Voor ons begint vandaag eigenlijk al gisteren rond half tien plaatselijke tijd, half vier ’s middags Nederlandse tijd en dat betekent dat we er nu alweer ruim 24 uur op hebben zitten. En belangrijker nog een paar uurtjes te gaan hebben om zo snel mogelijk van de jetlag af te zijn.
Na een vlot ontbijtje hebben we de koffers ingepakt, in de auto gegooid en zijn we, voor de zesde maal inmiddels, het laatste stukje van Route 1 afgereden naar Miami International airport waar we na 3840 kilometer afscheid hebben genomen van onze, op een na trouwste, reisgenoot; onze Nissan die meer dan beviel, ons niet in de steek heeft gelaten en belangrijker nog, ons veilig heeft weten over te brengen. Overigens betekent dat dit een van onze kortste reizen qua afstand is geworden, want meestal is dat tussen de 5000 en 6000 kilometer.
Gisteren hadden we ons al ingecheckt en hoefden we alleen maar de bagage te droppen en na controle van de boarding pass waren we binnen 5 minuten klaar om ons te wagen aan de security check wat altijd weer een uitdaging is. Als early-adapters hadden wij de incheck app van British Airways al voor de reis begon gevonden en op de heenreis ging het scannen van de boarding pass vlekkeloos. En ook bij de security check ging het bij Robert helemaal prima. Helaas bij mij niet… Het verrekte apparaat wilde mijn Iphone het niet scannen en dan voel je je toch enigszins opgelaten want er staat toch een behoorlijke rij, half uitgeklede passagiers achter je. En zo flexibel als de mensen van de security daar zijn, mocht ik er natuurlijk niet door en moest ik terug naar de balie om een gedrukte versie te krijgen en mocht ik achter aan de rij weer aansluiten, evenals Robert.
Ook ons toestel naar Londen had wat oponthoud, maar dat en de security check waren dan ook het enige wat op de terugreis viel aan te merken. Want voordat we het wisten waren we in London, moesten we daar wel even wat rennen en vliegen, om anderhalve uur later alweer veilig te landen op Schiphol.
Daar stond onze vriendin Marion te wachten, die ons veilig heeft afgezet aan de Polstraat in Deventer. Marion, nogmaals bedankt, je bent een schat!
En dan is het toch echt voorbij en meteen een mooi moment om even terug te kijken op deze reis. Iets wat we altijd doen. Als jullie het een klein beetje hebben gevolgd dan weet je onze eindconclusie al wel; het was wederom een fantastische reis, met als hoogtepunten Walvissen kijken, het plaatsje Provincetown, de indrukwekkende stad Washington, alle historie en de rustmomenten in zuid Florida. Maar in alle tussenliggende plaatsen hebben we ons ook meer dan uitstekend vermaakt. En wederom waren we onder de indruk van alle mensen die we zijn tegengekomen; vriendelijk, voorkomend en altijd in voor een praatje. Als er iets tegen viel dan is dat maar een ding en dat was de natuur, die hebben we echt gemist. Het was veel beton langs steden en door bossen. We waren er op voorbereid, maar in de praktijk was het nog slechter dan we hadden verwacht.
Als goede Nederlander moet ik het natuurlijk even over het weer hebben en dat was gewoon goed. Als je twee regendagen van de in totaal 24 hebt gehad en voor de rest altijd prima temperaturen heb gehad, dan mag je niet klagen en dat doen we dan ook niet.
Waar we ook niet over kunnen klagen, sterker nog we vinden/vonden het geweldig, was de aandacht die we hebben gekregen vanuit Nederland. Jullie konden het volgen via de website of een van de social media kanalen en jullie hebben op al die platformen leuke en lieve reactie’s achtergelaten. We hebben er zoveel mogelijk op terug gereageerd, maar dat was niet altijd mogelijk vanwege ons drukke schema. Waar we beide echt trots op zijn is onze nieuwe website, die jullie echt massaal hebben bezocht. Zo hebben 202 unieke bezoekers de site 688 maal bezocht en maar liefst 2200 pagina’s bekeken. Super! Wat jullie misschien niet weten is dat, terwijl wij in Amerika waren, we alle verhalen, foto’s en een paar filmpjes elke keer naar onze eigen server in Deventer aan ’t uploaden waren. Helaas is de server er even tussen uit geweest, maar dat was binnen 1 dag ook weer opgelost, dankzij een andere lieve vriendin. Evelien nogmaals dank je wel! Waar we natuurlijk wel benieuwd naar zijn is de gebruikservaring van de nieuwe site. Dus als jullie opmerkingen, verbeteringen weten dan horen we dat heel graag.
En zo, lieve mensen, is ons achtste avontuur, North & South, ten einde en sluiten we deze blog met de legendarische woorden: Oost, West, Thuis Best.
Nogmaals bedankt voor jullie aandacht en wij laten jullie nog even achter met een paar leuke foto’s, waaronder een paar die we speciaal achter hebben gehouden voor ons neefje Justin, die zoals elk jaar een kaart van ons krijgt.
Als het mag tot volgend jaar,
Robert en Ramon
Welkom thuis heren !
Wij hebben hier met plezier jullie ervaringen gelezen, de site ziet er superstrak uit. Het enige aandachtspuntje is de laadtijd, het vergt watb tijd om e.e.a. in te laden, maar ik weerhield me hier niet van, wilde die verhalen telkens weer lezen.
Tot snel, groet,
Marco ( en Wilco)