Onderhand zijn we al weer bijna een week onderweg, zitten we al in onze vierde stopplaats, hebben we al bijna 900 kilometer gereden en zitten we op het moment van het schrijven van dit verhaal in de lobby van ons hotel nabij Mount Rainier National Park waar alle etablissementen zojuist om acht uur ’s avonds de luiken hebben gesloten. Er is blijkbaar veel veranderd in 10 jaar Verenigde Staten. Niet zo zeer de openingstijden van de lokale horeca in dit afgelegen plaatsje, maar meer dat wij zijn veranderd… Want ik kan me niet voorstellen dat ik hier 10 jaar geleden hier aan deze tijdstippen zou hebben toegegeven, dat ik überhaupt zou hebben voorgesteld om een hotel te vinden in Ashford in de staat Washington en al helemaal niet dat ik weer een flinke in hoogte verschillende hike achter de rug heb vandaag. Ook zou ik niet hebben verwacht dat ik het zo naar mijn zin zou hebben om dit specifieke moment mee te maken.
Maar ik loop weer op de zaken vooruit want we mogen de eerste woensdag van deze enerverende vakantie niet vergeten. Een dag dat een gedeeltelijke reisdag is, maar ook weer vele mooie en indrukwekkende taferelen met zich mee brengt. Na het ontbijt zitten we alweer vroeg in de auto om te rijden naar Olympia; de hoofdstad van deze staat. Nu hadden we dat kunnen doen op de korte manier wat zou betekenen dat we dezelfde weg weg zouden rijden als twee dagen geleden. Zeer efficiënt en korte rit maar dat zou betekenen dat we gedeeltes van Olympic National Park zouden missen en daarom kiezen we ervoor de andere kant op te rijden en zo de cirkel rondom het nationale park te voltooien.
Gisteren vertelde ik al dat dit park groot is maar het is om een andere reden meer bijzonder, want bijna geen enkel ander nationale park in de Verenigde Staten kent een diversiteit in ecosystemen als Olympic NP. Waren het gisteren de solide bergen vandaag staat in het teken van het vloeibare water, want je verwacht het niet maar dit park herbergt naast besneeuwde bergtoppen ook nog eens een enorm regenwoud en, iets verderop, woest-ogende stranden van de stille oceaan. Iets wat we niet willen missen en daarom bereid zijn om 200 kilometer verder te rijden om dit allemaal te aanschouwen door middel van een tweetal flinke wandeling.
Na ruim twee uur rijden komen we aan bij het Hoh regenwoud, een van de weinige gematigde regenwouden qua klimaat maar niet gematigd qua val van het vloeibare water. Er valt hier minimaal vijf meter water op jaarbasis en dat is toch zes keer zoveel als in Nederland, dus we hebben maar weinig te klagen in ons kikkerlandje.Maar die grote hoeveelheid water levert wel hele groene wouden op met heel veel varens en enorme bomen die helemaal bedekt zijn met groene mos. En dat levert vooral het eerste uur van onze wandeling prachtige plaatjes op, maar na dat uur begint het toch ietwat te vervelen en besluiten we terug te keren. Niet dat we van plan waren om de trail af te maken, want dat zou een olympische prestatie van formaat zijn, want het eindpunt ligt namelijk op de top van Mt. Olympus zo’n 30 Mijl verderop.
Nee ons volgende doel ligt op dezelfde afstand maar die overbruggen we met de auto en dat is de ruige kuststrook van de Stille Oceaan. Van al die stranden is Ruby beach wel een van de meest beroemde en als jullie de platen bekijken hieronder ben ik er van overtuigd dat je ze herkent en terwijl we er naar toe lopen zou het ons beide niet verbazen als Captain Jack Sparrow met zijn schip de rots om komt varen… Zo authentiek is de sfeer met de verzameling dode bomen die door de Hoh rivier naar beneden zijn gesleept, de rotsen in de zee en op t strand, de flinke bries die het guur maakt en de enorme golven die de maan teweegbrengt. En dan is er geen mooier moment om je broodje ham/kaas op te peuzelen terwijl we staren naar dit gure maar betoverende plaatje.
Eenmaal terug in de auto moeten we nog twee en halve uur rijden om uiteindelijk Olympia te bereiken. De hoofdstad van de staat Washington en een stad waarvan we niet weten wat we moeten verwachten. Laat duidelijk zijn we vermaken ons altijd weer. We vinden die goeie bar of het beste restaurant altijd wel weer (en dat hebben we ook gedaan), maar voor de rest maakt Olympia het ons niet makkelijk. Je mag van een hoofdstad verwachten dat ze de zaken op orde hebben en dat is eigenlijk onze algemene indruk ook. Waren Austin in Texas, Savannah in South Carolina, Bismarck in North Dakota steden die netjes waren en plekken waar wij ons thuis voelen, blijkt Olympia een stad waar velen geen thuis hebben en een woensdag nou niet de meest hippe dag blijkt te zijn. Het zal je dan ook niet verbazen dat we na zo’n drukke dag al voor 12 uur toegeven aan onze moeheid om via Uber terug te keren naar het hotel en daar uiteindelijk al snel toe te geven aan een welverdiende nachtrust.
