Wat hebben we een geweldig appartement; midden in de stad, heerlijke bedden, airco, het kan niet fout gaan in Sar May, het appartement waar we zitten. En zo worden we na een heerlijke avond bij Roberto rustig wakker rond een uur of acht om, na de gebruikelijke ochtendrituelen, in de buitenlucht Italiaans te ontbijten met elk een dubbele espresso en een broodje Mortadella.
Waar we gisteren de stad een beetje verkend hebben, gaan we dat nu intensiever doen onder leiding van Robert, die ons, bij toeval, eerst langs een Italiaanse design meubelzaak brengt waar we denken onze nieuwe bank te hebben gevonden. Daarna brengt de rondleiding ons na piazza’s, basilieken, een Venetiaans doorkijkje en kerken, maar niet zonder een lunch te nuttigen bij een geweldig restaurant voor wat lokale gerechten en dranken. En net als het appartement, kan het niet veel beter, La Dolce Vita, het mooie leven, wat op deze dag nog veel meer betekenis heeft dan andere dagen.
Rest ons nog twee dingen voor deze dag… Beide in het teken van deze dag… 28 augustus. In omgekeerde volgorde steken we voor Calvin een kaarsje aan in de kathedraal van deze stad, niet alleen om het verlies en het verdriet van zijn overlijden, nu alweer 12 jaar geleden, te herinneren. Maar vooral om de mooie herinneringen te vieren die we aan onze oudste neef hebben. Zijn slimheid, zijn nukken, zijn ondeugendheid, gewoon een jochie, dat een stoere kerel was en blijft. We kunnen echt zeggen dat het een voorrecht is om Calvin onze neef te noemen.
Naast het aansteken van een kaarsje, hebben we de basiliek di San Petronie beklommen om daar de meest iconische foto’s van Bologna te maken. Dat daar toevallig de twee scheve torens opstaan is mooi meegenomen, geweldig zelfs, maar het geeft aan waarom Bologna als bijnaam La Rossa, rood, heeft, niet vanwege de veelal roodachtige gevels, maar vooral vanwege de rode daken. En als we het ons goed herinneren was rood de lievelingskleur van Calvin, we hebben hem ooit rode skates cadeau gegeven vanwege die kleur, daarom ook de hoofdfoto van dit verhaal. En we vinden het vreselijk, sterker ik haat het, als we het ons verkeerd hebben herinnerd.
Uiteindelijk eindigen we deze bijzondere en toch ook mooie dag met een etentje bij Roberto, waar we gisteren ook hebben gegeten, maar andere gerechten nuttigen dan gisteren. Ze waren net zo goed en ondertussen proosten we op elkaar, onze beide neven, maar op deze dag, vooral op Calvin.
Cal, dankjewel voor alle herinneringen. Je ooms, Robert en Ramon ❤️
Het is weer genieten jullie mooie verhalen, belevenissen en foto’s te mogen lezen en te zien! Have fun!