De staat Washington staat bekend om z’n neerslag en dat geldt ook voor Seattle. Nog geen eens om de hoeveelheid regen, meer om het aantal dagen dat het er regent. Dit is onze tweede bezoek aan Seattle en de eerste keer hebben we geen regen gezien en de afgelopen twee dagen hebben in de stad geen regen gezien. Gelukkig maar want anders was Robert z’n dag letterlijk in ’t water gevallen. Statistisch gezien moesten we wel een keer regen krijgen en gelukkig laat de statistiek ons niet in de steek want blijkbaar is vandaag de dag dat het regent. Niet zo dramatisch als in Nederland, maar wel heel, heel erg lang want het begint rond een uur of een in de middag en we hebben het niet meer zien droog worden.
En natuurlijk hebben we wel wat gedaan, we hebben lang gewandeld heen en terug naar de Space Needle met op de terugweg de eerste druppels, wat winkels van de binnenkant bekeken, maar voor de rest bar weinig en daarom begint dit verhaal eigenlijk pas rond een uur of acht ’s avonds.
Seattle is naast regenstad, de stad van mooie uitzichten ook een theaterstad. En de geboortestad van een redelijk aantal bekende musicals, waaronder Hairspray die hier meer dan 10 jaar geleden geproduceerd werd en voor het eerst op het podium stond in hetzelfde theater waar we nu naar toe gaan; The 5th Avenue Theatre. De musical ging na drie maanden al naar Broadway, ontving maar liefst 8 Tony Awards, de Oscars voor musicals en uiteindelijk is de musical verfilmd met in de hoofdrollen John Travolta en Queen Latiffa.
Om dit allemaal te vieren heeft het theater een 10 jarig jubileum concert georganiseerd, Hairspray in Concert, en wij hebben kaarten voor de première van de in totaal zes concerten.
Eigenlijk weten we niet helemaal wat we moeten verwachten. We hebben de musical of de film nooit gezien en beide zijn we wel wat uitgekeken op musicals. Ook weten we niet wat voor publiek we kunnen verwachten, het is een musical dus het zal wel een groot homofeestje worden verwachten we. Maar eenmaal bij het prachtige, in Chinese stijl gedecoreerde, theater merken we op dat het publiek zeer gevarieerd is en dat we er juist aan hebben gedaan om de Bearspray thuis te laten en natuurlijk de Hairspray mee te nemen (althans voor Robert dan). Wat opviel was dat de meeste hetero mannen nors van zich af keken, omdat die van hun vrouwen mee moesten naar het theater terwijl de zevende en laatste NBA wedstrijd werd gespeeld. Ze hebben dus moeten missen dat Miami Heat voor de tweede maal achter elkaar landskampioen basketballen werd.
Na een korte introductie van de artistiek leider ging de show van start. Het is dus niet een musical met alle toeters en bellen er aan, maar alle liedjes, zover wij weten, kwamen voorbij begeleid door het Seattle Man Choir en de artiesten waren allemaal wel verkleed. Het blijkt gewoon een hele leuke voorstelling te zijn met allemaal vrolijke nummers, terwijl de achterliggende gedachte veel serieuzer is en gaat over rassenscheiding en discriminatie in het algemeen.
De ruim twee en halve uur vlogen voorbij en we hebben volop genoten, net als het andere publiek dat af en toe uit hun bol gingen. Als er dan een kritiekpunt kan worden gespuid is het feit dat geen van de artiesten zonder het tekstboekje het podium op kon komen. Het was niet storend, maar we hadden wel iets meer verwacht. Misschien lag het aan het feit dat het concert maar zesmaal gegeven gaat worden.
De rest van de avond hebben we de “verleiding” van het nachtleven van Seattle maar weerstaan. Gisteren schreef ik al dat het niet wat was en voor vanavond verwachten we er ook niet veel van. Hoe kan dat ook, want wij zijn er niet bij! Het werd dan ook niet al te laat.
