Al in Nederland hadden we bedacht dat of Bismarck of Fargo niet veel zou kunnen zijn en daarom ideale plaatsen waren om even bij te komen van de afgelopen 2 weken en ons op te laden voor de grande finale in de grote steden Minneapolis, Madison en Chicago. Gisteren in Bismarck is dat aardig gelukt en hebben we ook nog het grootste gedeelte van onze was kunnen doen. Dus rond een uur of tien gooiden we onze fris gevulde koffers in onze superbak en zijn we gaan rijden naar Fargo.
De rit was kort, maar 200 Mile, maar ook een stuk saaier en alhoewel we maar drie uur hoefden te rijden kwamen we vandaag dan ook een stuk vermoeider aan bij ons hotel in Fargo. Nu doen we en gedragen we ons natuurlijk als begin dertigers, maar de waarheid is hard en jullie weten dat we het niet meer zijn. En daarom besluiten we Fargo te laten voor wat het is en duiken ons nest in om een schoonheidslaapje te doen. Niet dat we dat voor onze schoonheid nodig hebben natuurlijk, maar blijkbaar wel voor ons fysieke gestel want rond een uur of vijf, ruim drie uur later, worden we beide wakker.
Na wat te informeren bij de lokalen, blijkt dat ons hotel, Hotel Donaldson verkort HoDo, de heetste plek in de stad waar je goed kan eten en drinken. En zodoende besluiten om het hotel helemaal maar niet meer te verlaten.
Morgen verlaten we de ruige wereld van Nebraska en de Dakota’s en besluiten we onze week oude baard ook maar weer eens bij te werken, zodat we beide met een glad geschoren koppie de bar van het hotel betreden om een paar biertjes te drinken. Al snel komen we in contact met Barry, blijkbaar een van de populaire gasten van dit stadje, want hij introduceert ons aan de halve bar en zo begint een zeer geslaagde en gezellige avond.
Rond een uur of half negen zijn we gaan eten in ‘t hotel en hebben we een pasta en een bizon (we dachten dat ze beschermd waren) verorberd om weer terug te gaan naar de bar van het hotel, waar de band Erik Koskinen was begonnen te spelen.
En zo hebben we de hele avond ons prima vermaakt met de lokale bevolking; waarvan sommige nog steeds niet geloven dat we in Fargo zijn op vakantie, die trots zijn op hun Europese afkomst, nog trotser zijn op de staat waar ze vandaan komen en die ronduit gezellig, open en zeer goede drinkers zijn.
Toen de bar dicht ging rond twee uur besloten we maar naar bed te gaan, maar ook dat lukte niet, want we kwamen de band tegen in de lobby en die stonden er op om nog een laatste afzakker met ze te nemen. Ach en wie zijn wij dan om nee te zeggen.
Dus als jullie ons vragen: “hoe is Fargo?”, dan moeten we antwoord schuldig blijven, maar HoDo is een super hotel en de inwoners en bezoekers, zoals Barry, z’n vrouw, Reagan en Erik met z’n band zijn helemaal geweldig en gezellig en hebben er voor gezorgd dat we de rust van vanmiddag weer helemaal kwijt zijn. Dat belooft wat voor morgen.
Sjips, alweer geen foto’s voor vandaag.
