La Grande Finale, betekent voor ons niet alleen maar druk zijn en bekijken, het betekent ook dat we ’s ochtends lekker kunnen uitslapen; we hebben het verdiend, want zoals iedereen heeft kunnen lezen, zijn we meer dan actief geweest deze vakantie. En zo gebeurt het dat we pas na 11 uur opstaan, douchen en op pad gaan. We hebben het ontbijt in het geweldige hotel; Regents Garden in het 17e arrondissement, gemist maar genieten wel van koppen koffie in de geweldige garden/tuin. Een oase van stilte in deze drukke stad. Voor een ieder die naar Parijs wil, is dit hotel een absolute aanrader, niet de goedkoopste, verre van de duurste, maar geweldige kamers, een prachtige tuin en het meest behulpzame personeel, wat we ooit in 25 jaar samen hebben meegemaakt. En nee, ik word niet gesponsord door het hotel om dit te schrijven.
Wat we altijd doen in een metropool, en vandaag is niet anders, ontdekken we de stad per voet. En Parijs is toch een speciale stad wat ons betreft. Het is de enige stad van het formaat groot, dat we nooit met ons tweeën hebben bezocht. En dat met z’n tweeën bezoeken geeft toch een andere dimensie aan zo’n stad. Niets ten nadele van onze vroegere mede-reizigers, verre van, want ik weet zeker dat de mede-reizigers dit gevoel kunnen beamen.
En zo ontdekken we deze stad van de liefde toch anders. Zo brunchen we romantisch op Avenue des Champs Élysées, zie de foto, bezoeken we onze favoriete fruitwinkel. En wandelen we richting de Seine, waar we beide toch even schrikken, want daar staat het monument “Flamme de la Liberté” een monument wat model heeft gestaan voor de vlam van de statue of Liberty, maar… het is ook een monument geworden voor Diana, die in de tunnel onder het monument om het leven is gekomen. Schrikken is misschien een groot woord, maar we staan er beiden toch even bij stil. Het zijn van die momenten die je nooit vergeet. In ons geval kwamen we terug van de verjaardag van onze zwager en toen ik thuis de televisie aanzette, heb ik die niet uitgezet tot diep in de nacht. Sterker, het werd al licht.
En zo zetten we onze voettocht verder langs de Seine, langs de Nationale Assemblee, het parlement, het Louvre en in de verte de afgebrande Notre Dame.
Maar er vallen meer zaken op in deze stad. Allereerst we hebben het nog nooit zo rustig meegemaakt als vandaag. COVID is ook hier van invloed. Daarnaast is Parijs vooral in doeken gewikkeld, wat er worden vele schoonmaakacties gepleegd om de stad op orde te krijgen voor twintig vierentwintig, als Parijs de Olympische Spelen organiseert.
Maar we merken beide dat er meer speelt. Want, zoals we in Napels er geen minuut voorbij ging zonder de claxons van auto’s en scooters, nu is het het geluid van de sirenes. Parijs staat figuurlijk op scherp, want vandaag beginnen de rechtszaken tegen de organisatoren en dader (de anderen zijn ter plekke door of de zelfmoordacties of de politie omgebracht) van de aanslagen op 13/14 november 2015, waar 131 mensen om het leven kwamen, vooral gedurende een concert. En bijna het hele eiland, waar de afgebrande Notre Dame staat, maar vooral het paleis van justitie is hermetisch afgesloten. De Seine wordt bewaakt door meerdere politie speedboten, je ziet overal politie en ze zijn allemaal zwaar bewapend. Want men is bang voor een nieuwe aanslag
Is dat hetgeen wat ons tegenhoudt om terug te gaan naar hotel; NEE! het is vooral de warmte en de buik van Robert, zoals ik dat had in Napels/Pompei. En zo pakken we vanaf het Louvre de metro terug, terwijl we toch afvragen of dit op deze dag nou de meest slimme keuze is. Natuurlijk wel, nooit toegeven aan terrorisme, maar beide hebben we hetzelfde gevoel en spreken het tegelijk uit. En het beste wat je kan doen is er hartelijk om lachen.
Eenmaal terug in het hotel nemen we een siësta van een paar uur. Iets wat Robert goed lijkt te doen en zo vertrekken we om wat alcoholische en non alcoholische drankjes te doen. Het lijkt te werken, maar toch ook weer niet. Om 19.00 uur is het nog steeds erg warm en we besluiten dichtbij het hotel te eten, niet al te ver van het eigen toilet. Het gaat allemaal goed, maar voor vanavond is het toch beter om terug te keren naar de koele kamer, waar Robert slaapt en ik al om half tien het verhaal van deze dag af weet te ronden.
Maar laat ik wat positiever afronden dan de laatste paar zinnen, waar niemand wat aan kan doen. Wat is Parijs een geweldige stad. Prachtig, de mensen zijn behulpzaam en aardig (ja de Parijzenaren), het is schoon en natuurlijk zijn we en blijven we fan van London, dit is misschien wel voor ons de meest onderschatte stad ooit. Maar zoals ik schreef; het is de enige metropool die wij nooit met z’n tweeën hebben bezocht en is die Ali Occhiali rosa, de roze bril van Napels in werking getreden en kunnen we alleen maar eindigen met de woorden, uit het diepste van ons hart: Paris, je t’aime
