De Film: Monument Valley
Zoals jullie al gelezen hebben vinden we Monument de mooiste plek op deze aardkloot en om jullie dat gevoel mee te laten maken dit korte filmpje vanuit onze hotel kamer… Met recht een room with a view.
Dit verhaal dragen wij op aan onze lieve neef Calvin Huijsman, die helaas vorig jaar, veel te vroeg, is overleden. We hadden Calvin beloofd hem mee te nemen naar Amerika als hij goed zijn best deed op school. Helaas is het er nooit van gekomen. En wetende dat hij geïnteresseerd was in skatebanen en minder in de natuur, zouden wij natuurlijk bepalen waar we naar toe zouden gaan. Dit verhaal gaat over onze belevenissen op weg naar en in Monument Valley. Wat ons betreft het mooiste plekje op deze aardkloot en iets wat we Calvin graag hadden laten zien.
We missen je stoere vent.
Robert & Ramon
Het was niet zo gezellig gisterenavond in de hotelbar en we lagen dan ook vroeg in bed en waren er ook vroeg uit. Helemaal niet erg, want vandaag hebben we, denken we dan, de mooiste route voor de boeg van deze reis op weg naar Monument Valley. Een plek waar we eerder zijn geweest en wat we sinds 2007 de mooiste plek op aarde vinden.
Dus al om half negen zaten we op de weg richting Arizona geheel door Navajo gebied. Deze grootste indianenstam van de Verenigde Staten en resideert in een van de grootste reservaten in de VS in vier staten: New Mexico, Colorado, Utah en Arizona, waar ze min of meer autonoom zijn. Nadat we de “hoofdstad” Window Rock waren gepasseerd reden we Arizona dan ook binnen. In dit gedeelte van deze staat, het reservaat, geldt wel gewoon de zomertijd, dus we wonnen geen uurtje aan tijd, wat we overigens 100 Mijl later meteen weer zouden verliezen bij de staat Utah. Toch vreemd dat deze stam de moderne praktijken van de autochtonen overneemt. In hun geval zou ik er verre van blijven, zeker na wat de “moderne Amerikaan” de Indianen heeft aangedaan. In mijn ogen de zwartste bladzijde in de geschiedenis van de Verenigde Staten, nog zwarter dan de slavernij. Aan de andere kant zijn de Indianen ook een praktisch volk, dat zich gemakkelijk, of niet anders kan, aanpast.
Ik kan niet anders zeggen dat deze rit weer overweldigend is en ik wil niet in herhaling vallen dus ga er niet te veel over ui wijden. Ik zou je aanraden de foto’s te bekijken en later het filmpje van vandaag en eerdere dagen, die ik helaas niet kan uploaden omdat het internet hier in deze contreien al over de rooie gaat bij het uploaden van de foto’s. En we hebben er al een heleboel klaar staan. Geduld is een schone zaak.
Om half een kwamen we dan aan in Monument Valley. Helaas konden we nog niet de kamer van “The View” hotel en zijn we met een volgeladen auto het park in gereden. En daar wil toch een moment bij stil staan; net als drie jaar geleden zijn we weer compleet overdonderd en blijft dit, wat ons betreft, de mooiste plek op aarde.
De rit is geweldig! Al schuddend, hortend en stotend trekken we door het park over de 17 Mijl lange onverharde weg. Onderweg hebben we onze lunch gegeten, maar vooral eenzaam genoten van het mooie, rooie natuurschoon.
Na ruim 2 uur door elkaar geschud te zijn inclusief onze bagage (het meegenomen biertje kunnen we voorlopig niet nuttigen) waren we terug bij het hotel. Na alles te hebben uitgeladen, inclusief de 6-pack, zijn we gaan inchecken in het hotel, waar we nog wel even fijntjes werden gewezen op het feit dat alcohol illegaal is in het Navajo Reservaat en dat we het biertje alleen op de kamer mochten nuttigen.
Het hotel heet niet voor niets het “View hotel”. Wat een view! Je ziet het onder aan dit verhaal en de foto is genomen vanaf het balkon op onze hotelkamer.
Na een rustmoment op het balkon en een lekkere douche, bleek dat we toch wel wat rood waren geworden. Ik ben er nog niet uit of het van de zon is of van het rode stof, die in onze porien is gaan zitten vanwege de behoorlijk bries hier. Laten we maar uit gaan van het eerste.
Hierna zijn we in het hotel gaan eten, helaas weer Navajo’s (net als gisteren), weer bonen, maar zeker wel lekker en hebben we genoten van de zonsondergang, die de vallei weer in een heel ander licht zet. En met dat beeld ga ik de blog van vandaag afsluiten. Terwijl het aardedonker is buiten, echt donker, ga ik dit verhaal en de foto’s van deze dag nog op het web zetten en daarna naar bed toe, want morgen wordt een intensieve dag; blijkbaar staan we morgen om 5.15 uur (‘s ochtends) op omdat Robert blijkbaar de zonsopgang wil meemaken en hebben we ook nog een 8 Mijl lange hike voor de boeg om 2 Mijl dichter bij Delicate Arch te komen (ook een idee van Robert). Ik zou zeggen, daar heb je digitale zoom voor op je camera voor, maar blijkbaar toch niet.
