Het is alweer tijd om afscheid te nemen van onze 45e veroverde staat om naar onze volgende verovering te rijden. En dat doen we al vrij vroeg nadat we de auto hebben volgeladen en onszelf in weer een al te schattige diner waar we met een en al vriendelijkheid worden bediend, dit in tegenstelling tot de sacherijnige Subway dame van gisteren.
Over de eerste 150 Mijl valt niet zo heel veel te vertellen, want dat is in een redelijk hoog tempo over veel asfalt eigenlijk richting onze eerste stop in de Pine Tree State het plaatsje Portland. Sterker nog hadden we eergisteren er niet voor gekozen om de kustroute te rijden dan hadden we deze weg grotendeels al gereden, maar bij de hoofdstad van Maine, Augusta, verlaten we het asfalt van de snelweg om plaats te maken voor het asfalt van higway 121 en weten we zeker dat dit gebied voor het eerst verkend is door noord- en oost Europeanen, want we passeren en doorkruizen dorpen als Poland, Denmark, Sweden en Fryeburg.
Ondertussen wordt landschap steeds groener en bergachtiger en staan we altijd weer versteld van het feit dat bijna elke staat wel haar eigen natuurkenmerken heeft en als we als toppunt dan ook nog door het dorp Bartlet rijden weten we het zeker we zijn in de staat New Hampshire. Want dit is de thuisstaat van Josiah Bartlet de beste president die de Verenigde staten ooit heeft gekend en die op TV regeerde vanuit the West Wing tussen 1998 en 2006.
Van een fictieve president naar een bestaande president en wel de allereerste president van deze Verenigde Staten George Washington. De held van de revolutionaire oorlog tegen de Britten en de enige president die tot twee maal aan toe met 100% van de stemmen is gekozen. Zo’n groot held dat een staat en een stad naar hem vernoemd is, maar zo heeft elke staat wel iets naar hem vernoemd en hier in New Hampshire is dat een berg en niet zo maar een berg want uiteraard is het de hoogste berg van de White Mountains en de staat zelf. Omdat we onze koffers nog niet kwijt konden bij onze B&B reden we dus bepakt en bezakt naar het begin van de berg toe om daar fors te betalen voor toch weer een bijzondere ervaring. Tja voor niks gaat de zon hier op en ik weet zeker dat als er een manier was, dan hadden we zelfs daar voor moeten betalen.
Een een bijzondere ervaring is het, want het is een 8 Mijl lange “Mogi Duckway” weg, zonder vangrail, soms onverhard en smal genoeg om er ook maar net twee auto’s elkaar te laten passeren terwijl je aan één zijde van de weg een kleine 100 meter verticaal naar beneden kan kukelen. Voor iemand met hoogtevrees dus weer 30 minuten lang volop genieten, maar zoals altijd zijn het die minder prettige momenten het meer dan waard want het levert prachtige uitzichten op. En niet alleen dat, want op deze top is een verzameling van gebouwen gevestigd waaronder een weerobservatorium. De white mountains zijn beroemd vanwege het weer en vooral de extremen van het weer. Zo kan het weer in slechts enkele uren volledig omslaan ten goede of juist niet en zo heeft deze top 67 jaar lang het twijfelachtige wereldrecord gehad van hoogst gemeten windsnelheid van 371 kilometer per uur en dat is een snelheid waar de orkanen Harvey, Irma en Jose niet aan komen.
De terugweg naar onze B&B is eigenlijk veel makkelijker te doen dan de heenweg en was het waarschijnlijk meer de angst voor het onbekende dat me 30 minuten op de heenweg wist te gijzelen en zo bereiken we onze B&B rond een uur of vijf om ons goed te installeren op onze prachtige kamer en wat rusten/bloggen om ons op te maken voor de avond. Een avond die we vooral doorbrengen in het Italiaanse restaurant Vito Marcello’s Italians Bistro wat naast verrassend goed voedsel brengt ook verrassend gezellig is ingericht. Zo niet Amerikaans, want vaak zijn de restaurants hier niet zo leuk. Na nog een drankje in een stuk minder gezellige kroeg sluit met ons alle uitgaansgelegenheden want North Conway, New Hampshire is natuurlijk niet een van de meest bruisende steden die we überhaupt ooit hebben bezocht.
Prachtig daar hoor , fijn dat jullie genieten