Het is weer eens zo ver! Ik leg mijzelf een limiet qua tijd op om een nieuw verhaal vast te leggen. En dit keer is het niet een uur, het is zelfs maar een half uur. De oplettende lezer weet al dat er een dag tussen het verhaal en ede dag zelf legt en dat doe ik met goede redenen; voor de lezer en voor mijzelf, want als ik eerder het verhaal ga vastleggen, dan zijn de herinneringen nog zo talrijk en gedetailleerd dat er aan het verhaal geen eind komt en daarmee verlies ik kostbare vakantietijd en verlies ik waarschijnlijk ook een groot gedeelte van het publiek, want niemand zit te wachten op een Tolkien-achtig verhaal met te veel details, te lange volzinnen en een leestijd van minimaal een uur.
En met die paragraaf zijn alweer 5 van de 30 minuten verdwenen en wordt het tijd dat ik me richt op daar waar het om gaat; onze grote Amerikaanse oversteek. En groot is die oversteek, iets waar we ons al in Nederland van bewust waren en bewust over hebben gediscussieerd, want het kan niet alleen maar pracht en praal zijn. En zoals we vorig jaar al hebben beschreven kan niets ook prachtig zijn en we maken ons dus geen zorgen over de route door de fly-over States, tornado Alley, the Great plaines, oftewel het gebied tussen Chicago en de Rockies. Nee het is de route van vandaag, van de city of lights naar de wind city, die ons zorgen baarde.
En niet onterecht, want het is een vlakke, geïndustrialiseerde, 560 kilometer lange hobbel die we moeten slechten. En als dat al niet erg genoeg is zijn de weergoden ons ook al niet goed gezind. Niet zo erg als The Weather Channel voorspelde, want volgens hen hadden we onze witte monster moeten omtoveren tot de Ark van Robert en Ramon en die specifieke knop hadden we nog niet gevonden in onze witte alleskunner. Maar ja, wat kan je verwachten van een TV kanaal met als core business het weer, dan houd je jouw publiek alleen geboeid als je voorspelt dat het einde van de wereld nadert, terwijl het in het echt gaat om een langdurige miezerbui die de temperatuur doet dalen tot bijna 10 graden.
Maar ook aan deze rit komt een eind en terwijl we op 25 kilometer afstand de contouren van Chicago waarnemen, houdt het op met regenen en weet ik op coole wijze de auto strak te parkeren voor ons coole hotel in een ongekend coole stad. Zonder mezelf te veel op de borst te slaan is het rijden in een intens drukke stad, waar auto’s van alle kanten je voorbij schieten of tegemoet komen, iets wat me makkelijk af gaat, terwijl ik peentjes loop te zweten als ik een rustige hoge brug over moet rijden. De mens zit maar raar in elkaar. En nadat we de sleutel hebben afgegeven aan de jongens van de valet voor een hogere prijs per dag, dan onze goedkoopste hotelkamer per nacht deze reis, slikken we even, dumpen we de koffers en genieten we van deze coole stad. Een stad vol mooie architectuur, waar we onze favoriete, zeer coole, fruitwinkel bezoeken, ons te goed doen aan de innerlijke geneugten van onze favoriete Aziatische bistro en de dag aftoppen met alles wat restaurant Beatrix brengt dat in verbinding staat met onze super-de-luxe coole hotel.
Het is natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn in deze stad. Het enige wat ons hindert is een grote puist midden in de stad, waar we presidentieel onze kleine boodschap hebben gedaan om vervolgens iets verder op een vrolijke bar te bezoeken, waar we zelfs een uitnodiging voor een bruiloft de volgende dag krijgen. Iets wat we netjes pareren, want we zijn in de meest coole stad van de Verenigde Staten en we voelen aan dat we een van die dagen gaan beleven, die het predikaat topdag zal krijgen en daar hoort, hoe aardig ook, geen bruiloft bij vreemden bij. En op dat besluit proosten we en sluiten we dag voor het eerst deze vakantie op de volgende dag af.
P.S. Ik ga er vanuit dat de titels “Hot in Cleveland” en “Cool in Chicago” geen uitleg nodig heeft.
P.S. P.S. Dat half uur heb ik never nooit niet gehaald, zelfs het dubbele aan tijd bleek niet genoeg.
P.S. P.S. PS. Wij willen niet de indruk wekken dat we geld over de balk smijten want de valet die duurder is dan onze goedkoopste hotelnacht, is by far de goedkoopste en beste oplossing voor de stad die Chicago heet en het is, naast de aanwezigheid van De Puist a.k.a Trump Tower een van de minder coole zaken die horen bij deze stad.
