Nu ben ik verre van een Gerrit Hiemstra, maar wat ik gisteren wel wist, terwijl we volop uitzicht hadden op de Matterhorn, om omhoog te gaan en daar de meest mooie hike te ervaren. Waarom? Zoals ik gisteren al schreef het is niet zomaar dat je de Matterhorn in al haar glorie ziet.
En gelukkig maar dat we het gedaan hebben, want vandaag is de berg (Horn) niet zichtbaar in de weide (Matter) en is het plaatje incompleet. En misschien is incompleet wel het woord van de dag, want alles wat we willen lukt bijna allemaal niet. Ons plan was om de weerkaatsing van de Matterhorn in de Riffensee te fotograferen. Om op die plek te komen hebben we twee keuze’s: met de Gornergratt trein a €104 per persoon, of met de kabelbaan a €52 per persoon, waar ik dan, heen en terug, tot 4 keer aan toe mijn struisvogelpolitiek moet gaan beoefenen. We kiezen natuurlijk voor het laatste, maar eenmaal aangekomen bij het loket van de kabelbaan, blijkt het beoogde eindstation gesloten te zijn voor onderhoud, gedurende dit laagseizoen.
Wat dan te doen? Want we gaan echt geen € 200 betalen voor een treinreisje om ons te brengen naar een plaatje wat incompleet blijkt te zijn. Dan maar de naar de Gornerkloof niet ver van het stadje Zermatt. Ook een van de hoogtepunten hier, maar pffff wat een gedoe om daar te komen, vanwege de slechte bewegwijzering en een kudde schapen, die ons tempo behoorlijk belemmerde. Uiteindelijk lukt het ons wel om er te komen, maar tot onze schrik kan je daar alleen met cash betalen, wat we uiteraard niet hebben in Zwitserse Franken. Slechts door te betalen in Euro’s, tegen de meest waardeloze wisselkoers, krijgen we toegang tot de kloof, die prachtig is, maar het voelt net als al het andere, niet helemaal compleet.
Ondertussen, hebben we toch alweer heel wat kilometers gewandeld en besluiten we om terug te gaan naar Zermatt, waar we bezweet, hongerig en vermoeid aankomen, maar ook het incomplete achter ons laten, door gewoon onze honger stillen door naar de Mac te gaan en er achter komen dat de Big Mac index 2 is en heerlijk de rest van de middag in een lounge bar midden in sjiek Zermatt genieten van de zon, terwijl we steeds meer bewolking de Horn zien verhullen.
In de avond de gebruikelijke zaken, die ik al eerder heb herhaald, behalve dan dat Robert voor het eerst kaasfondue heeft geprobeerd en terwijl ik dit verhaal schrijf nog herkauwend naast me zit en loopt te mopperen over hoe vol hij is.
Eigenlijk een geweldige dag dus, maar in sommige opzichten half af, dus vandaar een titel met een gelijkenis naar de berg waar alleen de weiden (matter) te zien was en niet de bergtop (Horn).
