Vandaag hebben we een drukke dag voor de boeg. Het zou een reisdag naar Detroit worden waarin we twee huurauto’s moesten ophalen en de grensoversteek naar de USA zouden maken. Dit alles was de consequentie van onze keus om de reis te beginnen in Toronto Canada. We hebben het ons dus niet gemakkelijk gemaakt.
Tegen half negen verlieten we ons hotel en pakten we de taxi naar Alamo autoverhuur 15 minuten verderop downtown. Die bleek nog niet eenvoudig te vinden want het verkoopkantoortje was verstopt ondergronds in een winkelcentrum. De auto, een Full size Nissan, was snel gehuurd. De TomTom op onze Iphone 6 gaf een rit van ongeveer vier uur aan, met als eindbestemming Detroit Airport. Daar zouden we de auto omwisselen voor de SUV die ons naar New Orleans, onze eindbestemming, zou brengen.
De rit verliep voorspoedig. Onderweg bij een service punt hebben we een broodjes gegeten. Tegen half drie kwamen we aan bij het grensplaatsje Windsor ,waar onze navigatie ons over de brug leidde naar de USA douane. We hoopten, tegen beter weten in, dat het oponthoud niet te lang zou zijn. De eerste controle in de auto ging snel. Maar we kregen een sticker op de ruit geplakt en gesommeerd om de auto verderop te parkeren en verdere instructies af te wachten. Deel twee van de controle heeft uiteindelijk zo’n 45 minuten geduurd. Nadat we de groene immigratie formulier in de auto hadden ingevuld, want ESTA’s kennen ze hier blijkbaar niet, werden we bevolen alles in de auto achter te laten (incl. Onze iPhones die we NOOIT alleen achterlaten ;-)) en ons binnen te melden. Binnen was een wachtkamer met ongeveer 20 reizigers en even zoveel heel streng kijkende, compenserende, bittere ambtenaren die geenszins van plan waren zomaar iedereen toe te laten in hun prachtige Vaderland. Ook ons niet. Na 15 minuten werd Ramon zijn naam geroepen en moesten we ons melden bij een ambtenaar die ons het hemd van het lijf vroeg. Waar we vandaan kwamen, onze beroepen, waarom we in godsnaam naar Detroit gingen, welk hotel we zaten, welke activiteiten we gingen ondernemen in Detroit, welke plaatsen we nog meer gingen bezoeken, wat onze eindbestemming was en waarom we niet rechtstreeks van New Orleans terug vlogen. Na braaf alle vragen te hebben beantwoord mochten we als dank van de vriendelijke meneer onze groene immigratie formulier opnieuw invullen omdat we Amsterdam in plaat van Windsor hadden ingevuld. Daarna werden onze vingerafdrukken weer afgenomen en een gezichtsfoto gemaakt. Na 12 dollar betaald te hebben voor de papieren mochten we weer plaatsnemen zodat onze “papieren” in orde zou worden gemaakt? Even later werd Ramon weer opgeroepen en werden er weer een aantal vragen gesteld, waarna we onze passen met Visa kregen uitgereikt. We mochten de USA in.
Op Detroit International Airport hebben we onze Full Size omgeruild voor een Grijze SUV Ford Explorer, hoe passend!. Een heerlijke auto met leren bekleding en veel knopjes en beeldschermen.
Ons hotel in Detroit, de Double Tree by Hilton Fort Shelby was rond 1700 onze eindbestemming van de dag. We vonden dat we een biertje wel hadden verdient en nadat we onze koffers in de hotelkamer hebben gedropt zijn we naar de hotel bar gegaan, waar het al gezellig vol was met Tiger fans die zich indronken voor de Tiger vs Royal game van de avond. Dus een gezellige drukte. Tegen negenen, nadat we ons hadden opgefrist en omgekleed hebben we een lift gekregen van de hotel taxi naar Slows BBQ op Michigan Avenue vlak bij het verlaten spoorstation. Slows BBQ is een begrip in Detroit , je kunt daar echt de lekkerste spare ribs krijgen en ander vlees krijgen. Dat hebben we dan natuurlijk ook besteld aan de bar, omdat we anders 1.5 moesten wachten op een tafel. Dan vonden we helemaal prima. Het eten was heerlijk. Mijn BBQ ribs met mac & Cheese en Fries, en Ramon zijn Pulled pork met Black beans en Potato salad smaakte even goed. Na het eten hebben we in een sportbarretje verder op nog wat gedronken. Even buiten werd in omgepraat om toch een drankje te drinken bij Sugar Sweet, een zeer populaire cocktail bar omdat we eerder al zagen dat er een lange wachtrij voor de deur stond. Mijn Cocktail smaakte heerlijk, het vreemde biertje van Ramon absoluut niet. Na Sugar Sweet besloten we ons hotel maar weer eens op te zoeken. Het was een vermoeide dag geweest. De volgende dag in Detroit was Roberts Day (tevens Mothers Day). Dat beloofde een mooie dag te worden gezien het programma dat ik voor ons in petto heb.
