Dank Lincoln City in de The Beaver State! Dank voor de parade, dank voor het vuurwerk en al het goede wat dit stadje liggend aan één van de 7 wonderen, de kust, van Oregon. Het was echt top en dit is gemeend, met een vleug van sarcasme. Want hoe trots ze zijn op de geslaagde vrijheidsstrijd tegen de Britten en hoe trotser ze zijn dan trots op het Amerika van nu, hoe kan een dorp en hotel achterblijven in de voortschrijdende tijd. Lincoln City, is samen met vele andere dorpen die we gedurende 15 roadtrips hebben aangedaan, er één van en hoe aandoenlijk ook, twee dagen is meer dan genoeg.
Dus als Michael J. Fox en Christopher Lloyd, als Marty McFly en uitvinder dr. Emmett L. Brown, pakken Robert en Ramon onze eigentijdse uitvinding de Dodge Durango, de DeLorean van 1985, om tijden van weleer in Lincoln City om te ruilen voor het Portland in het jaar des Heeres 2019. Dit doen we echter niet zonder nog wat hoogtepunten te pakken van dit zesde ontdekte wonder van onze geliefde staat Oregon, de kust via de adembenemende Highway 101. En alhoewel bewolkt en te vol met andere mensen maakt de rotsformatie bij Canon Beach meer dan indruk.
Maar de roep naar eigentijdse “beschaving” lonkt en al snel verlaten we de mooie, maar langzame route 101 om sneller dan de tijd uiteindelijk aan te komen in Portland. En morgen ga ik die aanhalingstekens uitleggen. En al zijn er aanhalingstekens, Portland is vrijzinnig, gezellig en heerlijk eigentijds! We hebben een degelijk en saai hotel, dat voldoet aan alle eisen van deze tijd. En samen met de coole bar aan het hotel , het hippe Israëlische restaurant, het eigentijdse stel komend uit het meer dan hippe Palo Alto (Apple territorium) hebben we een geweldige avond, dat we bijna weten af te sluiten voor middernacht. Het is goed om weer terug te zijn in twintig negentien, maar met kennis van de toekomst, moeten we ook sarcasme tonen aangaande de tijden van nu. Dat is voor het verhaal van morgen dat we achteraf gezien gisteren gaan plaatsen. Briljant eigenlijk hoe de films van Robert Zemeckis en Stephen Spielberg in elkaar steken, want mijn op één na laatste zin, over het verhaal van gisteren dat ik vandaag schrijf en ga plaatsen op de dag dat morgen gisteren was, ehhhh… Ik ben de draad kwijt! Maar geloof me, de beta gast in me die ik ben, al die zinnen en tijdsverhoudingen kloppen.
