Een moment wat ik minder goed had heb ik nu wel weer… Gelukkig, want het zijn de fijnste momenten als ik te vroeg wakker wordt en met een laptop door de straten van een wakker wordende stad slenter op zoek naar een kop, het liefst Starbucks, koffie om daar vervolgens te het verhaal te gaan schrijven terwijl Robert nog een paar uur probeert te slapen. Goed vandaag wel, maar gisteren waar dit verhaal over gaat, was dat gevoel om diverse redenen minder aanwezig want we waren best aan de late kant wakker; lees half acht en dat is allemaal te wijten aan de toch inspannende reis- en game dag.
Alhoewel iets anders, besloot Robert in al z’n wijsheid om toch nog even te blijven liggen en vond ik na wat zoekwerk een prima plek om koffie te drinken. Het maakt sowieso niet zo heel veel uit dat het wat later is, want Boston voldoet volledig aan ons gedachtegoed want het weer is wat druilerig, net zoals de vorige twee keren dat we hier waren. En zo begin ik m’n woorden te formuleren al lurkend aan de koffie en voordat ik het weet is Robert in opperste staat van gereedheid en ontbijten we alleraardigst waar ik de woorden om weet te toveren tot een verhaal in de omstandigheid waar Boston zich nog steeds aan ons verwachtingspatroon weet te voldoen, want na alle druilerigheid is het weer omgeslagen naar bewolking met een bleek zonnetje en op het moment dat wij er uitlopen hebben we toch alweer een zonnebril nodig.
Prachtige omstandigheden om een prachtige typische en a-typische Amerikaanse stad. Typisch vanwege de hoogbouw vermengd met de “oud-gemaakte” laagbouw en de trotsheid op alles wat oud is, maar a-typisch dat dit de meest Europese Amerikaanse stad is met zelfs terrasjes, straatartiesten. Maar het typische overheerst hier toch wel en dat is de trotsheid. En waar is Boston trots op, behalve de Red Sox… Juist, de opstand tegen de Red Coats oftewel de revolutionaire oorlog die gevochten werd tegen de soldaten met de rode jassen die de Britse koning dienden. En wat zijn de Bostonians trots op het feit hier de vrijheidsoorlog is begonnen. Want al wil je dit onderwerp ontlopen het is een onmogelijkheid, want op elke hoek vind je wel een plakkaat met een omschrijving van een “belangrijke” gebeurtenis of plek en die plekken worden ook nog eens verbonden door een sliert van klinkers die gezamenlijk de Freedom Trail vormen. En zo is Boston nog geen eens een hele andere ervaring als Kyoto, want ook hier lopen alle toeristen in processie langs alle heiligdommen van de stad. En kuddedieren die we zijn, wij doen daar netjes aan mee. En zo komen we langs het “Old state house”, “new State House” wat we ook nog van binnen bezichtigen en komen we bij het huis van Paul Revere. Misschien wel de grootste held van de beginperiode van de vrijheidsoorlog want het was Revere die per paard van dorp naar dorp reed om al luid schreeuwend riep dat de Britten er aan kwamen. In het kader van luid schreeuwende personen en dan wil ik toch even een quote van de huidige president aanhalen: “FAKE NEWS!”
Want deze heldendaad werd Revere pas 40 jaar na zijn dood toebedeeld en je kan je echt afvragen of het wel zo verstandig om luid schreeuwend te melden dat de Britten er aankomen terwijl een substantieel deel van de bevolking helemaal niet onder het juk van de Red Coats vandaan wilde. Zo’n opmerking had hem waarschijnlijk het graf ingejaagd voordat hij North End hier in Boston had kunnen verlaten. Maar goed het verhaal is heroïsch, iets wat past bij de historie van dit land en deze stad, dus wij volgen de klinker sliert netjes totdat de voeten beginnen te protesteren en de dorst begint toe te slaan. Want het is inmiddels al aan het einde van de middag en we voldaan een dag van historie, een lekkere lunch en uiteraard een bezoek aan de fruitwinkel afsluiten om aan het avondprogramma te beginnen in, volgens sommige, het meest hippe restaurant van Boston voortzetten en als we daar vandaan komen dat ook kunnen classificeren als zijnde: “Fake News”.
Maar na een prima bak koffie is dat ook alweer vergeten en pakken we de Uber terug richting hotel om daar nog wat te drinken en uiteindelijk voor middernacht toegeven aan onze van slag zijnde biologische klok. Jet lag is a bitch.
