Het is zondag vandaag en vanwege de zondvloed van gisterenavond lagen we er al vroeg in en als het gevolg daarvan zijn we er vandaag vroeg uit om te ontbijten en al voor 9 uur verlaten we Des Moines (217.000 zielen , 291 meter hoogte) om onze 48e ontdekte staat die we over de Mississippi binnenkwamen en over de Missouri achter ons te laten, terwijl we onze 26e ontdekte staat binnenrijden.
Al eerder hebben we een auto door de Great Plaines weten te manoeuvreren en al eerder hebben we verteld dat het lege niets geweldig is. Maar op deze zondag hadden we het in dit godvrezende gedeelte van Amerika toch een stuk rustiger verwacht op de snelweg. Een snelweg met veel reclameborden langs de weg, die de lieve heer samen te plaatsen en te verheerlijken met nummer 45. Ik geloof dat ik gisteren heb beloofd om mijn weerzin te willen/zullen uitten m.b.t president nummer 45 (senior) en, “read my lips” (slecht gekopieerd door mij van nummer 41 maar zeer van toepassing, nummer 46 (junior). Ik doe het niet, want we willen de goede vakantiestemming er inhouden, maar oh boy, wat is junior een idioot, met een retoriek die dat van Nazi Duitsland doet verbleken. En ik deze paragraaf alleen maar kan eindigen met dezelfde woorden van het waanzinnige en toepasselijke nummer “God Control” van Madam X; “Wake up!”
Goed, tot zo ver mijn irritatie en weer terug naar onze vakantiepret en een andere vorm van irritatie. Eerst het pret gedeelte, waar ik toch een het ander wil uitleggen. En dat gaat over de perfect gesmeerde machine die Robert en ik zijn. En ik weet dat ik de meeste verhalen schrijf en daardoor wat vaker wordt geassocieerd met deze avonturen en deze website. Het kan niet gebeuren zonder de geweldige vooruit planning, die gedaan wordt door Robert. Dus als hij rijdt, dan leg ik de dag van gisteren vast en terwijl ik rij plant hij de dag van morgen en weet hij de de hoogtepunten van de vakantie te vinden en zelfs als we een stop moeten maken op onze roodtrip in, laten we dit jaar als voorbeeld nemen, Kearney in nummer 26, de staat Nebraska.
En misschien is Kearney wel het allerbeste voorbeeld van al die 15 vakanties hier in de Verenigde Staten, want laat duidelijk zijn Kearney krijgt het predikaat shithole, alhoewel de tweede zondvloed deze vakantie de uitstraling van het dorpje niet echt helpt. Het is troosteloos en hoopt op de tijden van weleer. En Robert weet in dit shithole de drie hoogtepunten er uit te halen. Het eerste hoogtepunt is het heerlijke hotel en het tweede hoogtepunt heeft alles te maken met die tijden van weleer. Want Kearney is misschien ooit wel eens de belangrijkste plek van de Verenigde Staten geweest, het dorpje is gebouwd op de plek waar ooit Fort Kearney stond en dat bescherming gaf aan de waaghalzen die de Oregon Trail en de California Trail volgen om uit te komen in desbetreffende staten en diegene die de Mormon Trail te volgen om in Salt Lake City in de staat Utah uit te komen en daar aanhanger worden van een, in mijn ogen, wel zeer discutabele richting van het geloof, die zelfs ons soort mensen in huis willen nemen, om ons vervolgens om te toveren tot een stoere heteroman met wel 10 vrouwen per man die ons adoreren, althans zo heeft een volgelinge ons in 2010 al willen doen laten geloven.
Maar terugkomend op de tijden van weleer van deze shithole, ze hebben daar een geweldig museum van weten te maken in de vorm van een arch dat gelegen is over de snelweg die ons hier heeft weten te brengen en terwijl wij een prima betaalden voor een museum, van Buffelo Bill een veilige overtocht hebben ontvangen, stappen we op een roltrap die eindigt in een huifkar en we vervolgens de geschiedenis van de stoere pelgrimssten leren, die vlak voor hun trektocht stonden over de Rocky Mountains, maar het bleef niet bij die overtocht het ging ook over het transport van latere tijden, die minder bar bleken te zijn in dan de tochten die werden gemaakt vanaf 1840 tot en met 1880. Die latere vormen van transport zullen morgen uitgebreid aan de orde komen en zo komen we bij het derde hoogtepunt aan dat Robert heeft uitgezocht; het eet en drinkgedeelte in de lokale, en waarschijnlijk enige hotspot van dit dorp; Cunningham’s Journal on the Lake. Daar bloggen we de dag van gisteren en bereiden we de dag van morgen voor onder het genot van alles wat het leven goed maakt en nadat we hebben geproost op het feit dat die eerder genoemde irritatie niet doorzet sluiten we dag af in Kearney, in staat nummer 26 waar 34.000 zielen leven op 645 meter hoogte….
Die getallen toch…. Ik heb weer eens wat bedacht en ook dat zal in het verhaal van morgen tot uiting komen…
