De Film: An Angry Environment
Vandaag hebben we National Park the Badlands bezocht. Een dorre plek in het verdere groene en mooie South Dakota. Hier een korte impressie van hoe het park en de omgeving er uit ziet, waar we ook nog een hele vreemde vogel hebben vastgelegd.
Soms kan je dingen die je meemaakt niet beschrijven. Dit is zo’n moment. Want terwijl ik deze blog schrijf zijn we op weg naar Bismarck, North Dakota en rijden we door… niets. Want als ik van links naar rechts kijk zie ik groen, het asfalt van US 85 en weer groen. Geen huizen, geen mensen, geen reclame, geen telefoonbereik, af en toe een kudde schapen of koeien, maar verder… niets. Onbeschrijfelijk mooi, ongelofelijk niets en mateloos boeiend.
Maar terug naar eergisteren waar we wakker werden in Valentine niet al te laat, om vervolgens snel op weg te gaan naar onze volgende stop Deadwood, South Dakota. Na Valentine zitten we al snel in onze volgende staat, maar ook in een nieuwe tijdzone, wat ons een uur tijdwinst oplevert en die we, op het moment van schrijven, alweer dreigen te verliezen. Het landschap van South Dakota is geweldig, maar wordt verpest door alle reclameborden. Die ook nog eens weinig overtuigend zijn, want als je 10 borden nodig hebt om te melden hoe geweldig jouw museum is en een bord die je verteld dat je iets geweldigs hebt gemist, dan ben ik er van overtuigd dat we een goed besluit hebben genomen om al die borden te negeren.
Daarentegen was er maar een bord nodig voor onze volgende top beleving, het bord dat aangaf dat we moesten afslaan om National Park The Badlands te bezoeken. Want in al het groene natuurgeweld van deze staat is er een behoorlijk groot gebied met weinig tot geen vegetatie en alleen maar rotsen waar alleen de ratelslang zich thuis voelt. Al rijdend en lopend verkennen we de kleurrijke rotsen en canyons en zijn behoorlijk onder de indruk van dit park, waar we wel hele vreemde vogels hebben gezien (bekijk het filmpje maar) en waar we vlak voordat we het park uitreden getrakteerd werden op een moeder steenbok met haar jong. Van heel dichtbij konden we ze fotograferen, maar al grazende hield moeder ons constant in de gaten en bleef beschermend altijd tussen ons en haar jong in staan. Mooi, aandoenlijk en zeer uniek.
En dan rijden we van al dit moois naar iets heel anders. Amerika is nu natuurlijk de enige grootmacht van deze wereld, maar dat is anders geweest. Gedurende de koude oorlog was de Sovjet Unie aartsvijand nummer 1 en communisme de grootste dreiging voor de vrije wereld. Nu lijkt het alsof de Sovjet Unie ver weg ligt, maar dat valt eigenlijk wel mee als je via de Noordpool reist en dan is een raket gevuld met nucleaire lading vanuit South Dakota binnen 30 minuten aangekomen in het middelpunt van het rode kwaad; het Kremlin in Moskou.
Niet alleen South Dakota, maar ook de omliggende staten waren ideale lanceerplekken en zo zijn er in totaal 1000 silo’s gebouwd met een zelfde hoeveelheid kernraketten, in dit geval de Minute Man, om het Warchaupact of te schrikken of te vernietigen. Tegenwoordig is alles anders en na het START verdrag van 1995 zijn al die silo’s vernietigd. Of Amerika en natuurlijk ook Rusland met al dat haantjes gedrag de vrede hebben bewaard of ruim 40 jaar lang de wereld in een ijskoude greep hebben gehouden laat ik maar over aan de opinie van de lezer.
Ik schreef zojuist dat al die silo’s waren vernietigd, maar dat is niet helemaal waar. Want ze zijn in de afgelopen jaren allemaal begraven en opgeblazen, behalve 1 en dat kan ik ook wel waarderen want de koude oorlog mogen we natuurlijk nooit vergeten. En deze ene silo hebben wij dan ook bezocht. Nu zal je denken dat zo’n lanceerinstelling behoorlijk opvalt, maar niets is minder waar. De silo is ingegraven en alleen een klein huisje en een antenne is zichtbaar, maar dat zou net zo goed een weerstation kunnen zijn. De silo is half open en afgedekt met glas, zodat je de oefen-raket kan zien en kan vastleggen voor het nageslacht. Dat hebbend gedaan en even stilgestaan bij het feit dat dit toch best bijzonder is, zijn we verder gereden op weg naar Deadwood. Vanwege tijdgebrek kunnen we het commandocentrum, waar alle 150 raketten in South Dakota konden worden gelanceerd, niet bezocht.
En zo komen we, na een prachtige rit, rond een uur of half zes aan in Deadwood. Nu een authentiek cowboy en gokstadje met zo’n 1300 inwoners, eens een bruisende stad met het tienvoudige aan inwoners die op zoek waren naar goud, alcohol en geluk, maar vaak, net als Calamity Jane, de dood vonden. Het waren immers barre tijden eind 19e eeuw.
Ons hotel is naast zijn gebruikelijke functie tevens casino en museum. En onze kamer, is na de gratis upgrade, de beste die we op deze reis tot nu toe hebben mogen ervaren. Het museum bestaat voornamelijk uit attributen uit films, zoals de originele Herbie kever en de toverstaf van Harry Potter. Het is er niet druk, net als het stadje op deze tweede pinksterdag. Maar dat heeft de pret niet mogen drukken. We hebben er prima gegeten en gedronken. En de mensen, lokaal of toerist, zijn zeer prettig en aardig, alhoewel de standpunten mijlen ver uiteen liggen. Want voor de eerste maal heb ik toch mensen horen zeggen dat de huidige president beter niet meer onder de levende hoort te zijn en dat de scheiding van rassen weer ingevoerd dient te worden. Om de kat niet op het spek te binden heb ik maar niet gevraagd naar hun standpunt ten aanzien van ons soort gezonde Hollandse jongens, maar ik ben bang dat ik dat wel kan inschatten.
Zo, genoeg filosofisch geouwehoer van mij. Ik begrijp dat jullie aan het werk moeten, maar niet voordat jullie de foto’s en film van vandaag hebben gezien.
