Waar we het tot nu toe nog weinig over hebben gehad is onze nieuwe auto. Als je in Motor City bent en hebt de keuze uit diverse SUV’s, dan kan je natuurlijk geen Japanner of nog erger een Zuid Koreaan kiezen; dat is vloeken in de kerk! En daarom hebben we natuurlijk een Ford gekozen en wel van het type Explorer. Alhoewel we er al een aantal Mijlen mee hebben gereden, vandaag krijgt deze mede-ontdekker zijn echte vuurdoop en meteen de langste reis van dit avontuur voor z’n kiezen.
Net als wij gaat deze ontdekker vanaf nu naar plaatsen waar de meeste toeristen niet snel naar toe zullen gaan, want we komen nu in een week van dit avontuur naar steden en staten die nauwelijks te vinden zijn in de gemiddelde vakantiereisboeken. Zeker deze rit zal niet zo geweldig mooi zijn, dat wisten we, maar het geeft ons goed de kans de auto te leren kennen, zowel automotief maar ook alle kraaltjes en glimmertjes, want met maar liefst drie LED schermen, drie USB aansluitingen, een SD card reader, een oplader voor m’n MacBook en zeer verstelbare leren stoel is dit wel een van de meest luxe auto die we in deze klasse hebben gehad. En oh ja…. Hij kan ook rijden! En dat doet hij als geen ander, zowel in droge als natte omstandigheden. Want naarmate we dichterbij ons einddoel van vandaag komen, Indianapolis in de staat Indiana, wordt het donkerder en komt het met bakken uit de lucht. Op z’n Amerikaans weliswaar; alles of niets. Maar zodra we de weg van ons hotel indraaien valt een laatste druppel en, naar later blijkt, de laatste druppel van de hele dag. Sterker nog, op het moment dat we naar buiten lopen zien we zelfs een schamel zonnetje die later alleen nog maar sterker wordt.
Als eerste op het programma staat de AT&T winkel vlak in de buurt om onze iPhone te voorzien van een Amerikaanse sim met onbeperkt bellen en heel veel nullen en enen, zodat we weer de mobiele brigade kunnen zijn, zoals we dat we gewend zijn in Nederland. Binnen 20 minuten staan we weer buiten en komen de push meldingen lekker door. Tijd om de stad te ontdekken… Misschien is Indianapolis wel de meest Amerikaanse stad die we tot nu toe zijn tegengekomen. Een skyline met wolkenkrabbers, twee enorme stadions, een capitol-achtig gebouw, veel red-brick buildings en een conventiecentrum. Het geheel levert toch weer mooie plaatjes op. En in datzelfde plaatje valt ook op dat er heel veel Horeca is, want elk gebouw huist hier wel een hotel, restaurant of bar. Indianapolis is namelijk beroemd om twee dingen; de grote conventies en de Indy 500 natuurlijk. Een evenement dat over twee weken plaatsvindt, waar we eigenlijk te laat achter kwamen. Maar in aanloop van het evenement wordt het hier toch al wat drukker, zelfs op een maandag.
Na het ontbijt van vanochtend hebben we eigenlijk niks meer gegeten, dus onze magen willen wel wat eten en het treft dat we op onze loop een P.F. Chang’s Chinese Bistro zijn tegengekomen die altijd lekkere snacks weten te serveren. Het blijkt een goede keuze, maar onze ooit verklaarde liefde voor deze keten begint toch wel wat te bekoelen.
Na wat rust trekken we ’s avonds opnieuw de stad in voor het avondeten. Alhoewel er heel veel restaurants zijn is de keuze toch wat beperkt omdat 80% van alle restaurants of hamburgers, of halve biggen serveren. Iets waar we geen zin in hebben en denken daarom een betere keuze te hebben gemaakt door voor Japans te gaan zonder ons te realiseren dat er nog een belangrijke component is met betrekking tot het eten hier; het is veel, heel veel. Ondanks dat het heerlijk smaakt gaat het toch tegen staan vanwege de hoeveelheid. Het is maandagavond in Indianapolis en van de rest van de avond verwachten we niet al te veel. Deels wordt dat bewaarheid, maar het is toch drukker dan verwacht en zo hier en daar is het ook best gezellig. Maar reizen is vermoeiend en met bijna 500 kilometer achter ons vandaag gaat vlak na twaalven toch echt bij ons het licht uit.
Maar voordat dit verhaal tot een eind komen willen we toch nog wel delen dat we bijna niet naar Indiana wilden gaan. Redelijk recent heeft de regering van deze staat een wet aangenomen, waardoor het toegestaan is om homoseksuelen diensten te weigeren op basis van geloofsovertuigingen. Te bizar voor woorden natuurlijk en gelukkig hebben wij daar geen hinder door ervaren vandaag.
