Het blijft vreemd…. Wakker worden in de woning, sterker nog, in het bed van een ander en vooral de schrijver van dit nieuwe verhaal kan maar moeilijk wennen aan het hele AirBnB concept. Maar hoe het ook zij; na een heerlijke nachtrust werden we wakker van het zachte getik van de regendruppels op de ramen. Niet iets waar je van wakker wilt worden gedurende de vakantie, maar de vooruitzichten zijn gelukkig beter (de ironie wil dat terwijl ik dit tik we in de stromende regen naar Gatlinburg rijden).
We zitten dan wel in een AirBnB de laatste B moeten we toch echt zelf voor zorgen en dat betekent dat ik even naar de stad loop om twee heerlijke 6” subs te halen bij het bekende ondergrondse bedrijf. Zo tegen het middaguur is het tijdelijk droog en besloten we nu samen de stad in te lopen. Waarmee ik maar wil benadrukken dat dit het absolute voordeel van onze huisvesting is; betaalbaar en dichtbij de stad. Als we voor een hotel hadden gekozen voor hetzelfde geld dan hadden we op meer dan 5 mile van het centrum gezeten.
Maar ondanks de korte wandeling houden we het niet droog en besluiten we ons binnen te laten vermaken in het Johnny Cash museum. Een klein en mooi museum die je meeneemt in het leven en de muziek van Cash. Wat vooral opvalt is de onopvallendheid van het museum; geen schreeuwerige jungle rooms of te protserige karate pakken, waarmee de compleet andere levensstijl wordt benadrukt van de country legende ten opzichte van bijvoorbeeld zijn tijdsgenoot uit Memphis. Overigens, die wel beide begonnen zijn bij dezelfde studio; de Sun studios. Ook daar is een stuk van het museum aan gewijd en worden er diverse films gedraaid waarbij de Presley persiflage door Cash op luid gelach kan rekenen.
Na dik een uur verlaten we het museum om te ontdekken dat het droog is en gaan we verder met onze (her)ontdekkingstocht van Nashville waarbij we langs onze vorige hotel lopen, omhoogklimmen om het gesloten State Capitol gebouw te bekijken en af te dalen om echt in een letterlijk ondergronds bedrijf laat te lunchen en vervolgens terug te keren naar ons appartement om te rusten, te bloggen en ons in gereedheid te brengen voor de avond.
Een avond die zich kenmerkt door wederom ontzettend veel goede country bands, uitstekende Japanse sushi en soep eten in Restaurant Ichiban en we heel vaak diverse versies van het bekendste en allereerste nummer van Cash horen; I walk the line.
AirBnb, ik had er laatst ook wat over gelezen ja. Leek mij ook interessant, alleen het wakker worden in een vreemd huis staat me nog tegen. Weet niet of wij dit de volgende keer gaan doen. De boordjes van Subway, die blijven altijd lekker hoor 🙂