Er zijn van die dagen, dat je amusante dingen van de vorige dag bent vergeten te bloggen en dat komt dan goed uit op een dag met de hier boven te lezen titel; Grau und Stau…
Laten we dan beginnen met het amusante, want onze oosterburen blijven allereerst het meest vriendelijke volk dat we kennen, maar het zijn af en toe ook wel, in onze ogen, vreemde wezens. Om in de stijl te blijven van de besnorde loodgieter, die, zich al worstelend, verder probeert te komen, terwijl hij zoveel munten mogelijk probeert te verzamelen, is het maar goed dat wij dat ook doen. Want in Würzburg heeft dat fijne apparaatje; de spinmachine, (nog) niet willen ontdekken. En als wij dubbelklik op de onderste knop van onze Apple Watch drukken, worden we schaapachtig aan gekeken met zo’n blik van huh….
Goed dat wilde ik nog even kwijt over gisteren. Terug naar het hier en nu en de titel doet al vermoeden dat het een dag is wat Steve Jobs zou zeggen tijdens de presentatie van de eerste iPhone over de stylus; juk. Koud, grauw, regenachtig en file. Hou maar op zwarte zaterdag, hier is zwarte zondag. En er zijn vele wegen die naar München leiden, maar de snelste is in eerste instantie over B wegen en uiteindelijk een snel weg, maar ook deze snelste route kan niet verhelpen dat we in de Stau terecht komen. Het valt uiteindelijk allemaal wel mee, maar we komen toch meer dan een uur later aan in de derde stad van Duitsland (ik dacht de tweede stad, zoals ik het in eerste verhaal heb verteld).
Zoals je vorig jaar had kunnen lezen, zijn we een groot fan van het mooiste sportevenement van de wereld, waar we vlak voor onze vakantie volop hebben kunnen genieten, met een geweldige 7e plek voor #TeamNL aangaande medaillespiegel en daarom had ik mijn zinnen gezet op een bezoek aan het Olympisch stadion van München; gastheer/mevrouw/persoon van de Twintigste Olympiade in 1972, daar waar de Duitsers zo hun best hebben gedaan om de wereld te laten zien dat zien dat ze afstand heeft genomen van haar geschiedenis, iets wat bruut weer verstoord door een terroristische actie en vijf Israëlische atleten het leven heeft gekost. Maar ook is het de plek waar onze leeuwen in 1988 kampioen werd van Europa.
Een mooi doel dus voordat we ons naar ons hotel rijden, echter ook daar blijkt de titel “Grau und Stau” van toepassing. Het gehele complex ziet er niet zo mooi uit als op de platen van 1972 en 1988 en op een of andere manier komen we terecht in de catacomben van het atletendorp terecht, waar we langzaam door heen rijden en we ons niet geheel op ons gemak voelen, zelfs als we in de auto zitten.
Geen goed idee dus en we besluiten dan ook om naar het hotel van de aankomende dagen te rijden, in een grauwe omgeving, maar het hotel is, net zoals in Chicago en Asheville, een mooi lichtpunt van deze dag.
Ook in München blijkt de grauwe lucht te overheersen, waar de nodige uit weet te komen en dan blijft maar een ding over, naar een bier Stubbe om te schuilen en het vocht van de lucht te vermijden, om deze niets verdund met alcohol te nuttigen. En dat is wel de tendens van de rest van de dag; het eten is oké, de stad lijkt niet aanlokkelijke (we weten nu beter), maar er gloort zon aan het einde van deze dag, letterlijk en figuurlijk. Letterlijk, want de volgende dag blijkt veel mooier letterlijke en figuurlijk, het wordt om 0:00 uur 23 augustus 2021. Maar deze laatste feiten zijn niet voor het verhaal van vandaag.
Het past ook niet om een grauwe dag te visualiseren met een grijze foto, daarom één hoofdfoto vanuit het warme Würzburg.
