Roberts Motown

Net als twee jaar geleden organiseren we elk een dag waar de ander niets van weet. Ik ga over twee weken een dag organiseren in Atlanta en vandaag is de eer aan Robert om een dag te organiseren in Motor City; Detroit. Op zich wel grappig want Robert was überhaupt al geen voorstander om een bezoek te brengen aan deze stad. Sterker nog; bijna had hij zijn vetorecht gebruikt om deze stad niet aan te doen. Niet verwonderlijk overigens, want de PR van/over deze stad is op z’n zachtst gezegd niet erg lovend.

Omdat Robert druk geweest is met de organisatie is het uiteraard mijn taak hier een verslag van te schrijven Een taak die ik graag op me neem en ook de tijd voor heb want op het moment van schrijven rijden we naar de staat Indiana wat meteen dan ook de langste rit is van dit avontuur.

We wennen al behoorlijk snel aan het tijdverschil want we worden wakker door de wekkers, die we vandaag op een redelijk vroeg tijdstip hebben staan. Niet vanwege het programma van Robert, dat begint pas in de middag, maar omdat we de ochtend willen gebruiken om het Ford museum te bezoeken. We zijn in Motor City dus een bezoek aan dit museum mag en kan niet ontbreken.

Na een stevig ontbijt en rit van 20 minuten, die voor minimaal een derde langs het immens grote Ford terrein voerde kwamen we aan bij het museum, wat gevestigd is in een, wederom immens, maar ook typisch en prachtig Amerikaans gebouw. Als je het Ford museum binnenloopt verwacht je niet meteen dat je een vliegtuig als eerste ziet. Maar dat was toch echt het eerste wat we zagen en na wat navraag blijkt het museum meer gericht te zijn op transport geschiednis en de Amerikaanse industriële geschiedenis, dan op de geschiedenis van Ford en zijn oprichter Henry Ford.

Dus naast de T-Ford en andere Ford automodellen zien we ook enorme treinen, vliegtuigen, de ontwikkeling van de telefoon tot en met de enige echte smartphone, maar ook transportmiddelen die een rol hebben gespeeld in de geschiedenis van de Verenigde Staten zoals een aantal presidentiele limo’s waaronder degene waarin JFK zat terwijl hij werd neergeschoten en de bus waar Rosa Parks weigerde plaats te maken voor een minder gekleurde en minder weldenkende medemens in de jaren 60 in Montgomery, Alabama. Een prima museum waar we ons twee uur lang uitstekend hebben vermaakt.

Eenmaal terug in het hotel hadden we nog steeds een paar uur over om de stad wat te verkennen en nog wat te eten zodat we om 2 uur klaar stonden om het programma van Robert te laten starten. Klokslag twee uur werden we opgepikt door Kim, die ons en een ander stel, Detroit op een andere manier laat zien. The good and the bad… Want alhoewel de stad opkrabbelt uit een diep dal, dat begin jaren 60 eigenlijk al is begonnen. Er zijn meerdere redenen waarom het zo lang zo slecht gaat met de failliete stad. Een er van is dat er nog maar een derde van het aantal mensen woont en dat betekent dat er nog maar 650000 potentiele belastingbetalers zijn, die gemiddeld maar een derde verdienen van het landelijk gemiddelde. Met andere woorden de gemeente heeft geen geld en veel te veel ruimte. Hoeveel ruimte? Nou, San Francisco, Boston en Manhattan passen prima binnen de gemeentegrenzen van Detroit en dan heb je nog ruimte over ook. Dat levert dus heel veel problemen op die zich uitten op heel veel manieren; zo zijn de wegen in Motor City in een erbarmelijke staat, ligt er heel veel troep langs de wegen en zijn er heel veel verlaten wijken. Alle hulpdiensten zijn tot een minimum gereduceerd en gaan in principe niet meer naar deze wijken en de burgemeester heeft de nog resterende bewoners opgeroepen om de wijken te verlaten. Uiteindelijk is het plan om deze wijken letterlijk terug te geven aan de natuur, waardoor de weinige financiële middelen kunnen worden gebruikt voor de ontwikkelingsgebieden; downtown en midtown. Een strategie die lijkt te werken waardoor we mooie foto’s kunnen maken in downtown van het immense hoofdkwartier van General Motors, de rivier, standbeelden, maar ook bizarre foto’s maken van verlaten verpauperde wijken, de ingestorte Packerd fabriek; een automerk wat sinds de jaren 50 niet meer bestaat en werk gaf aan meer dan 30.000 mensen en afsluitend project Heidelberg bezoeken. Een schrijnend voorbeeld van het materialisme van de mens waar een kunstenaar achtergelaten voorwerpen gebruikt om kunstwerken van te maken. En zo kregen we in drie uur een ontzettend goede indruk van deze bizarre en tegelijk interessante stad.

Een perfecte start van Roberts dag die nog een vervolg krijgt, maar niet voordat we onder het genot van een drankje de foto’s bekijken van deze dag en de mededeling dat we rond een uur of half acht opgefrist en al klaar moest staan voor het vervolg.

Go Tigers!
Dat wordt ons credo voor de rest van de dag, want al snel werd me duidelijk dat we al wandelend op weg waren naar het stadion waar de Detroit Tigers het gaan opnemen tegen de Kansas City Royals in de Major League Baseball competitie. Na een indrukwekkende uitvoering van het volkslied werden de eerste ballen, vooral mis, geslagen. Nu zijn we niet helemaal bekend met de spelregels, maar onze buren rondom ons heen vinden het bere-interessant om ons dat uit te leggen en daar maken we graag gebruik van. Een ding is zeker; het is geen vlot spel en een uur later met heel veel misgeslagen ballen zijn er pas twee punten gemaakt en ik vermoed dat het voor de Amerikanen vooral een sociale aangelegenheid is om zo’n wedstrijd bij te wonen waar gedronken en, verrassend goede shoarma en andere vettigheden, gegeten kan worden.

Terwijl wij eten kabbelt de wedstrijd rustig verder met alleen maar misgeslagen ballen en hebben we een half uur later weinig gemist. De duur betaalde mannen op het veld hoeven niet heel veel te doen behalve dan van “helft” te wisselen. Als het dan ook nog heel hard begint te regenen gaan alle mannen schuilen in de dug-out en zal er de komende tijd geen activiteit meer op het veld zijn. Voor ons het signaal om te vertrekken. Om duidelijk te zijn het was een geweldig evenement en super om mee te maken, maar het spelletje kan ons niet boeien.

Na deze afsluiting van Roberts Motown zijn we de stad nog even ingegaan en hebben ons goed vermaakt in het casino. Maar deze enerverende dag begint zijn tol te heffen en al voor half een zijn we terug in het hotel om vast te stellen dat de Tigers hebben verloren en daar gebruik te maken van de heerlijke slaapfaciliteiten.

En zo sluiten we Detroit af. Het is geen mooie stad, zelfs geen leuke, maar vooral een interessante en intrigerende stad die 650.000 uitzonderlijk vriendelijke inwoners huist, die met z’n allen hopen op een groot wonder dat de stad weer bloeit. Een ding is zeker; als het nu niet gebeurt dan gebeurt het nooit meer! Daar is iedereen hier het over eens.