Hoe één besluit een dag volledig, waarschijnlijk te goede, kan veranderen en deze eer komt Robert volledig toe, want uit een rij breken in een file voor de douane is zo niet mijn ding. Maar dat besluit wordt genomen ongeveer twee uur nadat we wakker werden. Het was gisteren immers voor een tweede maal achtereen na 12 uur dus we werden iets later wakker dan normaal, maar nog steeds werk gerelateerd vroeg. Iets wat prima is, want we voelen ons fris, happy en vooral uitermate relaxed.
Zelfs nu al vragen mensen zich af waar we de energie vandaan halen, terwijl we het juist rustig aan doen deze vakantie. Na een prima Starbucks ontbijt en koffie (duh) is het de koffers inladen en vertrekken van ons net niet perfecte hotel. Jammer, maar het is nu eenmaal zo want we hadden er ons erg op verheugd. In al onze reiswijsheden hebben we al te vaak geleerd dat TomTom altijd gelijk heeft, helemaal met live updates van vertragingen en zo volgen we lijdzaam de stem van de opvolger van Bram die slechts negen minuten aangeeft bij de grens. Maar als die grens wordt bereikt sluiten we achteraan een tergende langzame bewegende file.
Nu kent iedereen mij als de meest geduldige persoon op deze aardkloot, maar vooral mijn erkenning van autoriteit speelt parten om mijn op de proef gestelde geduld te doorbreken. Maar Robert daar in tegen zegt bij de eerste mogelijkheid om de weg terug te vervolgen dat we dat moeten doen. Het meest briljante idee van deze vakantie tot nu toe. Want we rijden een half uurtje om daar het meest verlaten grenspostje tegen te komen op de vijfenveertigste breedtegraad. Een slagboom is onze enige hindernis en natuurlijk de nors kijkende douanebeambte. Een beambte die Amerikaans knauwt in mijn beleving dat we mogen doorrijden, maar hoe naïef kan ik blijkbaar zijn. Dit is USA daar kom je niet in zonder enige vorm van screening. Dus na een blaf moest ik iets terugrijden en laat ik in al mijn stress de versnelling in de R staan (let op dat is belangrijk). Dus na de gebruikelijke vragen waarom we toch in hemelsnaam naar de Verenigde Staten op vakantie gaan mogen we toch heel erg eenvoudig het land in want we hadden immers onzer vingerafdrukken, retina print achtergelaten. Dus ik denk rustig gas geven om voorwaarts Vermont in te rijden…
Goed… No rocket science… Ik ga er verder niet over uitweiden… Dom! Maar belangrijker, niemand of iets is geraakt behalve dan mijn de enorme deuk in mijn ego. Maar goed de wachttijd was 0 maar belangrijker nog we komen op één van de mooiste wegen uit in dit gebied en zelfs een van die wegen die zeker in de top 10 ooit terecht zal komen. Die weg is highway 100. Een scenic byway, die zoals zo vaak de mooiste plaatjes oplevert in iets lager tempo en geweldige beelden oplevert die het beste te vergelijken zijn als een combinatie van Teletubbie land gevuld door Pleasantville dorpjes. Almost perfection dus. Maar de perfectie slaat helemaal toe als we in het skidorpje Stowe vast zitten, in het dorpje dat groot gemaakt is door de gevluchte familie von Trapp. Ja die zelfde familie van do-re-mi, want daar zijn ze naar hun vlucht uit Oostenrijk terecht gekomen. Een perfecte plek om te lunchen dat 15 Mijl later wordt afgetopt met big chuncks, oftewel grote stukken van het ijs walhalla. Want in Waterbury Vermont bezoeken we de plek van de eerste fabriek van ene Ben en ene Jerry.
Of het nu Ben of Jerry is, één van deze mannen heeft geen smaak en daarom moet er steeds grotere stukken (big chunks) van een bepaalde smaak in het ijs. Combineer dat met de voorliefde van beide mannen voor jaren 70, 80, 90, 00 muziek en je krijgt smaken als Bob Marleys one love, etc. Het is een tour van een half uur die gewoon leuk is en waar we wederom een foto maken die jullie als laatste zullen zien, want de ooms zijn zo af half gek. Een plek die zichzelf ook niet zo serieus neemt, want ze hebben daar een officiële begraafplaats voor de snaken die niet meer onder ons zijn.
En zo brengt Route 100 ons bij Montpelier, iets wat je niet op z’n Frans mag uitspreken, maar hoe dan wel weten we ook niet, het is de hoofdstad van de staat Vermont. En zoals alle steden en dorpen hier trots op veel dingen, zo is het trots op het feit dat het de kleinste hoofdstad is van alle vijftig en de enige waar geen McDonalds aanwezig is. En dat laatste begrijpen we al helemaal. We hebben een prima hotel daar, wat wel uit de buurt ligt van het centrum. Iets wat we wisten en waar we helemaal prima mee zijn. Dus na een wasbeurt, een rustmoment, een oké eten bij de Applebee sluiten we deze avond voor een record derde maal avond na 12 uur af.
Prachtig verhaal weer en het onverwachte is altijd het leukst ,top mannen