In het allereerste verhaal van dit avontuur hebben jullie kunnen lezen hebben we voor elkaar een dagprogramma geregeld, zonder dat we van elkaar weten wat dat programma inhoudt. Ik ga dit doen aanstaande zaterdag in Portland, maar op deze woensdag krijgt Robert de kans om z’n perfecte staat van dienst als reisleider te bevestigen hier in Seattle. Het spreekt voor zich dat ik alleen het verhaal van vandaag kan schrijven, want het moet natuurlijk een objectieve beoordeling blijven 😀
Als schat dat ik kan zijn begon de dag voor mij iets eerder dan dat van Robert, zodat hij nog lekker lag te ronken op z’n bed en ik een Starbucks ontbijt aan het regelen was. Overigens is dat totaal geen moeite hier in de geboortestad van het merk, want bijna letterlijk op elke hoek van een straat tref je er wel een aan. Nadat we het ontbijt hadden opgegeten en opgedronken en Robert volledig (mentaal) was voorbereid op zijn taak van vandaag zijn we op pad gegaan.
Allereerst zijn we naar Pike Market Street gelopen om de gebruikelijke toeristische attracties van deze stad te (her)ontdekken zoals de verse visgooiende mannen en de allereerste Starbucks te negeren, omdat we best toe zijn aan een tweede bak koffie maar de zaak zo overvol is en we niet de tijd hebben om daar op te wachten. Nadat we een klein ander zaakje hebben gevonden, waar de koffie beter bleek te zijn, ontvouwde Robert zijn plannen voor vandaag.
Zoals elke grote stad in dit land heeft ook Seattle een skyline van wolkenkrabbers, maar deze skyline is naast New York, Chicago en San Francisco wel heel erg fotogeniek en beroemd vanwege de nodige TV series. En wij gaan deze skyline, met als meest in het oogspringende gebouw de Space Needle, vanuit verschillende hoeken bekijken.
Nadat we de koffie tot ons hadden genomen gingen we op pad naar ons eerste doel: het uitzicht vanuit Kelly Park in de wijk Queen Anne. Nu hoef ik niet uit te leggen dat een mooi uitzicht te krijgen is als er weinig in de weg staat, zoals vanaf een meer, of vanaf een hoog punt. Nu dachten we beide dat onze kuiten wel gewend zouden zijn na onze glibberige klim in de Rocky Mountains en onze stevige klim in Glacier, maar blijkbaar heb je geen groot gebergte nodig om de zwaarste klim tot nu toe van deze vakantie mogen te ervaren. Ik zeg bewust tot nu toe, want ik weet dat San Francisco ook behoorlijk pittig kan zijn. En terwijl ik dit een dag later schrijf en m’n kuiten en enkels nog steeds voel kan ik wel zeggen dat het de ontbering meer dan waard was en het uitzicht op de stad geweldig is, om stil van te worden 😀 (een grapje wat alleen een paar ingewijden zullen begrijpen)
Na de gebruikelijke fotomomenten vervolgen we reis naar een ander punt. Niet heel dicht bij en daarom pakken we de eerste taxi die we kunnen vinden om naar naar Gasworks park te gaan. Een park met een oude gasfabriek, wat op zich al een bijzonder gezicht, maar het ging natuurlijk om Seattle en ook vanaf hier is het weer mooi, maar onderhand begon onze maag te protesteren en moest broodnodig gevuld worden. Voordat we Fremont, de wijk waar we zijn, konden verlaten moesten we natuurlijk op zoek naar een trol. Natuurlijk omdat het blijkbaar een beroemde trol is en hoog genoteerd staat bij de attracties van deze wijk. Nu begrijp ik wel dat trollen zich verborgen houden, maar deze zoektocht was toch wel heel lastig en hadden we aanwijzingen van de lokalen nodig om ‘m te vinden. Na snel een foto te hebben genomen om te voorkomen dat we in een file terecht te komen van fotograferende Japanners komen we erachter dat onze zoektocht naar de trol stukken eenvoudiger was dan aangenomen als we de aanwijzing van Troll Avenue maar hadden doorzien.
Voor nu eindigt Robert z’n taak even want we pakken een uur rust in het hotel om half vijf alweer naar onze volgend vervoersmiddel te lopen; de watertaxi naar West Seattle. De 10 minuten durende overtocht levert op zich al een prachtig aangezicht, maar vanuit een beroemd eethuis, Salty’s, met een biertje erbij is het natuurlijk vele malen mooier en daar blijven we dan ook totdat de laatste boot om 7 uur terug gaat.
Vanwege de snacks die we bij Salty’s hebben gehad past Robert het avondprogramma iets aan en gaan we niet naar een Restaurant noordelijker in de stad, maar eten we vlakbij het hotel een aardige, maar over-prijste, maaltijd. Zoals ik gisteren al schreef vragen we ons af of het wat wordt met het nachtleven hier in Seattle en we hadden gelijk. Het wil hier niet op gang komen en dat is voor zo’n grote stad met twee miljoen inwoners en dan nog de nodige toeristen best apart. Iets wat we niet vaak meemaken, behalve dan vijf jaar geleden; ook in Seattle, ook op dezelfde dagen.
En zo komt werkelijk een geweldig mooie dag ten einde en ik kan objectief zeggen dat Robert meer dan zijn best heeft gedaan wat meteen dan weer de lat voor mij erg hoog legt. Met al die prachtige uitzichten op Seattle horen natuurlijk ook de bijbehorende mooie foto’s die je hier onder aantreft.
