Vandaag blijkt een dag van hoogte- en dieptepunten te zijn. Het plan was om een uitstap naar Italië te maken, via de gesjeesde kabelbaan vanuit Aiguille du Midi, een berg die we vorig jaar hebben geslecht en wat een fantastische ervaring bleek te zijn. Iets wat niet goedkoop zal zijn, maar waar we spijt van hebben dat we het vorig jaar niet hebben gedaan.
Dus goed gemutst lopen we naar het vertrekpunt naar Aiguille du Midi, vlakbij ons hotel van vorig jaar, maar al lopend zien we weinig kabelbaan activiteiten en we vrezen we dat er wat aan de hand is. En het blijkt dat het te winderig is vandaag en dat we onze plannen moeten veranderen. Die wind, als storende factor, blijkt ons de mooiste dag en meest confronterende dag van deze vakantie tot nu toe te geven.
Nu zijn we slecht in niets doen en dan ga je op zoek naar een alternatief, van boek lezen of gamen. En zo komen we uit bij de trein naar Montenvers. Juk, een trein, vast toeristisch, en ja het is toeristisch. Maar de bouw van de trein, geopend rondom 1908, is echt wel klein wondertje wat ons 900 meter hoger brengt. Bij station en hotel Montenvers. Daar waar in het begin twintigste eeuw de grootste gletsjer van Frankrijk zich bevond. Dus na een rit van 5 kilometer lang en 900 meter de hoogte in was de grootste gletsjer van Frankrijk, onderdeel van Aiguille du Midi op het niveau van het treinstation.
En hier begint het meest confronterende en toch ook weer meest gave gedeelte van dit verhaal. In 1960 was de gletsjer niet meer in het bereik van het treinstation en besluit men een kabelbaan naar beneden aan te leggen. Een kabel baan die een kleine 50 meter overbrugt en die wij natuurlijk ook slechten. Het is hu 1960 en vanaf hier wordt het alleen maar slechter en besluiten ze om trappen aan te leggen, want ze willen dat iedereen de gegraven ijsgrot in de gletsjer kan bezoeken.
Dus in 1960 was de kabelbaan genoeg; in 1990 waren er 100 treden naar beneden nodig om de grot te bereiken. In 2018 waren er 400 treden nodig om de grot te bereiken en in 2022 waren er exact 500 treden nodig om voet te zetten in de gegraven grot in de gletsjer.
Laat duidelijk zijn het was een geweldige ervaring, die ook net zo geweldig confronterend is. En het aanraken van een echte gletsjer is gewoon fenomenaal en iets dat we hopen nog lang te kunnen doen.
Al het bovenstaande is belangrijker dan dat ik nu ga schrijven. Weet je nog het verhaal van gisteren? Dat van die open rasters waar je lekker de diepte in kan kijken en maar hoopt dat je niet ter pletter valt. Nou dat was bijna 500 treden lang en ook dat went blijkbaar.
Rest ons alleen nog de terugweg, die veel drukker is dan de heen weg, om terug te keren in het mooie Chamonix, wat opgeklaard is ten opzichte van de bewolkte winderige ochtend. En de sfeer zit er goed in op deze langste dag, want dan is het de dag van muziek in Frankrijk.
Het is lekker druk en we genieten voor het eten van lekkere Amerikaanse jazzy muziek bij een kroeg en eten we wederom geweldig bij restaurant La Tablee. Maar de avond eindigen we in een klein steegje in de stad, waar een meer dan gemiddelde DJ het publiek volledig weet los te krijgen. Vlakbij de DJ, de twintigers en dertigers, en steeds verder weg van z’n draaitafel de kleuters, veertigers, vijftigers en ouder, die allen maar een grote glimlach vertonen en de benen ook niet stil kunnen houden. Lachen, omdat alle volwassenen begrijpen dat dit het feest van die twintigers moet zijn; een groep die waarschijnlijk alle COVID regels hebben opgevolgd, hun verantwoordelijkheden hebben genomen en het meest hebben geleden twee jaar lang. En nu, en nu eindelijk los kunnen gaan. En dat alleen geeft mij een geweldige glimlach en sluit ik daarmee een verhaal van een topdag af. Ik hoop dat het langer duurt
We houden niet van herhalingen, maar soms is het nodig, echter deze herhaling paste precies in dit geweldige avontuur.
