Vandaag gaan we op het vliegveld van New Orleans onze huurauto voor de komende weken ophalen. Nadat we tegen half negen hadden uitgecheckt zijn we met de Taxi naar National Car Rental op het vliegveld gereden.
De taxichauffeur had wel zin een praatje en begon in een plaatselijk dialect van alles te vertellen over de gevolgen van Katrina en zijn moeder die vlakbij het vliegveld woont. We hebben de helft niet kunnen verstaan. Hij vroeg of we in Nederland last hadden van orkanen, “nee” zeiden we, overstromingen? “ nee”, Tornado’s? , “nee” warme zomers? “ nee ook niet” “Aardbevingen”? probeerde hij nog… wij in koor: “nee ook niet”. “Wauw” zuchtte hij.. en was even stil….
Na een vlotte taxirit hadden we al snel de sleutels van onze auto in bezit. Een zwarte Mid Sized SUV van het merk Hyundai SantaFe. Een prima auto met alles aan boord wat we nodig hebben. De Tomtom hebben we aan de voorruit geplakt en onze eerste reisplan met bestemming Natchez Mississippi ingeladen. Een rit van drie en half uur met een kleine D-Tour langs Clinton en Jackson Louisiana langs een scenic route, US 10 vanuit I55N. Via deze route zouden we de industriestad Baton Rouge vermijden. US 10 sluit weer aan op US61 die ons uiteindelijk naar Natchez zou brengen. De Baton Rouge route en US61 hadden we twee jaar geleden ook al gereden. Dus we hadden een goed idee wat ons te wachten stond.
US10 was een aardige route waar weinig verkeer was. De plaatjes Clinton en Jackson vielen wat tegen. Het was ook vreselijk warm. De temperatuur meter in de auto gaf op het hoogtepunt 102 graden Fahrenheit aan wat omgerekend ongeveer 38 graden Celsius is. Gevoelstemperatuur 42 graden. Dus we zagen ook niemand op straat.
De rit verliep voorspoedig. Bij de aansluiting op US61 vonden we een Subway waar we een broodje hebben gegeten. Tegen drie uur reden we het toeristische stadje Natchez, Mississippi binnen. Het koloniale stadje telt veel mooie huisjes die in Victoriaanse stijl zijn gebouwd en nu allemaal B&B zijn. Ons B&B heette Bisland House en wordt gerund door Christine, die het drie jaar geleden heeft gekocht en gerestaureerd tot een werkelijk prachtige B&B compleet in stijl. Ze staat ook bekend om haar uitstekende breakfast, dus dat gaan we morgen ervaren.
Na een hartelijk welkom van Christine en een korte uitleg over de kamer en “huisregels” gaf ze ons nog wat tips hoe we rest van de middag en avond het best konden besteden. Op zondagavond is er niet veel horeca open, maar ze adviseerde ons om naar de Magnolia Grill te gaan Under the Hill. Met Under the Hill bedoelde ze een plek onder aan de Mississippi. Ze adviseerde de auto te pakken omdat de terugtocht een fikse wandeling bergopwaarts beloofde. Onze mobiele telefoons hadden geen bereik, dus zij heeft voor ons een tafeltje voor twee gereserveerd om 18:00 uur. Ze adviseerde ons om na het diner een drankje te doen in de saloon die ernaast zit. Het is een historische kroeg die vroeger door de Outlaw van de staat werd bezocht.
De rest van de middag hebben we besteed op de veranda, met het maken van de blog en het nemen van wat foto’s.
In New Orleans was ik al lek gestoken door de muggen die daar aanwezig waren. Ramon had er ook iets last van. Mijn enkels waren er dik van geworden en het jeukt als een gek. En bovendien zijn het behoorlijke bulten die niet snel wegtrekken zoals we gewent zijn van onze huis, tuin en keuken mugjes die we in Nederland kennen. Op het tafeltje van de veranda lag een spuitbus en een elektronisch apparaatje die de krengen op een afstand moeten houden. Christina vertelde dat het geen gewone moscito’s zijn maar Gnats. De G spreek je niet uit. Ze kunnen ook vervelende ziektes overbrengen, zoals de West Nile Virus. Ok.. lekker dan.
Nadat we ons hadden opgefrist in het Victoriaanse badkuip op pootjes zijn we naar het restaurant gewandeld waar we hebben genoten van het uitzicht over de Mississippi en de plaatselijke hamburgers met frites, die erg lekker waren. Daarna zijn we de saloon in gegaan voor een biertje. Er speelde een lokale band en we maakte kennis met de uitbater, een Ierse klein kereltje (Leprecorn) die zich voorstelde als John David, the Dishonorable Mayor van Under the Hill. We hebben ons kostelijk vermaakt met deze vreemde gast, die het wel grappig vond om ons toeristen te vermaken. Een lokale gast vond dat wij met hem op de foto moesten en we werden uitgenodigd om achter de bar te komen voor een groepsfoto. Daarna moesten we proberen om met een punaise een dollarbiljet tegen het plafond te gooien. Dat lukte me ook nog de eerste keer. Een erg leuke avond.
De wandeling naar boven viel wel mee door ons getrainde lichamen en uitstekende conditie (lol) en tegen twaalven zijn we gaan slapen.
