, dus ik heb de helft van Ramon zijn ontbijt opgepeuzeld en die van mijn bijna helemaal laten staan.
Snel de auto in want het was al tegen half tien. De ervaring van andere jaren dat je beter een Interstate de stad uit kunt nemen omdat de “mindere” wegen vaak veel langer duren hebben we niet opgevolgd. Dat hebben we geweten, de US Highway 60 die ons via het noordwesten de stad uit zou leiden (we hadden ook eigenlijk geen keus) zat vol met stoplichten, ongevallen en wegwerkzaamheden, zodat het zeker een uur duurde voordat we de stad achter ons konden laten op weg naar Sedona. De rit was niet onaardig. Via Highway 60 gingen we in Wickenburg over naar HW 89. Het was een weg vol bochten, klimmen en dalen naar uiteindelijk Prescot en de Prescot Valley. Wel mooi maar nog niet het echte werk. Tegen enen kwamen we aan in Jerome. Een authentiek dorpje zou uit het wilde westen, gelegen langs zo’n 5 haarspeldbochten (niet handig voor de inwoners zou ik zo zeggen). We zagen een restaurantje met een werelds uitzicht waar ik wel wat wou eten. Na een korte verkeersopstopping te hebben veroorzaakt, omdat in z’n achteruit de heuvel af met een automaat iets is wat ik niet elke dag doe, vonden we een parkeerplaatsje. De lunch was heerlijk, het uitzicht werelds.
De volgende stop op de de-tour naar Sedona zou Montezuma’s Castle worden. Een National Monument in Arizona vlakbij Sedona. Het zijn rotswoningen uit de pre-historie van boeren die leefden van de jacht in de Verde Valley. We kwamen daar zo rond half vier aan. Na een toegangspas gekocht te hebben die ons het hele jaar toegang zou verschaffen aan alle nationale parken in de US hebben we de rotstwoningen van afstand bekeken. Leuk maar we waren er snel klaar mee.
Daarna volgde het mooiste stuk van de route van vandaag, via de 179 naar Sedona. Prachtig stukje rijden waarin de natuur van groen naar rood kleurde en de rotsformaties steeds indrukwekkender werden.
We hadden van het dorpje Sedona meer verwacht. Weinig authentiek, veel hotels en toeristen. Een langgerekte tourist trap. Tegenvaller dus. Ons hotel, de Days Inn was prima in orde. Simpele kamer en de auto voor de deur geparkeerd.
’s Avonds zijn we na een grondige voorbereiding het stadje ingelopen om eerst een hapje te gaan eten bij een Italiaan die goede recensies kreeg op Trip Advisor.
Na tien minuutje in het donker te hebben gelopen vonden we het al snel. Opvallend was de heldere sterrenhemel die we in de stad eigenlijk nooit meer zien. Dat was even genieten. Het eten bij de Italiaan ook. VET!!… maar wel lekker. Ik had heerlijke pasta en Ramon was geloof ik iets minder gelukkig met zijn pasta uit de zee. We kregen uitgebreide wijnadviezen van de ober, en verschillende wijnen te proeven. Na het eten was het tijd voor een drankje. Ik had het adres van een lokale brewery opgeschreven die ook goede recensies kreeg. Nog weer tien minuutjes lopen onder de sterrenhemel. Toen we binnenkwamen werden we overdonderd door een stuk of tien trommelende bongo’s. Een aantal zweverige dames waren aan het dansen. Een andere wereld dan waar wij in leven, maar wel leuk om (heel) even te aanschouwen. Na een lokaal gebrouwen drankje te hebben genuttigd konden we de trommels niet meer waarderen en zijn we op advies van de aardige ober van de Italiaan naar een tweetal andere kroegjes gewandeld die alleen maar karaoke op het menu hadden. Een amateur taxichauffeur zonder taximeter bracht ons al moppen vertellend voor tien dollar terug naar het hotel. Het einde van een aardige dag, een lange aardige omweg naar een acceptabel hotel in een iets tegenvallend stadje met een waanzinnig mooi decor. Morgen meer scenic op weg naar Gallup in New Mexico, we hebben er zin in.
