Ik heb de hele dag getwijfeld over de titel van dit verhaal van dit avontuur; “Die Entlösing”, oftewel de eindoplossing. Het sluit perfect aan met de titel en inhoud van het verhaal van gisteren, maar willen we dat, als mensen opzoek gaan naar deze zoekterm uitkomen op onze website, waar we proberen onze verhalen en meningen te geven over alles wat we meemaken op onze vakanties.
De reden waarom ik toch voor de titel heb gekozen is omdat wij juist de geschiedenis in al hoor geweldige vormen, zoals wij Geeks de vooruitgang door Google, Apple, etc. in Silicon Valley hebben ontdekt, maar ook de ruimtevaart in Houston, op Cape Canaveral en in Huntsville, met daar een nazistisch randje er aan, hebben ervaren en gezien.
Maar ook hebben we altijd de zwarte bladzijdes van onze geschiedenis op te zoeken. Zo zijn we naar Hiroshima geweest en hebben we Los Alamos bezocht, waar de slimme gasten in het zogenaamde Manhattan project, Japan heeft weet te dwingen tot overgave met twee bommen op eerder genoemde stad en Nagasaki.
Dus als je in Potsdam bent, waar Europa werd verdeeld door de grote drie, kan je er niet omheen om slechts 10 kilometer te rijden, waar de grootste genocide, “Die Entlösing”, door 15 mannen is bedacht en vastgelegd, dankzij de Deutsche Grundlichkeit, in een villa aan de Wannsee.
En het waren nog geen eens Hitler en Goering die hier in deze villa waren, het waren 15 mannen die 1 of 2 stappen lager in de hiërarchie zaten, die op uitnodiging van Reinhard Heydrich, op 20 januari 1942 bijeen kwamen in deze villa om te bespreken hoe ze zo snel en effecient mogelijk het Joodse volk in Europa kon worden vermoord. Gelukkig, stond op de uitnodiging wel dat ontbijt inclusief was, want je zou toch maar op je nuchtere maag moeten besluiten hoe ze, naar later blijkt, 6 miljoen mensen willen uitroeien.
Historisch gebied dus… En daar zijn we van ons bewust! Niet zo zeer door de velen teksten van de tentoonstelling, maar meer door ons gevoel, dat we hier wandelen in een gebouw waar zoveel ellende is ontstaan. Niet alleen voor de Joodse gemeenschap, maar voor het gemak werden de homo’s/lesbiennes en de (geestelijke) minder valide personen meegenomen. En dat plaatst onze eigen levens ook weer in perspectief, waar natuurlijk ook plaats blijft voor ons eigen verdriet.
Overigens, hebben we er voor gekozen om alleen een foto van het gebouw te plaatsen en verder geen foto’s van de tentoonstelling te maken. Een ieder die die gruwelijke foto’s wil zien kan ze vinden op het internet. Wij vonden/vinden het indrukwekkend en het sluit aan bij ons bezoek aan het concentratiekamp Sachenhausen, bezocht samen met Regien en Bas, waar het weer koud en troosteloos was.
En gedurende ons bezoek, werd het weer aangepast aan diezelfde stemming terwijl we aankwamen met een zon, verlieten we het met de eerste tekenen van storm Francis; met andere woorden veel wind en heel veel regen. En voor de eerste keer deze vakantie berijd ik de Benz via de snelste route naar onze volgende stopplaats; Leipzig. Nu hebben de Duitsers, onder het regime van de Nazi’s de snelweg uitgevonden, maar tot nu toe hebben ze Zoab nog niet ontdekt en met al die regen beperkt dat toch enigszins de snelheid van deze korte route. Maar hoe zuidelijker we rijden, hoe minder regen en blijkt dat de wind fors de overhand neemt, want we komen zelfs in een zandstorm terecht. Dus die buien zijn ook hier van harte welkom.
En zo komen we uiteindelijk aan in de stad Leipzig en dat is niet veel later dan 12.30 uur, zodat we eindelijk een keer weer kunnen lunchen in een stad en niet in de auto. We doen dat op de historische markt van Leipzig, wat het eerste pareltje, alhoewel zeer winderig, blijkt te zijn. Na de lunch met een pilsje en een wijntje ontdekken we deze stad. Waar Potsdam mooi is, is deze stad prachtig, schoon en vol historie. Vooral door één van haar bewoners, genaamd Johann Sebastian Bach, die hier 23 jaar heeft geleefd en uiteindelijk is gestorven en de moeilijkste muzikale composities heeft gecomponeerd, die elke voormalige en huidige musicus nog steeds tot waanzin kan drijven.
En bij zo’n artiest hoort een kerk, een orgel en een museum…. De kerk en het orgel, de Thomaskirche, zijn Calvinistisch en minimalistisch prachtig en deze orgel virtuoos ligt daar ook ook begraven, maar het museum valt tegen. Want in het museum van een van de grootste musicus ter wereld behoor je muziek te horen, of je het mooi vindt of niet. Maar dit museum heeft er voor gekozen om koptelefonen uit te delen bij binnenkomst, die je vervolgens kan inpluggen bij het onderdeel van de tentoonstelling. In het tijdperk van COVID-19 is dat natuurlijk niet al te hygiënisch en daarom horen we pas op de eerste verdieping, in de muziekkamer, de eerste tonen van zijn muziek. Nogmaals niet onze smaak, maar ook hier begrijpen we de relevantie.
Na deze teleurstelling ontdekken we verder deze prachtige stad en zijn vooral onder de indruk van het nieuwe raadhuis, wat dan ook alweer meer dan een eeuw oud is. En zo, vordert de tijd, is het na vieren en genieten we van de drankjes, het opfrismoment in het geweldige Aldina aparthotel, dezelfde keten waar we met de neef in Berlijn hebben vertoeft, en sluiten we de avond af in de kelder van het nieuwe raadhuis, wat een Bier Stube herbergt, die ook nog eens geweldige Wiener Schnitzels serveert; iets wat me gisteren nog door de neus werd geboord, omdat Robert z’n bril niet op had en op de verkeerde pagina twee verkeerde gerechten heeft weten aan te wijzen.
Het zijn stuk voor stuk weer mooie en goed geschreven verhalen!
xxx