Zwitserland bevalt goed, meer dan goed, dus we hebben besloten alle hoeken van dit neutrale Alpen staat te ontdekken en daarom hebben we gisteren besloten dat de meest logische stop het meer van Genève is. Maar waar dan? Omdat onze vakantie nog een week duurt, moeten we toch een klein beetje rekening gaan houden met de terugreis, dus valt Genève af, maar wat dan wel. Het internet bekijkend komen er twee gegadigden in het vizier; Montreux en Lausanne. Maar als we het internet wat beter bestuderen blijkt wel dat Lausanne het op alle punten gaat winnen, vooral om een iets, wat ons beide aanspreekt.
Dus na een ontbijt, een bagage check, een klein elektrisch busje, een treinreis naar Täsch waar onze auto staat en een twee uur durende autorit door het prachtige Zwitserland brengt ons al voor 13.00 uur in Lausanne; de Olympische hoofdstad van de wereld.
Dus nadat we onze hotelkamer eigen hebben gemaakt, van een te dure lunch hebben genoten aan het meer van Genève, lopen we in, slechts 10 minuten, naar het Olympische park en het Olympisch museum. De schrijver van dit verhaal heeft altijd al een fascinatie gehad voor de Olympische Spelen gehad en heeft zelfs een 8 gekregen voor een spreekbeurt die hij in de vijfde klas van de lagere school heeft gehouden en ik kan feilloos in volgorde van de jaar de steden noemen, die de ZOMERspelen hebben georganiseerd. Zoals het een Billyedia betaamt.
In Lausanne resideert het IOC en op initiatief van (boef) excellentie Samaranch, zoals hij gewenst genoemd te worden, wordt begin jaren ’90 besloten tot het creëren van een museum rondom dit prachtige sportevenement. Maar daar waar ik geen enkel vertrouwen had in zijn integriteit…. Damn, hier heeft hij een gouden Olympische medaille voor verdient. Wat een magnifiek museum, die vooral op visuele wijze op mega-schermen laat zien hoe de Olympische Spelen zijn ontstaan vanuit de oudheid, via Pierre de Coubertin naar de moderne Olympische Spelen. En vooral de visualisatie van de spelen, de opening ceremonies, de visie, maar vooral de inzet, winst en verlies van de sporters is wat mij betreft een heroïsch stuk werk voor een van de mooiste evenementen, die bijna elke 4 jaar wordt georganiseerd sinds 1896. Bijna is het juiste woord, want door twee wereld oorlogen gingen de spelen in Berlijn, 1916, Helsinki, 1940, London, 1944 niet door en in twintigtwintig, dit jaar, zijn de spelen van Tokyo uitgesteld naar 2021.
Wat mij betreft had dit museum wel wat meer aandacht mogen besteden aan deze donkere periode en al helemaal aan de terroristische aanslag in 1972 in München, daar waar de Duitsers probeerden alles goed te maken een opzichte van de 1936, Nazi, zomer- en winterspelen.
Maar behalve dat, is dit museum geweldig, interactief, informatief, sportief, inclusief de beste prestaties, een olympisch vuur, de echte toortsen, de medailles, echte sportattributen van echte olympische winnaars, En zo af en toe, net als ik live kijke naar de spelen, kan ik ook hier geen traan onderdrukken. Wij beide niet.
En zo spenderen we meer dan twee uur in dit museum. Op zich een Olympische Prestatie met mondkapje, want dat is echt geen pretje, maar meer dan waard.
En na dit hoogtepunt van deze vakantie, doen we weer de gebruikelijke zaken, alhoewel we gehoopt hadden op beter weer, plannen, rusten, geweldig eten in zo’n afzichtelijk Chinees restaurant, bloggen, biertje drinken en daarna tot de conclusie komen dat het mondaine Lausanne, net zo saai is als Deventer op een zondag.
Ramon, grappig om te zien dat jullie in Lausanne zijn! Je kan even langs bij Guido die daar woont. Dus als je mij denkt te zien, ik ben het niet….
Rue Floreal 10 wonen ze….
Wij vonden het wel leuk in Lausanne maar het is idd een relatief kleine stad (ongeveer als Nijmegen) maar iets meer op de heuvel. morgen nog even met boot naar Evian dan?
veel plezier nog daar en mocht je Guido zien, doe hem de groeten….