De Film: The Continental Divide
Al in het eerste verhaal heb ik deze woorden een paar keer gebruikt. De divide staat centraal voor het eerste gedeelte van dit avontuur en in dit filmpje leg ik uit wat het precies inhoudt. Een unicum want meestal staan wij niet in de spotlight en richten we de camera liever ergens anders op. Voor dit onderwerp en op deze unieke plek maken we graag een uitzondering. Als advies geef ik mee: kijk het hele filmpje af, want we hebben veel lol gehad om het te maken en aan het eind neemt het geheel nog een grappige wending.
De zon schijnt, de temperatuur is aangenaam, de tank is gevuld met benzine, twee grote mokken gevuld met koffie, de tas voorzien van water, ontbijt en lunch en wij, wij zijn er klaar voor. Klaar voor Yellowstone National Park!
En zo verlaten we Jackson, Wyoming om half tien om via de highway voor de laatste keer langs Grand Teton te rijden en halverwege het park er daadwerkelijk in te gaan. Het is namelijk voor ons de makkelijkste manier om in Yellowstone te komen, want de parken zijn alleen gescheiden door de Rockefeller Jr. Parkway. Een eerbetoon aan de gulle gever, die veel voor het ontstaan van beide parken heeft gedaan. Maar door de parken gaat niet snel zoals je weet en een wegopbreking zorgt ervoor dat we pas om half twaalf Yellowstone binnen rijden.
Wat meteen opvalt is de natuur. Het is letterlijk een afgefikte bende en ik meen me inderdaad te herinneren dat het park een paar jaar geleden getroffen is door enorme bosbranden. Vandaag gaan we South Rim bekijken, een gebied wat we in 2008 al gezien hebben, maar meteen een van onze mooiste herinneringen heeft opgeleverd aan al die jaren dat we in dit land op vakantie zijn.
Maar voordat de Rim bereiken moeten we nog altijd een half uurtje rijden, maar komen we voorbij een punt, dat we al meerdere keren hebben gekruist deze vakantie en na deze nog een paar keer zullen passeren; The Continental Divide.
Al in het eerste verhaal heb ik deze woorden een paar keer gebruikt. De divide staat centraal voor het eerste gedeelte van dit avontuur en in onderstaand filmpje leg ik uit wat het precies inhoudt. Een unicum want meestal staan wij niet in de spotlight en richten we de camera liever ergens anders op. Voor dit onderwerp en op deze unieke plek maken we graag een uitzondering. Als advies geef ik mee: kijk het hele filmpje af, want we hebben veel lol gehad om het te maken en aan het eind neemt het geheel nog een grappige wending.
Na deze leuke break zijn we dan echt de South Rim opgereden en al snel zien we diverse stoomwolken opstijgen ontstaan uit pruttelende modderbaden, geisers en kokende meren. Het blijft een raar fenomeen dat je eigenlijk op een grote vulkaan rijdt, maar het levert spectaculaire natuur op. Maar ons eerste doel heeft niets te maken met opstijgende waterdruppels te maken, maar met vallende waterstromen. Ons eerste doel is de Inner Falls en Robert, goed reisleider dat hij is, heeft wel een heel spectaculaire manier gevonden om via een trail deze waterval te bekijken. En zo rijden we in een klein uurtje, al spottend voor wildlife (te weinig naar onze zin), naar de watervallen en het beginpunt van Uncle Toms Trail.
Aan het begin van deze trail staat een waarschuwingsbord dat ons waarschuwt voor een extreem inspannende trail. Rechtzakenland Amerika heeft dat wel vaker, enorme waarschuwingen zodat ze ingedekt zijn tegen schadeclaims en daarom leggen we het naast ons neer, maar zodra we 16 jarige jongens al hijgend en puffend naar boven zien komen, maken we ons toch wel zorgen. Vol goede moed beginnen we aan de trail die eerst begint via aangelegde paden maar al snel overgaat in een enorm trappenstelsel, trappen die gemaakt zijn van metalen platen met maasvormige openingen zodat je goed naar beneden kan kijken en kan vaststellen dat 400 meter wel heel, heel erg diep is. Voor iemand met hoogtevrees niet een aanlokkelijk vooruitzicht maar ik laat me niet van de wijs brengen en zo beginnen we aan onze heroïsche afdaling. Zodra we ongeveer halverwege zijn hebben we meteen al een prachtig uitzicht over de watervallen inclusief een regenboog en besluiten we dat het niet beter gaan worden en ons weer gaan begeven naar vastere gronden hoog boven ons gelegen. Een behoorlijk water onttrekkende klus, maar als we nog steeds mensen kunnen inhalen, inclusief pubers van 16, vinden we onszelf heel wat.
Volgende stop is voor ons het gebied rondom Old Faithfull waar we een aantal van de thermische baden, modderpoelen en geisers hebben bekeken. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar de zon laat ons in de steek waardoor de prachtige kleuren er minder goed uitkomen.
Uiteindelijk zijn we toch naar Old Faithfull gegaan om deze, om de 88 minuten spuitende geiser, zien af te gaan. Even leek het er op dat er meer water naar beneden viel dan dat er uit de grond omhoog zou komen, maar punctueel om 17.06 waren de wolken even verdwenen en kon de drukafblaas prachtig in het zonnetje worden waargenomen.
En met dat gezien te hebben vinden wij het tijd worden om naar ons volgende hotel te rijden in West Yellowstone, Montana wat nog altijd ruim een uur in beslag zou nemen. Vijf jaar geleden vonden we het nog een leuk stadje, maar toen waren we compleet kapot en dat heeft blijkbaar onze inzichten behoorlijk in de weg gezeten. Het stadje behelst precies 5 bij 5 blokken en het is behoorlijk troosteloos. En het weer heeft zich aangepast aan de omgeving, want het regent pijpenstelen en met temperaturen dichtbij het vriespunt is dat bijzonder onaangenaam. Wat we de stad dan wel weer moeten nageven is dat we een uitstekende pizza hebben gegeten en de rest van de avond ons prima hebben vermaken.
