Wat een superdag!
Na een heerlijke nachtrust en een ontbijtje in een plaatselijk restaurantje zijn we rond een uur of half tien vertrokken richting Zion National Park. Zoals je waarschijnlijk nog wel weet, zaten we aan de rand van het park, dus het duurde dan ook niet lang en we moesten onze parkpas laten zien.
Ook Zion is majestueus en indrukwekkend. Hoge en veelkleurige rotswanden, diepe canyons, allemaal door weer en wind geërodeerd. Om niet te veel in herhaling te vallen, zal ik de parken die we vandaag en morgen meer zich zelf laten beschrijven door het plaatsen van foto’s. Dit klinkt misschien alsof we verveeld zijn, het tegendeel is waar. Zoals ik al schreef het wordt een herhaling van woorden.
Goed nieuws voor de snelle reizigers (wij dus), Zion National Park is in een uur te doen. Hier en daar een snelle stop om foto’s te nemen en weer rustig doorrijden naar het volgende mooie punt. Ik schrijf dan misschien rustig doorrijden, het is voor degene op de passagiersstoel een rustige plek, de rijder daarentegen moet hard werken. Optrekken en afremmen door de vele haarspeldbochten, nauwe passages, noem maar op. De cruise control heeft vandaag rust.
Na het park verlaten te hebben dient zich al snel weer het volgende park Dixy National Forrest. Dit enorme gebied herbergt onder andere the Red Rocks, maar ook Bryce Canyon. En dat was onze volgende stop dan ook.
Na wat view point te hebben gezocht zijn we bij Sunset view point, maar eens weer uit de auto gestapt en hebben een flinke trail van ongeveer 2 kilometer gelopen naar de bodem van de canyon. Op zich is dat niet zo ver, maar bij een temperatuur van 32 graden en diepe afdaling en dus ook een zware klim, geen kattenpis. Maar zeer de moeite waard en wederom een mooie gelegenheid om leuke foto’s te nemen. Eindelijk weer bij de auto gekomen waren we behoorlijk bezweet en ook uitgedroogd, want we dachten dit wel even te doen zonder water.
Na Bryce hadden we nog een lange rit voor de boeg door de badlands en canyonland. Zoals de Amerikanen het zelf beschrijven het meest waardeloze stuk land dat er is; de cultuur/natuurbarbaren!
Twee uur later en hard werken komen we aan in Torrey, wat bij het eerste aanblik Springdale meteen verstoot van de eerste plek van dufste dorpen. Er gebeurt hier niet veel, al doet de politieauto anders vermoeden. Er gebeurt dus blijkbaar wel wat in dit dorpje, echter bij nadere bestudering van de auto, blijkt er een pop in te zitten. Zie je wel toch een suf dorp.
Ons hotel vinden we dankzij TomTom 😉 dan ook snel. We zitten in een B&B in de oude school van Torrey. Ook deze B&B is weer keurig netjes, alhoewel onze kamer (de Writing Room) wel krap is. De inrichting is wel heel erg klassiek en niet echt onze smaak.
Voor een plaatsje met krap 500 inwoners zijn er wel heel veel restaurants; een stuk of 7. Wij hebben de meest makkelijke gekozen, degene waarvan de eigenaar je ophaalt en weer naar het hotel brengt. Het eten was prima, maar weer Mexicaans, zoals we tot nu toe alleen maar in Utah hebben gegeten. Weer terug in ons hotel hebben we nog even een uurtje beneden gezeten, waar we de blog hebben bijgewerkt en een biertje hebben gedronken samen met een 7-tal motorrijders die in hetzelfde hotel zaten.
