Hiroshima was indrukwekkend overdag en gezellig in de avond, maar na een dag verlaten we deze miljoenen stad alweer om deze in te wisselen voor de volgende miljoenenstad; de voormalige keizerlijke hoofdstad Kyoto. Dezelfde treinreis terug naar Osaka om één station verder te reizen met Shinkansen. Zo dicht liggen Osaka en Kyoto bij elkaar. Omdat gisteren zo rustig was in de trein hebben we besloten om niet te reserveren voor deze dag, maar dat bleek een niet zo’n wijs besluit want het is cherry blossom weekend in Kyoto en het is stervensdruk in de trein. Eigenlijk hadden we het kunnen weten, want drie maanden geleden toen we bezig waren Kyoto te boeken zal al 95% van de hotels vol en waren de “adult-only” hotels de best beschikbare. Maar goed we wisten het, maar hebben er niet naar gehandeld wat betekent dat we met onze dure eerste klas tienertour kaarten opgevouwen en al staande door het landschap van Japan worden geschoten. Gelukkigerwijs moeten we halverwege de rit overstappen en dat doen we naar een veel rustiger trein zodat we al zittend Kyoto, het grote Kyoto bereiken. Bij een grote stad hoort een groot station en het blijkt best een lastige klus om zo’n kolos te verlaten, maar dat lukt ons toch en voor we het weten rollen onze koffers braaf achter ons aan naar het dichtbij gelegen hotel; wederom een Dormy Inn net als in Osaka.
Vanwege de eerder genoemde drukte hadden we hier eigenlijk twee verschillende hotels geboekt in Kyoto en zouden we de laatste dag van plek moeten veranderen, maar op het laatste moment vlak voor de vakantie weten we toch nog een extra dag te boeken in het zelfde hotel en bij aankomst proberen we dus twee reserveringen tot een reservering te maken waarbij we niet van kamer zouden moeten te verwisselen. Voor ons en voor de bemanning van de receptie een enorme klus maar uiteindelijk lukt het wel, waar we wel genoegen moeten nemen met een rookkamer maar ook dat we nog twee uur moeten wachten voordat de kamer gereed is. We nemen beide voor lief en slenteren kofferloos terug naar het station om daar wat te eten en te drinken; iets wat uiteindelijk lukt maar wel veel moeite kost. Zo rond een uur of drie kunnen we dan de kamer op waar de rook stank te handelen valt (hoe raar kan het gaan waar we in 2013 stonden te juichen als we een rookkamer konden krijgen). Zodra we de bedden zien worden we eigenlijk beide spontaan moe; moe van de jetlag, moe van alle indrukken, moe van alle vertalingen, want niks gaat hier eenvoudig. Het lukt allemaal wel, maar verre van makkelijk. En ja, natuurlijk speelt daar ook een leeftijdskwestie, want we willen alles en doen ook alles en daarom kiezen we er nu voor om vandaag niets meer te doen. Ik hoop niet dat jullie nu de indruk hebben dat we nu the grumpy old men zijn al zittend op een balkonnetje kijkend naar een kikker en een varken, want dat is verre van de bedoeling.
We geven volledig toe aan onze moeheid en gaan pas heel laat de stad in om te eten en wat vertier te zoeken en wat er dan gebeurt is misschien wel het meest typerende van wat we vandaag voelen, want het kost ons meer dan een uur om een Ierse Pub die op driehonderd meter hemelsbreed van ons hotel NIET te vinden. Wij en een kroeg niet vinden! Zoals ik al eerder schreef de wereld is upside down. Dus onverrichte zaken en met honger keren we terug naar het hotel om een tussenstop te maken in een andere bar, die binnen een half uur dichtgaat, en besluiten om naar de 24/7 winkel te gaan om daar wat voedsel te kopen. Gelukkig vind ik toch nog een Britse pub op het internet die een biertje en eten serveert na 12 uur ’s nachts en Robert gaat akkoord naar een laatste zoektocht. Een zoektocht die wordt beloond met een pint en Fish en Chips; zaken die we begrijpen en behoefte aan hadden om niet volledig verloren te gaan in al dat nieuws, onbegrijpelijke maar verder fantastische land. We begrijpen na vandaag hoe Bill Murray zich moet hebben gevoeld terwijl hij een commercial schiet voor een Suntory Whiskey in de fantastische film Lost in Translation.
Weer een mooi verhaal Ramon..echt,je hebt je roeping gemist,je had schrijver moeten worden….kan natuurlijk alsnog..
Bundel al je verhalen en wie weet…
van je zus