Al een stuk beter, maar nog niet 100% sta ik op en eet Robert een ontbijt, drink ik een kop koffie, pakken we de koffers en vervolgens de auto in met maar liefst twee grote koffers en vijf additionele tassen en verlaten we voor nu het zuidelijkste punt van deze vakantie om noordwaarts te trekken. Niet alleen omdat we het zuiden van Italie voor nu genoeg hebben verkend, maar ook omdat we anderhalve week hebben om terug te keren in het mooie Deventer.
En we moeten toegeven dat we in een soort van vacuüm zitten, want tot en met Pompei hadden we onze doelen per dag wel bedacht, maar nu? En deze gedachte wordt wel een soort van rode draad van deze dag. Enige wat we wel weten, we doen het rustig aan, laten onszelf niet opnaaien en al helemaal niet door de gemiddelde Italiaanse auto “bestuurder” en erkennen nogmaals dat Obelix gelijk had en heeft: “Rare jongens die Romeinen”. Dus wordt vandaag voor ons het doel Perugia, de hoofdstad van de prachtige heuvelachtige provincie Umbrië en naarmate we noordelijker komen, blijken de Romeinen op de weg al iets minder chaotisch te worden. Minder!
En zo komen we al om half twee ’s middags aan in de stad, gesticht door de Etrusken, een volk dat veel geciviliseerder was dan de Romeinen. Vrouwen en homoseksuelen hadden een gelijke status, iets wat de Romeinen uiteindelijk hebben overgenomen en het werden niet voor niets de Dark Ages genoemd nadat het Romeinse Rijk was gevallen. En juist nu lijkt het alsof we die tijd van verlichting nog steeds niet hebben teruggevonden.
Genoeg geschiedenis, genoeg gegeten en we besluiten op het hoogtepunt van de dag met vergelijkbare temperaturen deze mooie stad te ontdekken. Maar wel een stad die ligt op een berg, een hoge berg, met hele stijle hellingen. En ons hotel ligt toch wel enigszins laag, maar gelukkig hebben de huidige bewoners daar wat op gevonden. Want langs de stijle hellingen zijn er roltrappen aangelegd, die ons naar boven brengen en naar de letterlijke en figuurlijke hoogtepunten weet te brengen. Dat onze reisleidster er toch voor kiest om toch nog hellingen van 23% af te dalen om een ander lager gelegen hoogtepunt te bezoeken, neem ik dan maar even voor lief. Let wel er waren geen roltrappen omhoog!
De korte reis, de geweldige stad, de verminderde drukte van deze stad in Umbrië en op mijn maag, brengt een soort van rust en dat hebben we nodig. Iets wat gedurende het, Italiaanse begrippen te ingewikkelde, diner naar voren komt; waar gaan we naar toe morgen en we besluiten dat we dat niet meer doen. Morgen zien we wat die dag ons gaat brengen. Mocht het nu nodig zijn, dan kunnen we binnen 1 dag in Nederland terug zijn. Maar dat willen we niet want we hebben nog 8 dagen te gaan en dat is natuurlijk geweldig. Dus morgen, ik weet het nu, maar op de dag van gisteren wist ik het nog niet. Jullie lezen het morgen.
Oh ja, de titel: Scale Mobili, oftewel een roltrap, een godsgeschenk voor die belangrijke provinciale hoofdstad op die stijle berg. Want anders hadden we met deze temperaturen de stad boven op die berg niet ontdekt.
Ik geniet van de verhalen…..