De Film: Our Longest Drive
Een van de vele voordelen van onze, ge-upgrade auto, is het dakraam. Niet alleen omdat we daardoor makkelijk wat uitlaatgassen kunnen lozen, maar ook omdat we dan buiten filmpjes kunnen maken, die jullie een indruk geven van de ritten die we maken. Want de ritten zijn toch een van de belangrijkste en leukste onderdelen van deze, maar ook van de vorige ritten. Het geluid is niet geheel prettig, maar daar gaan we thuis wel verandering in brengen (ik heb een redelijk eenzijdige muziekbibliotheek op de laptop staan). Maar goed hier een kort filmpje die onze langste rit in beeld brengt.
Terwijl we net zijn aangekomen in Sedona, Arizona, na een geweldig mooie rit, ben ik meteen aan de slag gegaan om het verhaal van eergisteren te schrijven. Het werd tijd zou ik zo zeggen. Ik weet niet waarom, maar ik heb deze vakantie meer moeite de verhalen te schrijven dan andere jaren. Hopelijk vinden jullie het nog steeds leuk om deze verhalen te lezen.
Vandaag hebben we de langste route voor de boeg; van San Diego naar Phoenix. Een rit van 573 km en dat is toch van Deventer naar Parijs. Daarom zijn we niet al te laat opgestaan en zaten we rond een uur of acht aan het ontbijt. Gisteren lagen we niet vroeg, maar zeker niet te laat op bed en hebben zeker zin in deze rit en zo kwam het dat we rond een uur of negen het hotel achter ons lieten en al snel zaten we op de snelweg Interstate 8 Eastbound, die ons voor een groot gedeelte naar Phoenix zou brengen.
Na een heleboel aanwijzingen van Bram (de stem van TomTom), die er op neer kwamen dat we gewoon rechtdoor moesten, kreeg hij het behoorlijk rustig wat de volgende aanwijzing zou pas over 257 Mijl weer komen. We blijven verrast door de veranderingen van natuur die we onderweg tegenkomen; van de machtige bergtoppen vlakbij San Diego, via een gebied met alleen maar zandduinen naar uitgestrekte gebieden woestijn en niemandsland. Letterlijk niemandsland, want dit zijn gebieden die je niet terugvind op bijvoorbeeld Google Maps, want het Amerikaanse Leger heeft ze uitgeroepen tot speelgebied. Alleen een snelweg door een zeer eenzaam gebied.
Ook razen we zeer dicht langs de Mexicaanse grens en dan komt er de uitspraak van wijlen President Reagan naar boven, waar hij de Russische President Gorbatsjov oproept om de Berlijnse Muur neer te halen. Hij zij letterlijk: “Mr. President, Tear down this wall”. Ik vind het zeer cynisch dat de zoon van zijn vice-president heeft besloten tot het bouwen van een soortgelijke muur langs de Mexicaanse grens. Een mooie taak weggelegd voor de nieuwe president, maar ik ben bang dat dat niet gaat gebeuren omdat de staat Arizona zelf maatregelen heeft afgekondigd om het illegalen probleem aan te pakken, waar wij ook nog een staartje van mee kregen, omdat we door de grenspolitie werden gecontroleerd of we niet illegalen vervoerden
Na de, eerder genoemde, 257 Mijl, al diep in de staat Arizona, verlaten we de Interstate om naar het noorden te gaan richting Phoenix. Dit is de tweede keer dat we Arizona bezoeken en ik hou van deze staat; sterker nog ik vind het de mooiste staat van diegene die we bezocht hebben en wel om een paar redenen:
1. De natuur is overweldigend, alhoewel de Grand Canyon State, beter een ander bijnaam had moeten verzinnen. De Canyon is alleen maar een gat en er zijn mooiere gebieden.
2. Alhoewel we een tijdgrens zijn gepasseerd kent de staat Arizona geen zomertijd, waardoor we geen uur verliezen op deze lange trip en dat is weer mooi meegenomen.
Richting het noorden maken we ook weer een typisch Amerikaans ritueel mee, althans wij er varen dat zo, want het waait meer dan behoorlijk en over de weg rollen dan ook met enige regelmaat die kleine bollen van uitgedroogd gras. Geweldig, je moet wel van dit land houden.
Na een flinke 5 uur te hebben gereden, zien we dan eindelijk de contouren van de stad Phoenix. Via de snelweg komen we al snel bij het centrale gedeelte van deze immense stad en na nog een paar afslagen komen we uiteindelijk veilig aan bij ons hotel. Een hotel waar we hoge verwachtingen van hebben, want de website zag er in ieder geval geweldig uit.
En zo blijkt dat een website kan bedriegen, want toen we aankwamen keken we elkaar en zeiden we tegen elkaar: “Wat is dit nou? Zitten we wel goed?” Maar ja we zaten goed, maar keken tegen een raar wit gebouw aan en vanuit het gebouw kwam luid klinkende muziek. Maar toen we naar binnen gingen, herkenden we de foto’s van de website en ziet het er behoorlijk goed uit. Zo zie je maar weer: Oordeel nooit de buitenkant, maar de binnenkant. Braak!
De muziek kwam van de DJ, die aan het zwembad lekkere muziek aan het draaien was en nadat we de koffers hadden gedumpt in de kamer zijn wij daar meteen naar toegegaan en hebben een lekker biertje gedronken, toastend op de veilige rit.
‘s Avonds hebben we het in het begin lekker rustig aan gedaan en gegeten in het hotel. Verrassend lekker Mexicaans. En vervolgens hebben we de taxi (?!) gepakt voor ditmaal een korten, meteen goede, rit naar een bar genaamd Charlie’s. Daar hebben we een ontzettend leuke avond meegemaakt, net zoals in het grotere broertje in Denver, Colorado. En zo kwam deze dag, na een laatste taxirit, zo rond een uur of half twee tot een einde.
