Ik werd vanochtend verrast met Pintxos op bed. Robert was vroeg wakker, ik was gisterenavond nog aan het bloggen van niet 1, maar 2 dagen. De tweede dag over de Bizkaiko Golkoa; de golf van Biskaje. En mocht je dat verhaal niet gelezen hebben klik dan op de knop; vorige verhaal.
Terug naar vandaag; het ontbijt op bed is heerlijk, de dag van vandaag zou heerlijk worden, maar daar lijkt weinig van terecht te komen gedurende deze ochtend. En wat ga je doen als toerist; wandelen. En dat doen we al slenterend over de boulevard van Donostia. Donostia is de Baskische naam van het Spaanse San Sebastian en betekent precies hetzelfde.
En terwijl we slenteren over de kilometers lange boulevard van Donostia, vallen wel wat dingen op. Waar er veel geld in Bilbao is geïnvesteerd, had Donostia ook wel wat mogen krijgen. Het ziet er uit als een mondaine badplaats, zoals Monte Carlo, inclusief de casino’s. Maar kijk je wat beter, dan lijkt alles een verfbeurt nodig te hebben. Nu weet ik als chemicus dat zeelucht killing is, maar een mooi MJOP om de boulevard te onderhouden is gewenst en zou Donostia een boost geven, zoals dat gebeurd is met Bilbao.
Maar goed dat zijn de verbeterpunten, we laten het de lokale regering het weten, maar er zijn zoveel dingen die positief zijn. Zeker vandaag! We slenteren de boulevard af, pakken. de funiculaire naar boven en maken foto’s van deze mooie stad. Vervolgens lopen we naar beneden terug naar de boulevard om iets te drinken en te eten. En dan… dan bereiken we na een wandeling naar het hotel en terug naar het strand een klein hoogtepunt; Robert kan genieten van het strand. En terwijl ik, in de schaduw, aan het gamen ben. Ik ben immers vampier volgens Robert, geniet hij van de zon en de zee.
En op deze wijze naderen we de avond. Tijd om conclusies te trekken, zeker over Donostia. Als je het likje verf kan vergeten, dan is het gewoon een ontzettend leuke stad. Het heeft bergen, stranden en vergeet niet dat deze stad ongeveer het grootste aantal Michelin sterren per vierkante meter heeft. Achter Parijs, Tokyo en Kyoto.
Nu kost een bezoek aan een restaurant met een of meerdere sterren en redelijk fortuin, maar tegenwoordig doet Michelin ook aan betaalbare aanbevelingen. En die hebben we gevonden in het Restaurant Tope Sukalderia. En laten we positief beginnen; het eten was fantastisch! Maar de bediening was als een reetje met open ogen in de nacht dat dreigt aangereden te worden op de snelweg. De fouten die gemaakt werden, zal een verdubbeling van de lengte van dit verhaal betekenen.
Maar nogmaals het eten was heerlijk en laten we daarmee dit verhaal afsluiten. En we ons richten op de dag van morgen, dat toch weer anders is, dan ik gisteren had beschreven. Word vervolgd!
En dan nog dit…. dit over dat en wat…. Dit over dat wat ik schrijf gedurende de vakantie schrijf namens ons beideN. Wij hebben een aantal zeer gewaardeerde vrienden die in al hun goedheid ons, maar vooral mij, corrigeren aangaande de juiste vormen van de Nederlandse taal en schrijfwijze. Robert, die zijn laatste verhaal 18 mei 2018 heeft geschreven, en ik, nee wij beiden, weten dat we niet perfect schrijven. Sterker; de verhalen die ik schrijf zijn soms met een biertje op.
Maar DvL en MvL, niet gerelateerd overigens, lieve dierbare vrienden, we waarderen het en het maakt ons een iets betere auteurs, maar weet dat we dit, deze blog, voor ons zelf doen en dat we beloven dit beiden proberen beter te doen, echter geen garanties. Maar, taalpuristen, van Kooten en de Bie hebben perfect verwoord wat wij regelmatig en nog veel vaker fout zullen doen, zoals zij beiden briljant weten te verkondigen in deze YouTube post…
De Films
Dat en Wat
Het is duidelijk; ik ben geen Neerlandicus!
