Ik weet het…. ik ben weer eens iets te creatief met de titel van een verhaal, maar het zal vandaag en morgen allemaal duidelijk worden. Dit verhaal is een ode aan de derde hoofdrolspeler van dit avontuur die door de Californische Rijkswaterstaat bij haar geboorte het nummerbord heeft gekregen: 8BOX822 en het was een Chevrolet Equinox Premium, die wij op 10 mei 2018 om 11.15 mochten ophalen op vliegveld PDX met slechts 9026 Mijl op haar teller.
En wat hebben we genoten van deze ultiem gave bak. We zeggen het elk jaar, maar nu weten we het zeker; dit was de best Car Ever! Die ons het ultieme roadtrip gevoel heeft gegeven en ons via 16 stops, door 7 staten, met 7 hikes, langs 4 national parks, 3 national monuments en 2 state parks uiteindelijk, zonder ongelukken, om 3 juni 2018 om 13.30 wegbrengen op vliegveld SAN met 12858 mijl op haar teller.
En zonder dat je het realiseert staan er in die eerste twee alinea’s een aantal records vermeld. Allereerst hebben we nog nooit zo ver gereden gedurende een vakantie hier en wordt het record van 2008 met 5700 kilometer makkelijk verbroken en hebben we deze reis van Deventer naar Ankara gereden en weer terug. Ook hebben we niet eerder 16 stops gehad en hebben we ook nog nooit zo vaak gewandeld in de overweldigende prachtige natuur hier.
Maar een record staat hier niet vermeld en dat is de kwestie van de temperatuur, want het 2 uur durende ritje van Palm Springs wordt de temperatuur door midden gehakt en omgekeerd evenredig mijn gezondheid beter. 44 graden Celsius is voor mij domweg te veel en ik vind de 22 graden die we zien op meter als we aankomen bij het vliegveld van San Diego. Overigens vond Robert de temperatuur helemaal prima.
En terwijl onze Uber ons naar onze laatste hotel van deze vakantie brengt zijn we toch onverwacht weer onder de indruk van San Diego en bespreken we met elkaar dat het niet altijd eerlijk is dat San Francisco en Los Angeles de hoofdrol toebedeeld krijgen in de prachtige staat Californië, want dat doet te kort aan deze stad, die we na aankomst bij ons hotel gaan herontdekken maar niet voordat we bij de hippe pool gaan lunchen.
Sowieso zitten we in een hip hotel, want wij, “oude rockers”, zitten in het Hard Rock hotel wat onverwacht heel modern en goed is, maar misschien niet de plek is waar je ons zou verwachten. Na de herontdekking van het Gas Lamp Quarter, doen we de oogjes voor een paar uur toe omdat de hitte van onze vertrekplek vandaag een behoorlijke aanslag bleek op onze fysieke toestand. Om daarna goed sushi te eten, maar slecht bediend te worden bij Nobu en daarna San Diego van bovenaf te bekijken door een rooftop bar te bezoeken om vervolgens een tussenstop te maken bij een lokale brouwerij en te eindigen in de bar van ons hotel om vast te stellen dat wij wel willen rocken, maar de rest van de gasten allemaal al voor middernacht naar bed zijn en wij het niet heel veel later ook doen.
