En daar zit ik dan; bij de pool van het superluxe Kimpton Polomar in het hart van Phoenix, terwijl de hoogbouw zo af en toe zeer prettig schaduw oplevert. Maar goed ook, want het is maar liefst 40 graden Celsius. Terwijl de lounge muziek lekker uit de diverse boxen komt zetten, begin ik, in deze bijna magische omgeving, aan mijn verhaal van een extra dag in het land van de betovering; New Mexico.
Een extra dag is het hier geworden, want al een paar dagen geleden bedachten we dat Holbrook, Arizona niets extra’s gaat opleveren. A; omdat we er al een keer zijn geweest en B; het is een shit hole. Terwijl in deze staat nog altijd een ding op de wenslijst stond. Maar meer daar later over.
En zo vertrekken we al vroeg uit Santa Fe om dieper deze staat te rijden en wel naar Las Cruces. En terwijl nog maar een paar Mijl weg zijn krijgen we het ultieme roadtrip gevoel, want we rijden over de verlaten highways door een prachtig landschap. Beter is er bijna niet, waarbij ik bijna met nadruk benoem. Want hier in het grote niets, komen we door te veel ghost towns heen en begint onderhand het wijzertje wel heel dicht de E van Empty te naderen. Maar gelukkig, voordat onze tank ook in het grote niets veranderd is er dan toch een redding en zetten we rit voor met gevulde tank en gevulde bakken koffie. In al die jaren Amerika is het ons niet eerder overkomen dat we zo lang moesten wachten op een benzinepomp. Behoorlijk bijzonder in een land waar de auto zelfs gebruikt wordt om 400 meter verder op een kind op te halen van school.
En zo keren we weer terug naar ons ultieme roadtrip gevoel om na twee uur rijden ons volgende doel al te zien. Iets wat we pas over een ruim een uur zullen bereiken en terwijl we meer en meer zien bedenken we dat deze reis echt de ultieme roadtrip is, vergelijkbaar met onze 2007 reis; Route 66. Maar ook dat de reis zeer kleurrijk is. We hebben alle kleuren van de regenboog wel gehad; Zwart van Craters of the Moon, rood van the canyons in Utah, geel van de Sand Dunes en groen van Mesa Verda en vandaag gaan we daar een kleur, dat net als de eerstgenoemde geen kleur is, aan toevoegen; het wit van de White Sands.
Het witte zand is een enorm gebied hier in dit werkelijk betoverende land en landschap. Om exact te zijn, en daar hou ik van, het is zo groot dat 20% van Nederland in past. 20% van Nederland dat de Amerikanen gebruiken om hun raketten te ontwikkelen en te testen. De goeie en slechte raketten, want zowel de luchtmacht als Nasa resideren hier en daarom kost het ons ruim een uur om het doel te bereiken. Want een heel klein percentage mag bezocht worden door de gewone mens om het witte zand te bezoeken. Of beter het witte zout te bezoeken, want de witte “kleur” wordt veroorzaakt door calciumsulfaat; een zout wat normaliter oplost in water, maar omdat in deze immense vallei geen uitstroom is van water blijft het op de plek.
En het is magisch om te zien en te beleven. Maar de belevenis is van korte duur, want terwijl we aan een korte hike beginnen begrijpen we de vreselijke waarschuwingen over dood en verderf. Met 35 graden vallen de temperaturen nog mee, maar een intens mooie hike van slecht 25 minuten door het witte zand levert toch al prikkende, licht verbrande armen op en werden we meteen afgestraft bij het verwijderen van onze zonnebrillen door een lichte vorm van lasogen. Maar zoals je zal zien op de foto’s is het een geweldig plaatje!
En hierna zetten we koers op Las Cruces. Een rit van een uur naar het hotel aan de rand van de tweede stad van New Mexico. Maar als Lonely Planet maar twee regels besteed aan de stad besluiten we vandaag maar in het hotel te blijven om onze kleurrijke en witte was te upgraden, wat te zwemmen, te sporten, te drinken, te eten om deze magische dag in the land of Enchantment; het land van de betovering vroeg af te sluiten, zodat we morgen fris en vroeg aan de langste rit van deze vakantie kunnen beginnen.
Gaaf zeg! Wist niet dat het zout is. Het ultieme roadtrip gevoel, ja dat lukt heel goed in de States.